Το «ράγισμα» στη… βιτρίνα του επαγγελματικού πρωταθλήματος μπάσκετ που προκάλεσε ο υποβιβασμός του Περιστερίου από την A1 στην A2 κατηγορία, αναμόχλευσε για μια ακόμα φορά, τους σοβαρούς κινδύνους που διατρέχει το… εύθραυστο μοντέλο των Καλαθοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιρειών, ακόμα και για την πλήρη κατάρρευσή του. Στη δεινή θέση του Περιστερίου βρέθηκαν, τα προηγούμενα χρόνια, οι τρεις ομάδες της Θεσσαλονίκης, Αρης, ΠΑΟΚ και Ηρακλής, καθώς και ο Πανιώνιος, με αποτέλεσμα να υποχρεωθούν με την υποβολή τους σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης, αλλά λόγω της διάταξης του πρώην υπουργού Πολιτισμού, Ευάγγελου Βενιζέλου, να αποφύγουν τον υποβιβασμό σε μικρότερη κατηγορία. Στην περίπτωση της KAE Περιστερίου και της διαχείρισης των προηγούμενων ετών, αλλά και των χειρισμών που έγιναν, το προηγούμενο καλοκαίρι, η ευθύνη που βαρύνει τη διοίκηση της ομάδας – μοντέλου, όπως χαρακτηριζόταν την τελευταία τετραετία, είναι διπλή.
Πρώτον, γιατί δεν υπήρξε η παραμικρή προνοητικότητα ή πρόβλεψη για τη συγκράτηση του προϋπολογισμού κάθε περιόδου, με στόχο τη βιωσιμότητα της ομάδας στην A1 κατηγορία, έστω και μακριά από μεγαλεπήβολους στόχους κατάκτησης του τίτλου.
Δεύτερον, γιατί η διοίκηση της KAE Περιστερίου είχε δει το «χείλος του γκρεμού» από τα μέσα της προηγούμενης περιόδου (η φυγή του Αργύρη Πεδουλάκη, ύστερα από 7 χρόνια παραμονής στην ομάδα της καρδιάς του, κάθε άλλο παρά είναι τυχαία), αλλά αντί να εκπέμψει «SOS» προς την τοπική κοινωνία και προς κάθε άλλον ενδιαφερόμενο, παρέμεινε με «σταυρωμένα χέρια» και έφτασε να δηλώσει αδυναμία συμμετοχής, δύο ημέρες πριν από τη συμμετοχή της στον θεσμό του Κυπέλλου και να προτείνει τον αυτοϋποβιβασμό της ομάδας στην A2, πέντε ημέρες πριν από την έναρξη όλων των εθνικών πρωταθλημάτων.
Στο Περιστέρι, οι φωνές και οι υπόνοιες, περί χρημάτων που πήγαν σε ιδιωτικές τσέπες, δεν είναι πολλές και όσες ακούγονται, είναι μάλλον ακραίες και στηρίζουν την τακτική της μεγάλης «αρπαχτής», όπως συνέβη σε περιπτώσεις άλλων KAE. Ουδείς από τους διοικούντες των τελευταίων χρόνων, «πλούτισε» από την οικονομική διαχείριση της KAE, αλλά, πλην των Ανδρέα Κορασίδη και Φίλιππου Κότση, κανείς άλλος δεν γνωρίζει πόσα είναι τα χρήματα που σπαταλήθηκαν άσκοπα. Εγιναν, όμως, πολλά λάθη στην επένδυση των εσόδων που υπήρχαν, δεν βρέθηκαν νέοι πόροι, δεν υπήρξε διάδοχη κατάσταση του φυσικού προσώπου, στη μετά Κορασίδη εποχή και σε αρκετές περιπτώσεις, η ρομαντικότητα παραγόντων, όπως αυτή που διέπει τη σκέψη του Φίλιππου Κότση, υποσκέλισε τον ρεαλισμό των ευρώ και την απόλυτη «γλώσσα» των αριθμών… Στον κόσμο των ανωνύμων εταιρειών που δημιουργήθηκε στο ελληνικό πρωτάθλημα, την περίοδο 1996-97, η παρουσία του φυσικού προσώπου ήταν και παραμένει καταλυτική για την εύρυθμη λειτουργία των ομάδων μπάσκετ. H ανεύρεση και προσέλκυση επενδυτή ήταν το μεγάλο «στοίχημα» για τους παλαιότερους παράγοντες, των οποίων η εποχή ολοκληρωνόταν και παρέδιδαν στους ισχυρότερους οικονομικούς παράγοντες. Το πρόβλημα, όμως, αρχίζει για κάθε KAE, από το οικονομικό υπόβαθρο του εκάστοτε επενδυτή, την πολιτική που ακολουθεί στον προϋπολογισμό κάθε περιόδου και τη διάθεσή του να μην κάνει «κοντόφθαλμη» επένδυση και φυσικά το «ποιόν» του. Δηλαδή, να μην επιδιώξει να δημιουργήσει υπέρογκα έξοδα για μετεγγραφές και κάθε είδους άλλα οικονομικά «ανοίγματα», και μια «ωραία πρωία» να αποχωρήσει με το δικό του ταμείο να είναι γεμάτο και της εταιρείας να είναι άδειο και υπερχρεωμένο…
