Από τους βασικούς δημιουργούς του φαινομένου της ιταλικής κωμωδίας, που απέκτησε φανατικούς οπαδούς και αποτέλεσε ένα από τα κύρια συστατικά της επιτυχίας του ιταλικού κινηματογράφου, ήταν ο Ντίνο Ρίζι, που πέθανε σε ηλικία 91 ετών. Ο Ρίζι πέθανε το πρωί του Σαββάτου στο σπίτι του στη Ρώμη, ενώ ο θάνατος ήρθε ως αποτέλεσμα της κακής του υγείας τα τελευταία χρόνια.
Στα σχεδόν εξήντα χρόνια της καριέρας του ο Ρίζι σκηνοθέτησε περίπου 80 παραγωγές για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενώ με ταινίες του έγιναν διάσημοι πρωταγωνιστές του ιταλικού σινεμά, όπως ο Βιτόριο Γκάσμαν. Συνεργάστηκε όμως με πολλούς ακόμη, όπως η Σοφία Λόρεν, ο Ούγκο Τονιάτσι και ο Αλμπέρτο Σόρντι. Βασικός πρωταγωνιστής του ωστόσο ήταν ο Γκάσμαν, που είχε παίξει στον «Φανφαρόνο», το «Αρωμα γυναίκας», για το οποίο είχε τιμηθεί με το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες το 1975, και τα «Τέρατα».
Ο «Φανφαρόνος»
Ο Ρίζι άρχισε να ασχολείται με τον κινηματογράφο εντελώς τυχαία, έπειτα από μια συνάντησή του το 1940 με τον σκηνοθέτη Αλμπέρτο Λατουάντα, ο οποίος τού πρότεινε να γίνει βοηθός σκηνοθέτη σε μια ταινία που γύριζε. Ο Ρίζι δέχτηκε επειδή του φάνηκε ενδιαφέρον και χωρίς να έχει σκοπό να κάνει καριέρα στο σινεμά. Μετά εκείνη την ταινία, έγινε ψυχίατρος και αρθρογραφούσε στον ιταλικό Τύπο. Η οικογένειά του είχε σχέση και με την ιατρική και με την τέχνη. Ο πατέρας του, τον οποίο ο Ρίζι έχασε όταν ήταν 12 ετών, ήταν ο γιατρός της Σκάλας του Μιλάνου, ενώ με τον κινηματογράφο ασχολήθηκαν και άλλα μέλη της οικογένειάς του. Ο αδελφός του, Φερνάντο Ρίζι, υπήρξε διευθυντής φωτογραφίας, ενώ σκηνοθέτης ήταν και ο άλλος του αδελφός, Νέλο. Με τη σκηνοθεσία άλλωστε, ασχολήθηκε και ο γιος του, Μάρκο.
Οταν τέλειωσε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Ρίζι είχε αποφασίσει πια ότι θέλει να γίνει σκηνοθέτης και γύριζε ταινίες μικρού μήκους. Κάποια από αυτές αγόρασε ο μεγαλοπαραγωγός Κάρλο Πόντι και η καριέρα του Ρίζι άρχισε να προοδεύει. Η ταινία που καθιέρωσε και τον ίδιο και τον Βιτόριο Γκάσμαν ήταν ο «Φανφαρόνος».
Ομως ο ίδιος, όπως έλεγε, δεν ένιωσε επιτυχημένος. «Εκανα περισσότερες από πενήντα ταινίες», είπε κάποτε, «επειδή πίστευα ότι κάποτε, κάποια, θα μπορούσε να γίνει αριστούργημα».
Οι ταινίες του, αν και ήταν από τις πιο επιτυχημένες εξαγωγές του ιταλικού κινηματογράφου, δεν συγκέντρωναν βραβεία εκτός Ιταλίας. Με το «Αρωμα γυναίκας» έφτασε μέχρι τις υποψηφιότητες των Οσκαρ στην κατηγορία σεναρίου, ενώ το 2002 η Μόστρα της Βενετίας απένειμε στον Ντίνο Ρίζι έναν τιμητικό Χρυσό Λέοντα για το σύνολο της προσφοράς του.