Τους θυμόμαστε μόνο στις επιτυχίες. Πρωτοσέλιδα, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά ρεπορτάζ, επίσημες υποδοχές κ.λπ. Οπως, δηλαδή, συμβαίνει αυτές τις μέρες με τα παιδιά του στίβου. Μετά πέφτουν ξανά στη λήθη. Έως ότου σηκώσουν πάλι την ελληνική σημαία σε μια άλλη μεγάλη διοργάνωση. Ενδιάμεσα κερδίζουν το δικαίωμα στην προβολή μόνο αν ξεσπάσει κάποια υπόθεση ντόπινγκ, που συμπαρασύρει όλους. Αθώους και ένοχους.
Υπάρχουν δύο «Ελλάδες» – συγγνώμη για τον αδόκιμο όρο. Η Ελλάς των πρωταθλητών του στίβου, της γυμναστικής, της ιστιοπλοΐας, των κολυμβητηρίων, του μπάσκετ, της κωπηλασίας, του τζούντο, του τάε κβον ντο κ.ά. Και η Ελλάς των «χούλιγκαν». Αυτών που, με αφορμή τις «οπαδικές διαφορές» (τα αίτια είναι πολύ βαθύτερα, έχουν τις ρίζες τους στις κοινωνικές συνθήκες), ενίοτε σκοτώνουν και συχνά δέρνουν, καίνε, καταστρέφουν.
Η μία πρέπει ν’ αποτελεί το παράδειγμα προς μίμηση. Οχι τόσο για τα μετάλλια που οι εκπρόσωποί της φέρνουν, αλλά κυρίως διότι αυτά είναι προϊόντα σκληρής δουλειάς, αφοσίωσης, υπομονής, επιμονής και πίστης. Και μάλιστα σε συνθήκες δύσκολες. Σαφώς δυσκολότερες από άλλων κρατών.
Η άλλη πρέπει ν’ αποτελέσει αντικείμενο επιστημονικής μελέτης, ώστε κάποτε να παύσει υφιστάμενη. Πώς μπορεί να επιτευχθεί τούτο; Με πολύχρονη υπομονή, μέσω της αθλητικής παιδείας, που, παρά τις τόσες εξαγγελίες του παρελθόντος, δεν έχει συμπεριληφθεί στο σχολικό πρόγραμμα, όπως, δυστυχώς, και η οδική αγωγή. Αν αυτό γίνει, μπορούμε να ελπίζουμε ότι, σε μερικές γενιές, η σχετιζόμενη με τον ομαδικό αθλητισμό βία θα έχει περιοριστεί δραστικά. Διαφορετικά, πάλι τα ίδια θα γράφονται και θα λέγονται.