Οι επενδύσεις
Στην περίπτωση του Περιστερίου, η αλήθεια είναι στη μέση. Οι δύο θητείες του Ανδρέα Κορασίδη είναι αρκετά διαφορετικές στην οικονομική τακτική τους. Τη χρονιά 1996-97, ο πρόεδρος της KAE Ανδρέας Κορασίδης και ο χορηγός Νίκας διαθέτουν από 33% του μετοχικού κεφαλαίου, ενώ ακολουθεί ο Κότσης με 24%. Οι πρώτες επενδύσεις είχαν άμεσο αγωνιστικό αποτέλεσμα, ενώ το καλοκαίρι του ’97, πωλούνται οι Γιάριτς και Γκούροβιτς, αποφέροντας συνολικά 1 δισ. δραχμές στο ταμείο του Περιστερίου. Οι Κορασίδης και Νίκας αποχωρούν, αλλά ο πρώτος, αφού αρχίζει να ασχολείται και με τον Ολυμπιακό, επιστρέφει ένα χρόνο αργότερα στο Περιστέρι και τοποθετεί στη θέση του προέδρου, τον Γκαρμπολά. Στη δεύτερη θητεία του κ. Κορασίδη, αρχίζουν οι μεγάλες σπατάλες, αλλά τα έσοδα αρχίζουν να μειώνονται σταδιακά για το σύνολο του ελληνικού μπάσκετ. Πολυτελή γραφεία εκτός του γηπέδου, προσλήψεις τεχνοκρατών και πάσης μορφής υπευθύνων (ο πρώην μάνατζερ δημιούργησε διαφημιστική εταιρεία που είχε έδρα τα γραφεία του Περιστερίου), προϋπολογισμοί πρωταθλητισμού και ταυτόχρονα κατακόρυφη μείωση της ανάδειξης ταλαντούχων παικτών από τις ακαδημίες του συλλόγου (από 600 παιδιά, έχουν απομείνει 150).
O Κορασίδης αποχωρεί για δεύτερη φορά, το καλοκαίρι του 2001, το Περιστέρι συνεχίζει να πρωταγωνιστεί στο πρωτάθλημα της A1 κατηγορίας, αλλά δεν πληρώνει δραχμή ή ευρώ για τις προηγούμενες οφειλές κάθε περιόδου. Συνολικό χρέος της KAE; Περίπου, τρία εκατομμύρια ευρώ, εκ των οποίων τα μισά είναι χρήματα του Φίλιππου Κότση, ο οποίος δεν πρόκειται να τα διεκδικήσει, όπως ακούγεται στον δήμο της Δυτικής Αθήνας. Ακόμα και την υστάτη ώρα, ο Φίλιππος Κότσης που ήταν ο διοικητικός «εγκέφαλος» και ταυτόχρονα οικονομικός υποστηρικτής της ομάδας, την τελευταία 3ετία, ήθελε να κουβαλήσει μόνος του τον «σταυρό του μαρτυρίου». Μόνο στον Πεδουλάκη, το Περιστέρι οφείλει 300.000 ευρώ από την περσινή, τελευταία χρονιά του, ενώ ο οικονομικός «στραγγαλισμός» ολοκληρώθηκε, πριν από έναν μήνα, όταν δεσμεύτηκαν τα τηλεοπτικά έσοδα της KAE για την τρέχουσα περίοδο, από τις προσφυγές 8 παλαιότερων, ξένων παικτών που είχαν κοινό δικηγόρο…
Τι θα μπορούσε να κάνει ο Κότσης για να αποφύγει τον αυτοϋποβιβασμό της ομάδας, αλλά και να μην κηλιδώσει την πολύχρονη ιστορία του στο Περιστέρι; Να κηρύξει πτώχευση της KAE, να πάρει άλλο όνομα του στυλ «Νέος Πανιώνιος» ή «ΠΑΟΚ 2004», να σβηστούν όλα τα χρέη και παράλληλα να παραμείνει η ομάδα στην A1 κατηγορία. Για εγωιστικούς και ρομαντικούς λόγους, ο Κότσης επέλεξε τον δύσκολο δρόμο. Γιατί, έχει την ιστορική ευθύνη του υποβιβασμού και θέλει να επανορθώσει.