Κοινωνική
Σκηνοθεσία: Ελισάβετ Χρονοπούλου
Πρωταγωνιστούν: Γωγώ Μπρέμπου, Γιάννης Κοκιασμένος, Αλεξάνδρα Καρώνη, Φένια Παπαδόδημα, κ.ά.
«Ενα τραγούδι δεν φτάνει». H Ελισάβετ Χρονοπούλου, από τον τίτλο κιόλας της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας της, κυριολεκτεί.
Το τραγούδι παίζει καθοριστικό ρόλο σε αυτήν τη βιωματική, εν πολλοίς, αφήγηση, που τοποθετείται σε μια απαιτητική πολιτικά και κοινωνικά περίοδο, αρχές του ’70, στην Ελλάδα της στρατιωτικής δικτατορίας. Οι ήρωες δηλώνουν τις διαθέσεις τους τραγουδώντας, η ατμόσφαιρα της εποχής και οι δεσμοί ανάμεσα στα πρόσωπα, ανασυντίθενται με νοσταλγικές μελωδίες και χαρακτηριστικούς ρυθμούς. H σκηνοθέτις αφηγείται άμεσα, απλά, σαν να μιλάει σε έναν παλιό γνώριμο, την ιστορία μιας χωρισμένης οικογένειας, σε δυο εποχές: στη δικτατορία και σήμερα. Το μικρό κορίτσι βιώνει ένα βίαιο χωρισμό από τη μητέρα, ηθοποιό του θεάτρου, όταν εκείνη φυλακίζεται για αντιστασιακή δράση. Το χθες και το σήμερα διασταυρώνονται, το κορίτσι «χρεώνει» στη μητέρα την ακούσια απουσία της, η σχέση απόμακρη και τεταμένη. O πατέρας, παρών-απών, προσπαθεί να εκτονώσει την ένταση, να αποκαταστήσει τις διαταραγμένες ισορροπίες. Οι τέσσερις πρωταγωνιστές πορεύονται και συμπορεύονται, αλλάζουν, ωριμάζουν ή αντιστέκονται στην ωρίμαση, αμφισβητούν, συγκρούονται, πάσχουν, «συνομιλούν» ή παραμένουν ερμητικά κλειστοί. H εποχή που διανύουν είναι μεταβατική, δεν βιώνεται ομαλά αλλά μέσα από κραδασμούς.
Καλοσκηνοθετημένη, με συναίσθημα και αίσθημα η ταινία. Μόνο που ο άξονας μητέρας – κόρης δεν αναπτύσσεται σεναριακά, συρρικνώνοντας την ιστορία σε μια τρυφερή, γλυκόπικρη ανάμνηση. Επειδή, όμως, οι φιλοδοξίες δεν υπερβαίνουν τις προθέσεις, το αποτέλεσμα εξισορροπεί στα περιορισμένα κυβικά του, αφήνοντας ένα τρυφερό και ειλικρινές άγγιγμα στο θεατή. Επιτυχημένη η επιλογή του ερασιτέχνη Γιάννη Κοκιασμένου για το ρόλο του πατέρα.
