Στις 26 Αυγούστου 2005 ο αγρότης Κώστας, ο ηλεκτρολόγος Ευθύμης, ο Καντάφι ο καφετζής, ο δήμαρχος και άλλοι επτά άντρες του χωριού Ζαχάρω ταξιδεύουν στη Ρωσία για να βρουν νύφες. Καλυμμένο τράφικινγκ ή σουρεαλιστική εκδοχή της ζωής στην ελληνική επαρχία; Ο σκηνοθέτης Κίμων Τσακίρης παρακολουθεί με την κάμερα το ταξίδι, τους πρωταγωνιστές και τις απόψεις τους, πριν, μετά και κατά τη διάρκεια αυτής της ιδιότυπα εργένικης πορείας, καταγράφει συμπεριφορές και αντιδράσεις. Η «Κ» συνομιλεί με τον δημιουργό, μεταφέροντας απορίες και ενστάσεις, λίγες ημέρες προτού το ντοκιμαντέρ «Sugartown – Οι γαμπροί» πάρει το δρόμο του για τις αίθουσες (18 Ιανουαρίου).
– Κινηματογραφώντας την ιστορία του χωριού Ζαχάρω, αισθανθήκατε ότι παρακολουθείτε μια «τραγωδία» -όπως λένε οι ίδιοι οι κάτοικοι- ή μια σουρεαλιστική κωμωδία;
– Ο Δήμος Ζαχάρως αποτελείται από 19 χωριά, με κέντρο την κωμόπολη της Ζαχάρως, στην οποία μένουν περίπου 4.500 κάτοικοι. Δεν έχω την αίσθηση ότι «οι κάτοικοι» της Ζαχάρως θεώρησαν, ή θεωρούν την ιστορία που καταγράφουμε μια «τραγωδία», αν και σίγουρα όταν κάποιος δει την ταινία και σκεφτεί όσα παρακολούθησε θα καταλάβει την «τραγικότητα» των καταστάσεων που παρουσιάζει. Το χιούμορ στην ταινία υπάρχει για να αναδείξει όχι να κοροϊδέψει ούτε, βεβαίως, για να εξομαλύνει…
– Ο τίτλος παραπέμπει σε γουέστερν, η δομή της ταινίας χωρίζεται σε κεφάλαια όπως στις κωμωδίες του βωβού. Θελήσατε να δώσετε μια «ανάλαφρη» διάσταση στο θέμα. Για ποιο λόγο;
– Οπως σας απάντησα και πριν, η πρόθεσή μας δεν ήταν να δώσουμε μια «ανάλαφρη» διάσταση στο θέμα που καταγράψαμε. Το χιούμορ της ταινίας πηγάζει από τους ίδιους τους χαρακτήρες, αλλά και από τις παράλογες καταστάσεις που παρουσιάζει. Οσον αφορά στον τίτλο και τη δομή της ταινίας, η παραπομπή βρίσκεται στον Μπρεχτ και, κυρίως, στην όπερά του «η ακμή και η παρακμή της πόλης του Μαχαγκόνι». Μάλιστα, ένα από τα κεφάλαια είναι κεφάλαιο αυτού του έργου – συγκεκριμένο το «όλες οι επιχειρήσεις έχουν τις κρίσεις τους». Οπως και στο δικό μας έργο, η υπόθεση εκτυλίσσεται στη Δύση (που μπορεί να γίνει άγρια) και, όπως και στο δικό μας έργο, τα κεφάλαια παίρνουν μια σαφή θέση για ό, τι πρόκειται να ακολουθήσει.
– Το κοινό, στην πρώτη προβολή της ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, εξέφρασε κάποιες ενστάσεις. Μίλησε για μια υπόθεση για την οποία έχουν ασκηθεί διώξεις. Πριν προχωρήσετε στην κινηματογράφιση είχατε διερευνήσει το θέμα;
– Το «κοινό» στο οποίο αναφέρεστε, ήταν δύο άνθρωποι που έτρεφαν προσωπική εμπάθεια για τον δήμαρχο της Ζαχάρως και μου έδωσαν την εντύπωση ότι δεν ήταν στην ίδια αίθουσα για να παρακολουθήσουν την ταινία. Το θέμα των «διώξεων του Δημάρχου» επίσης είναι αστείο, αφού το ταξίδι στη Ρωσία έγινε έπειτα από συνεννόηση των δύο δημαρχείων και η συμμετοχή όλων των ανδρών αλλά και όλων των γυναικών ήταν με δική τους πρωτοβουλία. Οσον αφορά στην ταινία, οι ενστάσεις είναι πάντα καλοδεχούμενες, αρκεί να αφορούν στη δική μας δουλειά. Δεν μπορούμε να απολογούμαστε για τις πράξεις των ανθρώπων που κινηματογραφούμε. Το θέμα της δικής μου ταινίας είναι η ανθρώπινη μοναξιά, η προσπάθεια εκμετάλλευσής της από διάφορους «θεσμούς» και τελικά η αδυναμία των ίδιων των ανθρώπων να καταλάβουν ότι για να αλλάξει η ζωή τους πρέπει πρώτα να κάνουν κάτι εκείνοι για να αλλάξουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
– Συναντώντας τους «πρωταγωνιστές» της ιστορίας από κοντά, τι διαπιστώσατε;
– Οτι είχαν τα ίδια όνειρα, τις ίδιες ανάγκες, αλλά και τις ίδιες ψευδαισθήσεις με όλους μας.
– Οι Ρωσίδες, στο τέλος της ταινίας, αρνούνται να μείνουν στη Ζαχάρω διαπιστώνοντας ότι «αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να αλλάξουν τίποτα στη ζωή τους». Προσυπογράφετε;
– Οι γυναίκες από τη Ρωσία μίλησαν για τους άντρες που γνώρισαν και είμαι σίγουρος ότι η καθεμιά θα μπορούσε να μας αναλύσει περισσότερο τι εννοεί. Η δική μου θέση, όπως σας προανέφερα, είναι ότι για να αλλάξει κάτι στη ζωή μας πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και να ξεκινήσουμε από εκεί. Πριν κάνουμε οποιοδήποτε ταξίδι πρέπει να είμαστε εμείς έτοιμοι, γιατί σίγουρα τα όποια προβλήματα μας εμποδίζουν εδώ, θα τα συναντήσουμε κι εκεί.