Με αναπάντεχο τρόπο επανήλθε στην επικαιρότητα ο περιβόητος «στρατηγός» κ. N. Γρυλλάκης, ο οποίος αποφάσισε να εμπλουτίσει το πλούσιο βιογραφικό του και με τη συγγραφική. Εν όψει της έκδοσης του βιβλίου του, ο κ. Γρυλλάκης εξασφάλισε τηλεοπτικό βήμα για να ανοίξει τη σκοτεινή καταπακτή των σκοτεινών μηχανισμών και να προχωρήσει σε «αποκαλύψεις» για υποθέσεις που σχετίζονται με αυτό που γνωρίζει να κάνει καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο: τα δυσώδη παρασκήνια. Με τη συμβολή, δε, του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης, «κατάφερε» να κάνει την πολιτική ζωή του τόπου να κινείται επί ένα δεκαπενθήμερο στο ρυθμό της παρελθοντολογίας και της πρακτορολογίας, που μόνον αποστροφή και θλίψη μπορούν να προκαλέσουν σε κάθε σοβαρό άνθρωπο. Αντί αυτού, όμως, γίναμε μάρτυρες μιας επιχείρησης αξιοποίησης των ισχυρισμών ενός ανθρώπου, ο οποίος προ 7 μόλις χρόνων ήταν υπόλογος στους Ελληνες για το «βίο και την πολιτεία» του. Μια απλή αναφορά, δε, στο παρελθόν του αρκεί για να διαπιστώσει κανείς την αξιοπιστία του.
Κατ’ εξοχήν άνθρωπος των παρασκηνίων και των «μηχανισμών», σκληρός, φιλόδοξος και εξαιρετικά μυστικοπαθής είναι οι χαρακτηρισμοί που του προσδίδουν άνθρωποι που τον γνωρίζουν. O ίδιος υποστηρίζει ότι «είναι κάποιος που μπορεί να βλέπει πίσω από τον τοίχο». Περίοπτη θέση στο βιογραφικό του κατέχουν η παρακολούθηση πάσης φύσεως «υπόπτων», η «δίωξη του κομμουνισμού», οι μυστικές αποστολές και συναντήσεις, οι συλλήψεις ξένων πρακτόρων, οι «υψηλές» διπλωματικές αποστολές και βεβαίως η εμπλοκή του στην περιβόητη υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών, η οποία δεν έφτασε ποτέ στο δικαστήριο χάρις στο «συμψηφισμό σκανδάλων», όπως χαρακτηρίστηκε τότε στον οποίο προχώρησε το 1994 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Γεννημένος στον Αλίκαμπο Αποκωρώνου Χανίων, ο κ. Γρυλλάκης αποφοίτησε το 1950 από τη Σχολή Ευελπίδων ως ανθυπολοχαγός των Τεθωρακισμένων. Ως ίλαρχος ασχολείται ιδιαίτερα με την ιππασία και στις διακρίσεις του αναφέρει με υπερηφάνεια ότι πήρε βραβείο για «υπερπήδηση εμποδίων». Το 1963 τοποθετείται στο 2ο Γραφείο του ΓΕΣ, όπου και αρχίζει η… λαμπρή σταδιοδρομία του στις παρακολουθήσεις και στη… συγγραφή φακέλων. Στα Ιουλιανά ξεκινά και η συνεργασία του με τον κ. Μητσοτάκη -οι περισσότεροι αποδίδουν τη γνωριμία τους στην κοινή καταγωγή τους- καθώς ο Γρυλλάκης στέλνεται στην ΚΥΠ για αναλάβει τον έλεγχό της. Την περίοδο 1965-70 υπηρέτησε στο Τμήμα Επιχειρήσεων Αντικατασκοπίας της ΚΥΠ και, σύμφωνα με το επίσημο βιογραφικό του, «ετιμήθη τέσερις φορές για συλλήψεις πρακτόρων ξένων υπηρεσιών πληροφοριών». Σύμφωνα με πληροφορίες είχε αρμοδιότητα «την αντιμετώπιση του διεθνούς κομμουνισμού» με κύριο αντικείμενο εργασίας τις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις σε συνεργασία με τον OTE. Συνάδελφοί του της εποχής εκείνης θυμούνται αφηγήσεις του για την παγίδευση των τηλεφώνων της σοβιετικής πρεσβείας και για περιπετειώδη καταδίωξή του στους δρόμους της πρωτεύουσας από πράκτορες της KGB. Στο 2ο Γραφείο του ΓΕΣ υπηρέτησε εκ νέου, με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη την περίοδο 1977- 1980.
