Οταν πρωτογράφτηκε το όνομά του στις ελληνικές εφημερίδες δήλωσε «κολακευμένος από το ενδιαφέρον μιας τόσο μεγάλης ομάδας όπως είναι ο Ολυμπιακός». Οταν υπέγραψε, έδωσε δυο τρεις (κατά τα άλλα αποκλειστικές συνεντεύξεις…) στις οποίες τόνισε ότι έρχεται στους πρώτους γιατί νιώθει πρωταθλητής. Οταν παρουσιάστηκε στους δημοσιογράφους στο Ζέεφελντ, τη μέρα που ενσωματώθηκε στην αποστολή της νέας του ομάδας, είπε ότι «γνωρίζει πως κάθε χρόνο είναι απαραίτητες δύο νίκες στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό»! Ο 29χρονος Εντσο Μαρέσκα είναι καλός ποδοσφαιριστής αλλά είναι πρώτα από όλα Ιταλός: στην Ιταλία οι ποδοσφαιριστές πριν ακόμα γνωρίσουν όσο καλά επιβάλλεται τα βασικά του ποδοσφαίρου μαθαίνουν τα μυστικά της επικοινωνίας. Κυρίως ξέρουν να αντιμετωπίζουν το κοινό τους δίνοντάς του τις υποσχέσεις που πρέπει μιλώντας του με τον τρόπο που η περίσταση απαιτεί.
Οσοι Ιταλοί ήρθαν στην Ελλάδα ή όσοι παίκτες έπαιξαν εδώ έχοντας προηγουμένως περάσει από το Καμπιονάτο χάρισαν στον κόσμο πολύ ιδιαίτερα πράγματα, είτε πέτυχαν είτε απέτυχαν. Ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι είχε την πιο ιστορική έκρηξη που είδαμε ποτέ από προπονητή εναντίον δημοσιογράφων: μπορεί σε εκείνη την αξέχαστη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς με τον Ηρακλή οι πιο πολλές βρισιές του να έμειναν αμετάφραστες από τον πανικόβλητο διερμηνέα όμως κατά βάθος όλοι καταλάβαμε τι ήθελε να πει. Ο Μάριο Τάκολα που πέρασε κάποτε από τον ΠΑΟΚ είχε μείνει στην ιστορία για ένα γκολ που σημείωσε εναντίον του Ολυμπιακού και που ποτέ δεν μέτρησε γιατί ο διαιτητής Παπαπέτρου ισχυρίστηκε ότι τον είδε να το σημειώνει με το χέρι. Κάποτε τον ρώτησα αν όντως είχε χρησιμοποιήσει το χέρι του και μου απάντησε ότι «αυτό δεν έχει καμία σημασία γιατί έτσι κι αλλιώς το γκολ δεν θα μετρούσε» – το παλικάρι ήξερε τι έπρεπε να πει! Ο Μπρούνο Τσιρίλο πίσω από το σκληρό παρουσιαστικό του κρύβει ένα κύριο: κάποτε έγραψα ότι τον είδα ξημερώματα στα μπουζούκια και με πήρε τηλέφωνο για να μου κάνει παρατήρηση γιατί δεν τον χαιρέτησα και να μου επισημάνει ότι την επόμενη φορά θα ήθελε να πιούμε μαζί κάτι χωρίς αλκοόλ!
Ο Ζε Ελίας που ήρθε στον Ολυμπιακό έχοντας περάσει από την Ιντερ όταν του είπαν ότι η ομάδα έχει ανάγκη από ένα σκληρό παίκτη έκανε συλλογή από κίτρινες και κόκκινες κάρτες για να αποδείξει πόσο στα σοβαρά πήρε τα λόγια των οπαδών. Ο Σέρτζιο Κονσεϊσάο, επίσης ιταλοτραφής, μπορεί στο γήπεδο να έχεις τους καυγάδες εύκολους έξω από αυτό όμως είναι ένας τζέντλεμαν που κάνει συλλογή ακριβών κρασιών. Φυσικά ο κορυφαίος όλων ήταν ο Πάολο Σόουζα – Πορτογάλος αλλά απόφοιτος της μεγάλης σχολής της Γιουβέντους. Μπορεί στο γήπεδο τα πληγωμένα του πόδια να μην τον άφηναν να κάνει πολλά, όμως έχω τη βεβαιότητα ότι θα μπορούσε να γράψει την ελληνική μετάφραση του «Savoir Vivre» καλύτερα από τον Χρήστο Ζαμπούνη.
Ο Ολυμπιακός αποκτώντας τον Μαρέσκα πήρε ένα καλό ποδοσφαιριστή που όμως εδώ μπορεί να αποδειχτεί ακόμα καλύτερος. Οχι μόνο γιατί το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος είναι χειρότερο από αυτό της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Αγγλίας που είναι οι χώρες στις οποίες αυτός αγωνίστηκε, αλλά και γιατί η ευστροφία του είναι σίγουρα ανώτερη από αυτή των περισσότερων παικτών που βρίσκονται στην Ελλάδα: ήδη τις τρεις πρώτες μέρες της παρουσίας του έπεισε τους περισσότερους ότι ήταν φανατικός οπαδός του Ολυμπιακού από μικρός!
Φτάνει αυτό για να κάνεις καριέρα; Επειδή είμαστε στην Ελλάδα νομίζω ότι αρκεί για να γίνεις είδωλο της εξέδρας. Μετά είναι όλα εύκολα…