«Πίστευα και πιστεύω ότι οι πάσης φύσης και κλίσης δημιουργοί όφειλαν να είναι ανένταχτοι, ενταγμένοι όμως γενικά και αναγκαία σε μια κυρίαρχη ελευθεριακή ιδεολογία. Ηταν αίτημα όχι μόνο δικό μου αλλά και του γύρω κόσμου τους».
Ο Λεωνίδας Χρηστάκης, που πέθανε σε ηλικία 81 ετών πριν από λίγες μέρες, δεν χωράει σε 400 λέξεις. Στην πιο συμπυκνωμένη φράση αυτοπροσδιορισμού του, συστήθηκε ως «κάτι σαν κοινωνικός συγγραφέας μιας εποχής» – ένας χαρακτηρισμός που θα έβρισκε σύμφωνο και τον λαογράφο (και αδερφικό φίλο) Ηλία Πετρόπουλο. Ζωγράφος και συγγραφέας, γκαλερίστας και βιολιστής, περιοδικατζής και δημιουργός happening, πτυχιούχος δάσκαλος και απόφοιτος της Καλών Τεχνών, περιδιάβηκε όλη τη μετεμφυλιακή διαδρομή της ελληνικής αντικουλτούρας. Από τις πρώτες συγκεντρώσεις στα μυθικά στέκια του 1950 (Λουμίδης, Brazilian, Βυζάντιον), τις αναρίθμητες ποιητικές εκδόσεις, τις ελευθεριακές μπροσούρες, τα βιτριολικά περιοδικά, τα αταξινόμητα βιβλία, ο Λεωνίδας Χρηστάκης συμπλήρωσε περισσότερο από μισό αιώνα εμπλοκής με την drop out όχθη της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
«Δεν θα ήθελα κανένας να σχηματίσει την εντύπωση ότι είμαι ένας εποπτικός ή γραφικός παρατηρητής των γενεών, γι’ αυτό ξεκαθαρίζω τη θέση μου ότι ήμουν και είμαι εκεί μαζί τους».
Οι αναφορές σε πρόσωπα ιλιγγιώδους βεληνεκούς στις (σπάνιες) συνεντεύξεις του μαρτυρούν πως δεν υπήρξε σημαντικό πρόσωπο στα χρόνια 1950-2009 που να μην τον γνώρισε ή συνεργάστηκε μαζί του. Η αναρίθμητη εργογραφία και το προσωπικό του life style (μια έκφραση που του προκαλούσε θυμηδία) καταδεικνύει τον υπέρ πάντων αγώνα του ενάντια στις συμβάσεις, «τα κατά συνθήκην ψεύδη». Απέφευγε τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και των αναρχικών, προσανατολίστηκε προς τις καλές τέχνες και τη μαχητική λογοτεχνία, ενώ παράλληλα απέκρουε κάθε στρατευμένη δημιουργία. Μέσα απ’ τον πύρινο λόγο του (προφορικό και γραπτό) ξεπηδούν ονόματα, ποιητές, ζωγράφοι, παλιοί φίλοι και αβυσσαλέες εχθρότητες. «Φυσικά, η χρήση του όρου «προάγγελοι του χάους» που έχω κάνει συνάντησε δυνατές αντιδράσεις, αφού κανένας από τους ποιητές και πεζογράφους της δεκαετίας του 1950 δεν ήθελε να πιστέψει ένα τέτοιο χαρακτηρισμό για τον εαυτό του».
Εζησε μέσα στις αρνήσεις του, συναναστράφηκε με όλη την καλλιτεχνική κοινότητα, έγινε αδερφοποιτός, συγκρούστηκε με όλους, έγινε λύκος της στέπας, εντούτοις ποτέ δεν σταμάτησε να επενδύει όλη του την ύπαρξη στις σκονισμένες φωνές της πόλης. Αφοσιωμένος και παραγνωρισμένος, έχτισε την έννοια «Εναλλακτικός Τύπος» πολλές δεκαετίες πριν τη free press τάση. Δεν αποδέχτηκε ποτέ την ατομική ιδιοκτησία: αφού άλλαξε 31 γραφεία και 52 σπίτια στην περιοχή των Εξαρχείων, ξεμπέρδεψε με τα καθ’ ημάς και πάει τώρα να τα ψάλλει λίγο στο παρεάκι των Γουίλιαμ Μπάροουζ, Τζακ Κέρουακ, Χάντερ Τόμπσον, Τζέιμς Μπάλαρντ, Αλεν Γκίνσμπεργκ για τη σπάταλη εκκοσμίκευση του πρότερου βίου τους.
Τα αποσπάσματα προέρχονται από συνέντευξη του εκλιπόντος προς τον συγγραφέα Φίλιππα Κυρίτση (24-1-2008).