O Rocco του 1963 έγινε Kaskadeur το 1968 και Krokus το 1985, για να κατακτήσει το σύμπαν στην Ελλάδα, να περιηγηθεί αργότερα στη Σίλικον Βάλεϊ της πληροφορικής και να καταλήξει άδοξα σήμερα στους προθαλάμους των ανακριτικών γραφείων. Πρόκειται για μια μυθιστορηματική διαδρομή που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι σεναριογράφοι του Χόλιγουντ, η οποία περιγράφεται στα έγγραφα της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής, τα οποία έμειναν για χρόνια στα αζήτητα.
Σήμερα, η «K» παρουσιάζει εκτενή αποσπάσματα από το πόρισμα της επιτροπής του γερμανικού Κοινοβουλίου, από τα οποία αναδεικνύεται η διαδρομή του κ. Σ. Κόκκαλη, εν μέσω πρακτόρων και συνδέσμων της ΣΤΑΖΙ. Από το πόρισμα καταδεικνύεται, επίσης, ότι η γερμανική διακομματική κοινοβουλευτική ομάδα δέχθηκε πιέσεις και πιθανότατα χειραγωγήθηκε πολιτικά. Τα στοιχεία οδηγούν στο συμπέρασμα ότι κάποια στιγμή διαμεσολάβησε κάποια συμφωνία, έτσι ώστε να μην εγερθούν περιουσιακές αξιώσεις του γερμανικού Δημοσίου κατά εταιρειών συμφερόντων Κόκκαλη.
Οπως αναφέρεται στα πρακτικά, ο σοσιαλδημοκράτης βουλευτής και μέλος της επιτροπής Φ. Γ. Μπόιχερ κατηγόρησε τον πρόεδρο B. Νόιμαν για παρακώλυση του έργου της. O Μπόιχερ ισχυρίσθηκε ότι υπήρξε συνεννόηση υψηλού επιπέδου μεταξύ Βόννης και Αθηνών. Το φθινόπωρο του 1992, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, ο τότε πρωθυπουργός κ. K. Μητσοτάκης, στη διάρκεια συνομιλιών με τον καγκελάριο Χέλμουτ Κολ, ζήτησε να μη θιγούν ανεπανόρθωτα τα συμφέροντα του κ. Κόκκαλη. Σε αντάλλαγμα ο τότε πρωθυπουργός φέρεται να «προσέφερε» τον μεγαλοπράκτορα της ΣΤΑΖΙ Χέλμουτ Βόιτ, ο οποίος πράγματι συνελήφθη στην Ελλάδα και παραδόθηκε εκείνη την περίοδο στη Γερμανία με expres διαδικασίες. Σημειώνεται ότι το 1992 οι σχέσεις Μητσοτάκη – Κόκκαλη ήταν αγαστές, σε τέτοιο βαθμό που χαρίστηκε στον μεγαλοεπιχειρηματία η επικερδής, αλλά και διάτρητη για τα συμφέροντα του Δημοσίου σύμβαση του «Ξυστό».