Πώς αλλιώς παρά ευλογημένη θα χαρακτηρίζαμε μια ηθοποιό που στον ύπνο της έρχεται η Τρισεύγενη, η ηρωίδα του ομότιτλου (και μοναδικού) θεατρικού έργου του Παλαμά; Ερχεται και η Κλυταιμνήστρα μαθαίνουμε, αλλά δίχως φιλικές διαθέσεις, μια που η Αννα Συνοδινού την είχε ερμηνεύσει «πολύ σκληρά». Αλλες γυναίκες καυχώνται για τις ερωτικές κατακτήσεις τους, την κοσμική ζωή που έκαναν, τα ακριβά ρούχα και κοσμήματα που φόρεσαν, τα σπίτια που έχτισαν, τα παιδιά που απέκτησαν. Λίγες όμως έχουν την τύχη και τη χάρη να ονειρεύονται την Τρισεύγενη, που συμβολίζει την απελευθέρωση από κάθε δυνάστη, όχι μόνο από τον πατέρα και τον σύζυγο, τον κύρη και αφέντη. Και αυτό το προνόμιο, το κατακτημένο με δεκαετίες μόχθου και αφοσίωσης στο θέατρο, δεν μπορούν όλα τα πλούτη, όλοι οι τίτλοι του κόσμου να το αγοράσουν. («Κλεισμένη στο καμαρίνι σου να μελετάς, πάντα πολύ κουρασμένη για να χαρείς το ηλιοβασίλεμα και την ανατολή του ήλιου…»)
Στη σειρά έξι εκπομπών «Ταξίδια στη Μνήμη», σε σκηνοθεσία του Χάρη Παπαδόπουλου, αυτοβιογραφούνται έξι σπουδαίοι Ελληνες ηθοποιοί. Οι δύο πρώτοι ήταν ο Θύμιος Καρακατσάνης και ο Κώστας Καζάκος. Ακολουθούν η Κατερίνα Χέλμη, η Μάγια Λυμπεροπούλου και η Ξένια Καλογεροπούλου – και είναι αυτονόητο ότι δεν πρέπει να τις χάσουμε. Η εκπομπή της Τετάρτης ήταν αφιερωμένη στην Αννα Συνοδινού και όσοι την είδαν καθηλώθηκαν από την ομορφιά και τη διαύγεια του λόγου και της σκέψης μιας γυναίκας, ενός ανθρώπου που διεκδικεί τρία πολύτιμα πράγματα: την ελευθερία, τη δημιουργική εργασία και την απλότητα (που χωρίς αυτήν όλα τα άλλα είναι ένα τίποτα). Που ασκείται, που οργίζεται με τη ρηχότητα και τη βλακεία, που μελετά («πού καιρός για κοσμικότητες όταν πρέπει να διαβάσω δυο τρία βιβλία την εβδομάδα»), που γράφει, διδάσκει, σκηνοθετεί, ερμηνεύει, που έρχεται σε επαφή με μαθητές και νέους, που πιστεύει, που παρακολουθεί συστηματικά την πολιτική επικαιρότητα και δεν ξεχνά τους νεκρούς, «τα κλαράκια που κόβονται», τους αγαπημένους φίλους και συνεργάτες.
Κομψή, ήρεμη, γλυκιά και όχι γλυκερή, μιλάει αντικρίζοντας κατάματα την κάμερα. Κάθε φθόγγος είναι ευκρινής, το τελικό «ν» δεν χάνεται ποτέ από εκεί όπου πρέπει να βρίσκεται, δεν κάνει ούτε ένα σαρδάμ, ούτε ένα συντακτικό λάθος και θα πει «τα στούντιο» και όχι «τα στούντιος», όπως κάνουν κάποιοι που θέλουν να δείξουν ότι έχουν φάει τον αγγλοσαξονικό πολιτισμό με το κουτάλι. Κύρια πρόταση, δευτερεύουσες προτάσεις και ο ειρμός να μη χάνεται ποτέ.
Δεν είναι απαραίτητο να συμμεριζόμαστε όλες τις πεποιθήσεις της για να θαυμάσουμε την ευφυΐα, την αυστηρότητα (με την έννοια της λιτότητας και όχι του εισαγγελικού ύφους) και τη συνέπειά της. Η Αννα Συνοδινού είναι ζωντανό, πειστικό παράδειγμα του ανθρώπου που ξεπερνά τα όρια της εποχής του και της γενιάς του και του φύλου του, τα όρια τα πολιτικά, τα ιδεολογικά, ακόμα και τα βιολογικά, αφού πάλεψε με τη βαριά αρρώστια και στάθηκε όρθια ξανά. Του ανθρώπου που βρίσκεται απέναντι στις τρεις μεγάλες και ολέθριες αυταπάτες: τη δίψα για χρήμα, για εξουσία και για ατομική δικαίωση και προβολή.
Περήφανη και άπιαστη η Τρισεύγενη, όπως και η ελευθερία. Δεν έρχεται στα όνειρα όποιου και όποιου.