Οι ανεμογεννήτριες αποτελούν ένα αντικείμενο βιομηχανικού design της εποχής μας, αναμφίβολα προχωρημένης αισθητικής. Αυτή προκύπτει κυρίως από την τεχνολογική τελειότητα του σχεδιασμού τους. Οπως άλλωστε και για τους ίδιους λόγους, υψηλής βιομηχανικής αισθητικής αντικείμενα υπήρξαν οι χωροδικτυωματικοί πυλώνες μεταφοράς ενέργειας της ΔΕΗ, ή οι δορυφορικές κεραίες τηλεπικοινωνιών του πρώτου ελληνικού σταθμού στις Θερμοπύλες. Ενα αντικείμενο μπορεί να έχει ποιότητα στον σχεδιασμό του, όμως η άκριτη τοποθέτηση τους παντού και σε ανεξέλεγκτες ποσότητες ακυρώνει την ποιότητα. Οι πυλώνες της ΔΕΗ και οι δορυφορικές κεραίες μάς δείχνουν ακριβώς το πρόβλημα της απώλειας του μέτρου. Το τεράστιο μέγεθος και η δυσκολία ένταξης του συγκεκριμένου αντικειμένου, της ανεμογεννήτριας, στο φυσικό ή το αστικό περιβάλλον, θέτει ζητήματα προσεκτικών χειρισμών. Το τοπίο ευαίσθητων παράκτιων ή ορεινών περιοχών και η μικροκλίμακά του διαλύεται καθώς τα μικρά μεγέθη, τόσο συνηθισμένα στον ελλαδικό χώρο, δεν μπορούν να ισορροπήσουν δίπλα σε μία γιγαντιαία φτερωτή ή ακόμη χειρότερα σε μία συστοιχία πολλών δεκάδων, όπως για παράδειγμα είχε προταθεί για την κορυφογραμμή του μικρού νησιού της Σερίφου πριν από λίγα χρόνια. Το ίδιο πρόβλημα προκύπτει και με το ιδιαίτερα εύθραυστο και κακοποιημένο μέχρι σήμερα τοπίο των παραδοσιακών οικισμών, κυρίως των νησιών. Αντίθετα, σε πιο ουδέτερα τοπία με επανάληψη φυσικών στοιχείων σε μεγάλη έκταση και μήκος, σε χέρσους ορεινούς αυχένες, σε κάμπους και αγροτικές εκτάσεις, ή σε ακτογραμμές μεγάλου μήκους μακριά από οικιστικά και φυσικά περιβάλλοντα που χρήζουν προστασίας, η λελογισμένη και μελετημένη με τα πιο πάνω κριτήρια τοποθέτηση τους δεν αποτελεί κατά τη γνώμη μου πρόβλημα. Ας μην κάνουμε, λοιπόν, με τις ανεμογεννήτριες ό, τι κάναμε με τους πυλώνες και τις δορυφορικές κεραίες. Ας βρούμε τρόπους να τις χωροθετήσουμε, σεβόμενοι ακριβώς την αρχή για τις οποίες τις κατασκευάζουμε: Την προστασία του περιβάλλοντος!
* Ο Νίκος Μπελαβίλας είναι αρχιτέκτων.