Κύριε διευθυντά
Σε πρόσφατο φύλλο της «Καθημερινής» δημοσιεύεται εκτενές ρεπορτάζ της συνεργάτιδός σας Ιωάννας Φωτιάδη σχετικά με την ομολογουμένως επιβλητική εκδήλωση (μπράβο στα παιδιά του Κολλεγίου που συνετέλεσαν στην επιτυχή οργάνωση) της απονομής του τίτλου του «Δικαίου των Εθνών» του Μουσείου Μνήμης του Ολοκαυτώματος Yad Vashem, στον Κωνσταντίνο Γιαννίτση (Ο Κωνσταντίνος Γιαννίτσης δεν υπάρχει πλέον στη ζωή και το τιμητικό δίπλωμα παρέλαβε ο γιος του καθηγητής Τάσος Γιαννίτσης.) Θέλω να σας συγχαρώ για την προβολή του θέματος, που έφερε στη μνήμη των παλαιοτέρων πως στα εφιαλτικά χρόνια της Κατοχής υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι πίστευαν στη φιλία και στα πανανθρώπινα ιδανικά, αδιαφορώντας για τους θανάσιμους κινδύνους που συνεπαγόταν αυτή η συμπεριφορά τους. Θέλω, όμως, να επισημάνω την παράλειψη των ονομάτων δύο προσώπων που είχαν ενεργό ανάμειξη στη διάσωση της οικογενείας Ασσέρ (ο κ. Ραφαήλ Ασσέρ στη μαγνητοφωνημένη ομιλία του τα ανέφερε).
Ο πρώτος, γείτονας και φίλος του Ασσέρ, ήταν ο Λώρης Μελετόπουλος, που έσπευσε να ενημερώσει τον διοικητή Χωροφυλακής Κηφισιάς για τον εκβιασμό των τριών καθαρμάτων. Στη συνέχεια, ο Λώρης Μελετόπουλος μετείχε ενεργά στη φυγάδευση της οικογενείας Ασσέρ.
Ο δεύτερος, ο διοικητής Χωροφυλακής Κηφισιάς, μοίραρχος Τάγαρης, που αναφέρεται ανωνύμως στο ρεπορτάζ. Γιατί;
Τα ονόματα τέτοιων πραγματικών ηρώων πιστεύω ότι πρέπει να μνημονεύονται πάντοτε, ώστε η μνήμη τους να αποτελεί φωτεινό οδηγό για τις νεότερες γενιές.
Κωστας Χ. Χατζιωτης
Δίνοντας ευκαιρία εις εαυτόν δραπετεύει από το Παρίσι των πολλών και εγκαθίσταται στη γαλήνια Αρλ της Προβηγκίας, σε όχθη του Ροδανού, αναζητώντας εκεί ίαση από τις φυγόκεντρες δυνάμεις της ψυχής και τις σεισμικές δονήσεις του νου. Προικισμένος και μαζί καταραμένος, βυθίζεται σε δημιουργικό οίστρο, αλλά η κατάθλιψη χτυπά μεσάνυχτα την πόρτα και της νέας του κατοικίας. Νοσηλεύεται ιδία βουλήσει, ζωγραφίζει και εκεί, παλεύει με φαντάσματα. Η ολιγόμηνη απόπειρα συμβίωσης με την κανονικότητα των άλλων δεν τελεσφόρησε, έτσι στρέφεται ο ίδιος αμετάκλητα εναντίον του. Επάνω, η ελαιογραφία «Οι Πατατοφάγοι», έργο που ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ (1853-1890) εκτιμούσε ως από τα κορυφαία του. Οι ξωμάχοι, με πρόσωπα σκαμμένα, τραχιά χαρακτηριστικά, στο ημίφως, ξεγελούν κόπωση και πείνα με καρπούς των κόπων τους· ίδια μέρα η χθεσινή, ίδια κι απαράλλαχτη η αυριανή τους.