H ιστορία του Αντώνη Νικοπολίδη στον Παναθηναϊκό ξεκίνησε σχεδόν 15 χρόνια πριν, λίγους μήνες προτού ο Κριστόφ Βαζέχα περάσει τα σύνορα για να ριζώσει στην Παιανία. Είναι ο πιο παλιός παίκτης της ομάδας και ο μόνος μαζί με τον «γερόλυκο» επιθετικό που έχει ζήσει από κοντά όλα τα θεαματικά «λίμιτ απ» και «λίμιτ ντάουν» του Παναθηναϊκού στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο, από την κατάκτηση τίτλων και την ξέφρενη πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ το ’96, μέχρι την επταετή ξηρασία που ξεκίνησε από το «ναυάγιο» του ’97 και κορυφώθηκε τον περασμένο Μάιο στη Ριζούπολη. Εζησε με πρόεδρους τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, τον Αγγελο Φιλιππίδη, τον Αργύρη Μήτσου και κοντά σ’ αυτούς, πέρασε όλα τα στάδια της διοικητικής μεταμόρφωσης του Παναθηναϊκού. O απολυταρχικός τρόπος διοίκησης του «καπετάνιου» έγινε πιο «ευρωπαϊκός» από τον τεχνοκράτη Φιλιππίδη, για να κατασταλάξει στη σημερινή του μορφή, όπου η «ενός ανδρός αρχή» καταργήθηκε και λόγο στις αποφάσεις, με μικρό ή μεγαλύτερο μερίδιο ανάλογα με τις περιστάσεις, έχει η «τριανδρία» Ζάετς, Λιβαθηνού και Μήτσου, πέρα φυσικά από τον μεγαλομέτοχο Γιάννη Βαρδινογιάννη.
Τα πρώτα χρόνια
Ο Νικοπολίδης ήταν αμούστακο παιδί όταν πέρασε το 1989 τις πύλες της Παιανίας και μέσα από τον Παναθηναϊκό ανδρώθηκε, αφού πρώτα ήπιε γουλιά – γουλιά όλο το ποτήρι της υπομονής, ζώντας για πολλά χρόνια στη σκιά του «βουνού», Γιόζεφ Βάντσικ. Στα χρόνια αυτά, πάθαινε και μάθαινε, περιμένοντας την ευκαιρία. Οταν ο γιγαντόσωμος Πολωνός αποσύρθηκε, οι «πράσινοι» δεν έψαξαν στην αγορά για αντικαταστάτη του, αλλά εμπιστεύθηκαν τα γάντια του στον Αντώνη. H ιστορία τούς δικαίωσε. O Νικοπολίδης καθιερώθηκε και μέσα από τον Παναθηναϊκό έφθασε να είναι ο βασικός και αναντικατάστατος τερματοφύλακας της Εθνικής, με πολύ καλή παρουσία και μεγάλη προσφορά στην εξαιρετική παρουσία της ομάδας του τα τελευταία τέσσερα χρόνια στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Θεωρείται από «εχθρούς και φίλους» ο καλύτερος σύγχρονος Ελληνας τερματοφύλακας και όλοι αναγνωρίζουν ότι βρίσκεται τώρα στην κορύφωση της καριέρας του, στα χρόνια της μεγάλης ωριμότητας.
Στα 15 χρόνια που βρίσκεται στον Παναθηναϊκό, θα περίμενε κανείς ότι ο Νικοπολίδης θα είχε ζήσει από την καλή και την ανάποδη όλες τις φάσεις της οικονομικής πολιτικής που κατά καιρούς ακολούθησε η ομάδα του. Σε αντίθεση με αρκετούς νεότερους συμπαίκτες του, οι οποίοι ανδρώθηκαν κι αυτοί μέσα στον Παναθηναϊκό, ο 33χρονος τερματοφύλακας δεν ευτύχησε να δει και από τις δύο πλευρές το ίδιο νόμισμα. Στα πρώτα χρόνια της παρουσίας του στην ομάδα «υπηρέτησε» τον Παναθηναϊκό με την κυριολεκτική έννοια του όρου, όπως εύστοχα παρατήρησε πρόσφατα ο μάνατζέρ του. Ηταν η εποχή της σφικτής οικονομικής πολιτικής του Γιώργου Βαρδινογιάννη, όπου οι νεαροί παίκτες χόρταιναν από τη δόξα του Παναθηναϊκού και όχι από το χρήμα του.