Αποστρατεύτηκε το 1985 με το βαθμό του υποστρατήγου και η σχετική απόφαση προκάλεσε έντονες αντιδράσεις από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας. Αμέσως πάντως αναλαμβάνει, με απόφαση του κ. Μητσοτάκη, τη διεύθυνση του Γραφείου Δημοσίων Σχέσεων της Ν.Δ. και της EKO Αποστράτων αλλά και την ευθύνη για «την εποπτεία και την εξασφάλιση συνθηκών ασφαλείας στις συγκεντρώσεις και τις ομιλίες του προέδρου του κόμματος».
Ο κ. Μητσοτάκης, στην πρόσφατη συνέντευξή του στο MEGA, δήλωσε επίσης ότι τον είχε προσλάβει ως σύμβουλο στο κόμμα γιατί «είχαμε πρόβλημα, πρόβλημα ασφάλειας και πρόβλημα πληροφοριών». O κ. Γρυλλάκης έχει δηλώσει ότι «δεν είμαι κέντρο αποφάσεων, αλλά κέντρο πληροφόρησης και ανάλυσης». Οντως η αναβάθμισή του έγινε το 1989 ως σύμβουλος για θέματα εθνικής άμυνας, δημόσιας τάξης και ασφάλειας. Στο πλαίσιο αυτό ανέλαβε διάφορες «ειδικές» αποστολές σε χώρες της Βαλκανικής. O ίδιος περφανεύεται ότι στη Ρουμανία «πέτυχε να κλείσει το «κουτσοβλαχικό» χωρίς κανένα κόστος για την Ελλάδα», ενώ δεν έκρυψε ποτέ τη δραστηριότητά του στα Σκόπια, για τα οποία έχει πει ότι «αν είχαμε μυαλό θα ήταν σήμερα επαρχία της Ελλάδας ή έπρεπε να ονομαστούν Σλαβομακεδονία και να τα προσεταιριστούμε».
Με την πτώση της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, και χωρίς να έχει ικανοποιηθεί το αίτημά του να τοποθετηθεί επικεφαλής δημοσίου οργανισμού ή τράπεζας, τελειώνει και η συνεργασία του με τον κ. Μητσοτάκη. Τελευταία φορά που αναφέρεται το όνομά του ήταν στην υπόθεση των υποκλοπών, όπου θεωρείται ο κύριος εγκέφαλός του. H σταθερή απάντησή του, πάντως, ήταν ότι δεν γνώριζε τίποτε για τη δραστηριότητα του -και συνεργάτη του- Χρ. Μαυρίκη, με το επιχείρημα ότι «ένας πατέρας μπορεί να έχει γιο ομοφυλόφιλο και να την το ξέρει».
Στο ΠΑΣΟΚ το τελευταίο διάστημα κυκλοφορεί ότι ο κ. Λαλιώτης, προκειμένου να εξασφαλίσει την υποστήριξη του νυν υπουργού Ανάπτυξης για την άνετη εκλογή του στη θέση του γραμματέα, τον διαβεβαίωσε πως είχε πείσει τον πρωθυπουργό να τον διατηρήσει στο υπουργείο Αμυνας.
Ως γνωστόν, ο κ. Λαλιώτης εξελέγη γραμματέας με ευρύτατη πλειοψηφία, ενώ ο κ. Τσοχατζόπουλος μετακινήθηκε από το Πεντάγωνο… Πάντως, το «αποκορύφωμα» των πολιτικών εμπνεύσεων του κ. Λαλιώτη αποτελεί μάλλον η περίφημη «συνάντηση των Δολιανών» την περασμένη άνοιξη. Είναι προφανές ότι τότε, παρόντων του εκ «Βήματος» ορμώμενου υπουργού Παιδείας κ. Π. Ευθυμίου, και τον δημοσιογράφο κ. Γ. Πρετεντέρη έπεισαν -εκτός βεβαίως των συλλογικών οργάνων και εν αγνοία των λοιπών κο-ρυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ- τον πρωθυπουργό να υιοθετήσει την τακτική των «διαχωριστικών γραμμών», απότοκος της οποίας είναι ο κύκλος της παρελθοντολογίας που επιδιώκεται να κυριαρχήσει στην τρέχουσα περίοδο της πολιτικής ζωής της χώρας. Οι πολιτικοί φίλοι του κ. Λαλιώτη, όταν γίνεται αναφορά στα σκοτεινά επικοινωνιακά και πολιτικά μονοπάτια που έχει ακολουθήσει ο πολιτικός τους μέντορας, συνήθως σιωπούν. Και αντιτάσσουν ότι ο κ. Λαλιώτης παρά τα είκοσι επτά χρόνια της πολιτικής του σταδιοδρομίας δεν έχει εμπλακεί σε υποθέσεις διαπλοκής και αδιαφάνειας, καθώς και την επιτυχημένη, όπως υποστηρίζουν, θητεία του στο ΥΠΕΧΩΔΕ. Είναι όμως, όλα αυτά αλήθεια, ή μήπως ένας καλοστημένος μύθος;