«Οχι δεν έχω μετανιώσει για κάτι στη ζωή μου, δεν έχω κάνει κάτι το οποίο να λέω ότι ήταν αποφασιστικής σημασίας και ότι άλλαξε τη ζωή μου προς το χειρότερο. Αντίθετα, έχω πράγματα για τα οποία πολύ καμαρώνω και που με ικανοποιούν στη δημόσια ζωή μου», είχε δηλώσει ο Τάσσος Παπαδόπουλος σε Κύπριους δημοσιογράφους πριν από περίπου ένα χρόνο, κρατώντας συνεχώς ένα τσιγάρο στο χέρι, σε μία από τις ελάχιστες συνεντεύξεις που είχε δώσει για την προσωπική του ζωή και την οικογένειά του. Στη 1.08 χθες τα ξημερώματα, ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας άφησε την τελευταία του πνοή στη μονάδα εντατικής θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας, όπου νοσηλευόταν από τις 22 Νοεμβρίου με μεταστατικό καρκίνο του πνεύμονος και οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια.
Η πολιτική του διαδρομή ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη σύγχρονη Ιστορία της Κύπρου, όχι μόνο επειδή ήταν ο πρόεδρος που είπε το «όχι» στο σχέδιο Ανάν, αλλά γιατί ήταν παρών σε πολλές κρίσιμες καμπές του Κυπριακού. Οι επιλογές του και η στάση του προκάλεσαν συχνά επικρίσεις και αντιπαραθέσεις και είναι χαρακτηριστικό ότι είχε αποκτήσει φανατικούς υποστηρικτές, αλλά και πολέμιους. Γεννημένος στις 7 Ιανουαρίου 1934 στη Λευκωσία, η πρώτη προεδρία της ζωής του -στην επιτροπή μαθητών του Παγκύπριου Γυμνασίου- «σημαδεύτηκε» από τη γνωριμία του με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, τον άνθρωπο που, όπως ο ίδιος ο Τάσσος Παπαδόπουλος είχε παραδεχθεί, σφράγισε τη μετέπειτα πολιτική του διαδρομή. Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο έφυγε στο Λονδίνο, όπου σπούδασε Νομικά αλλά και μαζί με τον μετέπειτα πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Σπύρο Κυπριανού και τους Λέλλο Δημητριάδη, Δημήτρη Λιβέρα και Ανδρέα Μαυρομάτη ίδρυσαν την Εθνική Φοιτητική Ενωση Κυπρίων.
Επέστρεψε στην Κύπρο στις 25 Μαρτίου 1955, αφού είχε αρχίσει ο αγώνας της ΕΟΚΑ εναντίον των Αγγλων. Στην ΕΟΚΑ αρχικά θήτευσε ως τομεάρχης στον ένοπλο σκέλος της και στη συνέχεια υπεύθυνος του πολιτικού σκέλους, όπου δραστηριοποιήθηκε έντονα και συναντάται με τον Μακάριο. Ο τελευταίος τον διορίζει, το 1959, σε ηλικία μόλις 24 ετών, υπουργό Εσωτερικών. Ηδη όμως είχε προηγηθεί η συμμετοχή του στη Διάσκεψη του Λονδίνου, όπου υπεγράφησαν οι συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου για την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μαζί με τον Βάσο Λυσσαρίδη (μετέπειτα ηγέτη της ΕΔΕΚ) και τους εκπροσώπους του ΑΚΕΛ, ο Τάσσος Παπαδόπουλος είχε ταχθεί κατά της υπογραφής των συμφωνιών. Οι επικριτές του υποστηρίζουν ότι από τότε δεν είπε ποτέ ένα «ναι» σε κάποιο από τα σχέδια επίλυσης του Κυπριακού.
Στη δεκαετία του ’69 υπηρέτησε σε διάφορες υπουργικές θέσεις και το 1970 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το Ενιαίο Κόμμα. Τα επόμενα χρόνια, συμμετείχε αρχικά ως σύμβουλος και ακολούθως ως συνομιλητής, στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό. Τη δεκαετία του ’80, μετά τον θάνατο Μακαρίου, ο Τάσσος Παπαδόπουλος παραμένει στο περιθώριο. Επιστρέφει στο προσκήνιο του 1991, οπότε εκλέγεται βουλευτής με το ΔΗΚΟ.
Υπέγραψε την ένταξη
Μετά την αποχώρηση του Σπύρου Κυπριανού, το 2000 εκλέγεται πρόεδρος του κόμματος και το 2003 πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς υπογράφει την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., ένα χρόνο αργότερα ζητεί με διάγγελμά του από τους Ελληνοκυπρίους να καταψηφίσουν το σχέδιο Ανάν και το 2008 ηττάται στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν εγκατέλειψε ποτέ τη δικηγορία. Το γραφείο «Τάσσος Παπαδόπουλος και Σία», το μεγαλύτερο στην Κύπρο, εμφανίσθηκε εμπλεκόμενο σε υποθέσεις για ορισμένες από τις οποίες ο ίδιος δέχθηκε έντονη κριτική, με ενδεικτικότερη αυτή των υπεράκτιων εταιρειών γιουγκοσλαβικών συμφερόντων, που κατηγορήθηκαν για σπάσιμο του εμπάργκο που είχε επιβληθεί στην πρώην Γιουγκοσλαβία και για ξέπλυμα μαύρου χρήματος για λογαριασμό της οικογένειας Μιλόσεβιτς.
Ηταν παντρεμένος με τη Φωτεινή Λεβέντη, χήρα του Πολύκαρπου Γεωρκάτζη. Μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, τον Νικόλα και την Αναστασία.