Οταν ήλθε η ώρα, πριν από πέντε χρόνια, να ανανεώσει το συμβόλαιό του, συμφώνησε με τον «καπετάνιο» μέσα σε πέντε λεπτά. Ηταν η εποχή που είχε αρχίσει να καθιερώνεται στην ομάδα, χωρίς να προλάβει να φτιάξει το όνομα που έχει σήμερα. Τα 65 εκατ. της προσφοράς τα δέχθηκε αμέσως, γιατί ήταν πολλές φορές περισσότερα από τα πενιχρά που έπαιρνε μέχρι τότε. Το κακό γι’ αυτόν, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, ήταν ότι δέχθηκε τη σιγουριά και την ασφάλεια ενός πενταετούς συμβολαίου. Και αποδείχθηκε κακό γιατί ο κύκλος αυτών των πέντε χρόνων συνέπεσε να αρχίσει λίγο πριν γίνει η έκρηξη του ελληνικού ποδοσφαιρικού χρηματιστηρίου και να κλείσει την ώρα που ξεκίνησε η κατάρρευση. Εχασε δηλαδή όλη τη «χρυσή» εποχή και έτσι τα εκατομμύρια που έσκαγαν στα αποδυτήρια των μεγάλων ομάδων, τα πήραν άλλοι και όχι αυτός. Τα τριακόσια τόσα εκατομμύρια που εισέπραξε σε πέντε χρόνια ο ίδιος, ο Λυμπερόπουλος, για παράδειγμα, τα πήρε σε λιγότερο από ένα.
Δύσκολες εποχές
Ο Νικοπολίδης βαδίζει τώρα στα 33 του χρόνια και εδώ και λίγες μέρες συζητά με τον Παναθηναϊκό την ανανέωση του συμβολαίου του, που πιθανώς θα είναι και το τελευταίο καλό στην καριέρα του. Αν η τύχη τα έφερνε να συζητά 1-2 χρόνια πιο πριν, μάλλον θα είχε λύσει μια και καλή το πρόβλημα της ζωής του. Ατυχώς γι’ αυτόν, το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ήδη μπει στην περίοδο των ισχνών αγελάδων και τα νέα δεδομένα δεν του εξασφαλίζουν τα προνόμια που απολαμβάνουν τώρα άλλοι συμπαίκτες του, χάριν της συμφωνίας που έκλεισαν τον καιρό που όλα έμοιαζαν ρόδινα και το χρήμα έρεε άφθονο. Ηταν σαφές ότι έπρεπε να προσαρμόσει τις απαιτήσεις του στα νέα δεδομένα, όπερ και εγένετο, βάζοντας «ταβάνι» στις απαιτήσεις του το ποσό των 600 χιλ. ευρώ ετησίως, δηλαδή 1,8 εκατ. ευρώ για τριετές συμβόλαιο.
Με βάση τα τωρινά οικονομικά δεδομένα, τα χρήματα που ζητεί ο Νικοπολίδης δεν είναι ούτε πολλά ούτε και λίγα. Είναι μια λογική πρόταση, σύμφωνη με την προσφορά του όλα τα προηγούμενα χρόνια αλλά κυρίως με τα όσα αναμένεται να προσφέρει τα επόμενα. O Παναθηναϊκός, όμως, αποφάσισε να αρχίσει απ’ αυτόν την… επανάστασή του. Εχοντας στον προϋπολογισμό του βαριά συμβόλαια (Κωνσταντίνου, Χένρικσεν, Βλάοβιτς, Μπασινάς, Κωνσταντινίδης, Μινχ, Ολισαντέμπε) έκρινε ότι πρέπει να μαζέψει τα πόδια του μέχρι εκεί που θεωρεί ότι απλώνεται το πάπλωμά του. H πρότασή του ήταν 400 χιλ. ευρώ τον χρόνο, 1,2 εκατ. δηλαδή, για τριετές συμβόλαιο και δόθηκε με τη μορφή τελεσιγράφου. Αν δεν υπήρχε αυτό το τελεσίγραφο, μάλλον δεν θα υπήρχε θέμα. O Παναθηναϊκός ισχυρίζεται ότι αυτή ήταν η τελευταία του κουβέντα και δεν προτίθεται να βελτιώσει την πρότασή του. Αν το εννοεί, είναι προφανές ότι δύο τινά συμβαίνουν: ή δεν τον θέλει και επιδιώκει να «ξηλώσει» τον κορμό της ομάδας που απέτυχε να πάρει έναν τίτλο εδώ και επτά χρόνια, ή θεωρεί ότι μιλάει από θέση ισχύος και υπολογίζει ότι ο Νικοπολίδης δεν πρόκειται να βρει καλύτερη πρόταση από το εξωτερικό. Αλλη λογική δεν υπάρχει, ειδικά όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό. H ομάδα που έσπασε… ρεκόρ με τις τρίμηνες διαπραγματεύσεις της για κάποιον Αργεντίνο ονόματι Γκονζάλες, δεν μπορεί να πετάει τα τελεσίγραφα στον παλιότερο παίκτη της, με αδιαμφισβήτητη αγωνιστική αξία και αψεγάδιαστο χαρακτήρα. Αν δεν επανέλθει στο τραπέζι των συζητήσεων, μάλλον κάποιο λάκκο έχει η φάβα…