Επαναλειτουργεί ύστερα από 60 χρόνια ελληνικό σχολείο στη Χειμάρρα της Αλβανίας. Το αλβανικό υπουργικό συμβούλιο έδωσε την περασμένη Παρασκευή, μια μέρα μετά τη συνάντηση Καραμανλή-Μπερίσα στη Θεσσαλονίκη, το πράσινο φως και από τις αρχές Σεπτεμβρίου το κουδούνι θα ηχήσει για πρώτη φορά από το 1946, όταν κατάργησε το σχολείο η κομμουνιστική κυβέρνηση.
Ικανοποιείται έτσι ένα αίτημα αιχμής του ελληνικού στοιχείου, το οποίο ετίθετο σε κάθε ευκαιρία μετά την πτώση του καθεστώτος Χότζα, πλην όμως η αλβανική πλευρά απέρριπτε επικαλούμενη το γεγονός ότι η Χειμάρρα δεν ανήκει στις λεγόμενες μειονοτικές ζώνες.
Στο πλαίσιο του «Ομηρος»
Ακριβώς για να ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο, όπως και στην περίπτωση της Κορυτσάς, το σχολείο θα λειτουργήσει ως ελληνοαλβανικό στο πλαίσιο του προγράμματος «Ομηρος» που τρέχει για λογαριασμό των δύο χωρών, αλλά χρηματοδοτείται από το ελληνικό Δημόσιο.
Περιλαμβάνει δημοτικό και γυμνάσιο, θα διδάσκουν Ελληνες και Αλβανοί καθηγητές και οι απόφοιτοί του ομογενείς και ντόπιοι, με εφόδιο την άριστη γνώση των δύο γλωσσών θα μπορούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στα πανεπιστήμια των δύο χωρών.
Ο μειονοτικός δήμαρχος Χειμάρρας κ. Βασίλης Μπολάνος υπογραμμίζει το γεγονός ότι μετά 60 χρόνια επαναλειτουργεί ελληνικό σχολείο το οποίο, όπως λέει, «θα αποτελεί φάρο για τις επόμενες γενεές», και εκτιμάει ότι «τέτοιες κινήσεις ισχυροποιούν τις γέφυρες φιλίας μεταξύ των δύο λαών και διευκολύνει την πορεία της Αλβανίας προς την Ευρωπαϊκή Ενωση».
Δεν λείπουν από την επαναλειτουργία του οι ισχυροί συμβολισμοί για τους Ελληνες της Αλβανίας: το σχολείο της Χειμάρρας ιδρύθηκε από τον ισαπόστολο Κοσμά τον Αιτωλό το 1870, καταργήθηκε από τον Ενβέρ Χότζα το 1946 και το άνοιγμά του ταυτίστηκε με τις προσπάθειες και τους αγώνες των Χειμαρριωτών να τους αναγνωριστεί από το αλβανικό κράτος η ελληνική συνείδηση.
Σε κάθε περίπτωση το σχολείο της Χειμάρρας, μαζί με το επίσης ελληνοαλβανικό «Ομηρος» της Κορυτσάς και το Αρσάκειο των Τιράνων έρχεται να καλύψει μέρος των διαρκώς αυξανόμενων αναγκών για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας στη γείτονα, όχι τόσο στο επίπεδο ομογένειας του Νότου, που καλύπτεται από τα επίσημα ελληνικά σχολεία στις μειονοτικές ζώνες του Αργυροκάστρου και των Αγίων Σαράντα, όσο του ίδιου αλβανικού στοιχείου.
Σε φροντιστήρια
Χιλιάδες Αλβανοί πηγαίνουν σε ιδιωτικά φροντιστήρια για να μάθουν Ελληνικά προσδοκώντας μια δουλειά στις περισσότερες από διακόσιες ελληνικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στη χώρα τους ή την ευκολότερη προσαρμογή τους στην Ελλάδα όπου πηγαινοέρχονται νόμιμα ή παράνομα.
Τέτοια φροντιστήρια λειτουργούν σχεδόν παντού, πλην όμως δεν εκδίδουν επίσημο πιστοποιητικό ελληνομάθειας ώστε να μπορούν οι απόφοιτοι να το χρησιμοποιήσουν.
Διπλωματικές πηγές επισημαίνουν την ανάγκη ίδρυσης κάποιου κρατικού ιδρύματος, το οποίο θα εκδίδει τέτοια έγγραφα. Επ’ αυτού φέρουν ως παράδειγμα το ιταλικό μορφωτικό ινστιτούτο που έχει παραρτήματα σε όλη την Αλβανία, προσελκύοντας νέους κυρίως που αποφοιτούν έχοντας ως εφόδιο την επίσημη βεβαίωση της γνώσης της ιταλικής γλώσσας.