Το μεγάλο στοίχημα μετά από μια μεγάλη επιτυχία είναι να μην την πάρει ο αέρας, ώστε να αφήσει κάτι για να χτιστεί πάνω της η επόμενη ημέρα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η συμμετοχή της εθνικής μας ομάδας στον τελικό του Εuro U-19, είναι η τρίτη επιτυχία σε επίπεδο «μικρών» εθνικών ομάδων. Είχαν προηγηθεί οι δύο χαμένοι τελικοί των Ελπίδων το 1988 με αντίπαλο τη Γαλλία και το 1998 κόντρα στην Ισπανία, επιτυχίες που είναι συζητήσιμο το αν και κατά πόσο αξιοποιήθηκαν. Η «φουρνιά» του 1988 πήγε ουσιαστικά χαμένη και τα παιδιά της (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) δεν είχαν την αναμενόμενη εξέλιξη, σε αντίθεση με τη γενιά του 1998 που οι περισσότεροι παίκτες της έκαναν αξιόλογη καριέρα, με αποκορύφωμα την κατάκτηση του Euro 2004. Πέντε μέλη εκείνης της ομάδας έδωσαν το «παρών» στα γήπεδα της Πορτογαλίας το 2004 και ολοκλήρωσαν το βήμα που είχε μείνει μετέωρο έξι χρόνια πιο πριν, στο ξεκίνημα της καριέρας τους. Σε προσωπικό επίπεδο, σχεδόν όλοι έπαιξαν σε μεγάλες ομάδες και έχτισαν μια καλή καριέρα πάνω στις βάσεις που έβαλαν το ’98, άσχετα αν το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν κέρδισε τα ανάλογα ως σύνολο, περισσότερο λόγω της νοοτροπίας που το χαρακτηρίζει.
Από τη γενιά της Ελπίδων που έχασε τον τελικό το ’88 από τη Γαλλία του Καντονά και του Ντεσαγί, μόνο 5-6 παίκτες κατάφεραν να αλλάξουν επίπεδο στην καριέρα τους. Οι υπόλοιποι κινήθηκαν στα ρηχά και δεν είχαν την αναμενόμενη εξέλιξη. Πιο μεγάλο όνομα εκείνης της γενιάς, αναμφίβολα αποδείχθηκε ο Αλέξης Αλεξανδρής, ο οποίος έπαιξε σε ΑΕΚ, Ολυμπιακό και ήταν βασικό στέλεχος της «μεγάλης» εθνικής. Αξιόλογη πορεία, όχι όμως τόσο καλή όσο του Αλεξανδρή, είχαν τόσο ο Νιόπλιας (ΟΦΗ, Παναθηναϊκός), όσο και οι Καπουράνης (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός), Παχατουρίδης (Ολυμπιακός), Αρης Καρασσαβίδης και Στέφανος Μπορμπόκης (ΠΑΟΚ). Αρκετά από τα άλλα παιδιά έκαναν άλμα για κάποια μεγάλη ομάδα, κυρίως τον Ολυμπιακό (Βαΐτσης, Δρακόπουλος, Μαυρομάτης, Μουστακίδης, Σοφιανόπουλος, Μολακίδης, Νεντίδης, Σαββίδης) αλλά έμειναν σε δεύτερο ρόλο και δεν καταξιώθηκαν στον βαθμό που και οι ίδιοι θα ήθελαν. Μέλη εκείνη της ομάδας ήταν και οι Βακαλόπουλος, Βολονάκης, Βουκελάτος, Λάμπρος Γεωργιάδης, Γιουγκούδης, Κατσιαούνης, Κουρκούνας, Κούτουλας, Χατζηνικολάου, Οικονομίδης και Γιώργος Παπαδόπουλος, που έπαιξαν όλοι τους αρκετά χρόνια σε ομάδες Α΄ Εθνικής, όχι όμως σε πρώτο φόντο.
Αντίθετα, η εξέλιξη της γενιάς του 1998 ήταν πολύ πιο αξιόλογη. Τα μέλη της έπεσαν σε μια περίοδο «παχιών αγελάδων» για το ελληνικό ποδόσφαιρο, ευνοήθηκαν και από τις συνέπειες της απόφασης Μποσμάν, οπότε είχαν τη δυνατότητα να κάνουν μυθικά (για άλλες εποχές) συμβόλαια και να παίξουν σε μεγάλες ομάδες της Ευρώπης. Πέντε απ’ αυτά τα παιδιά ήταν στην Εθνική που κατέκτησε το Euro (σε ρόλο πρωταγωνιστή οι Καραγκούνης, Μπασινάς, Δέλλας και σε δεύτερο ρόλο οι Λάκης, Γκούμας), ενώ και άλλοι παίκτες (Λυμπερόπουλος, Μαυρογενίδης, Ελευθερόπουλος, Αντζας), είχαν καλή παρουσία στη «μεγάλη» εθνική, έστω κι αν δεν ήταν τότε στους εκλεκτούς του Ρεχάγκελ. Ολοι αυτοί έπαιξαν στις μεγαλύτερες ελληνικές ομάδες ως «πρώτα ονόματα» και ορισμένοι (Καραγκούνης, Δέλλας, Μπασινάς, Ελευθερόπουλος, Λάκης) έκαναν καριέρα και στο εξωτερικό. Ο Χούτος δεν εξελίχθηκε όπως περίμενε παρότι έπαιξε σε πολύ μεγάλες ομάδες (Ρόμα, Ιντερ, Ολυμπιακός), ο Στολτίδης έφτιαξε όνομα στον Ολυμπιακό, άσχετα αν δεν συγκίνησε ποτέ τον Ρεχάγκελ, ο Παντελής Κωνσταντινίδης έκανε αξιόλογη πορεία σε Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ, οι Αλεξόπουλος, Κωστούλας και Σωτήρης Κωνσταντινίδης δεν ήταν στον αφρό, αλλά επέπλευσαν, ενώ οι Κιάσσος, Δερμιτζάκης και Σωτήρης Λυμπερόπουλος μάλλον θα περίμεναν κάτι πολύ καλύτερο στην καριέρα τους.