Ζημίες άνω των 4,5 εκατ. ευρώ τον μήνα συσσωρεύει η ΔΕΗ από ανεξόφλητες οφειλές των δύο μεγάλων ενεργοβόρων βιομηχανιών της χώρας, ΛΑΡΚΟ και Αλουμίνιον της Ελλάδος. Τα χρέη μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου ανέρχονταν στα 85 εκατ. ευρώ, ποσό που η Επιχείρηση διεκδικεί διά της δικαστικής οδού. Το πρόβλημα στη μεν περίπτωση της ΛΑΡΚΟ συνδέεται με την αδυναμία της εταιρείας να αποπληρώσει τους προμηθευτές της, καθώς βρίσκεται σε καθεστώς οικονομικής κατάρρευσης, στη δε Αλουμίνιον της Ελλάδος, συμφερόντων του Ομίλου Μυτιληναίου, με την αμφισβήτηση από πλευράς της τής τιμολογιακής πολιτικής της ΔΕΗ και την απαίτηση για τιμολόγηση βάσει της σύμβασης του 1960 που η ΔΕΗ είχε υπογράψει με την τότε ΠΕΣΙΝΕ.
Η διένεξη ΔΕΗ και Αλουμίνιον για την τιμή του ρεύματος χρονολογείται από το 2006 που έληξε η παλαιά σύμβαση, στην οποία το κόστος της κιλοβατώρας ήταν συνάρτηση της διεθνούς τιμής της αλουμινίου. Με τον τρόπο αυτό η ΠΕΣΙΝΕ είχε μεταφέρει ουσιαστικά τον κίνδυνο από τις διακυμάνσεις στην αγορά του αλουμινίου στο μονοπώλιο της ΔΕΗ. Αντίστοιχη σύμβαση, τιμής ηλεκτρικού ρεύματος ως συνάρτηση της τιμής του νικελίου, είχε και η ΛΑΡΚΟ μέχρι το 2002. Με την είσοδο της ΔΕΗ στο Χρηματιστήριο και κυρίως την έναρξη της διαδικασίας για την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρισμού από το 2001, τέθηκε για πρώτη φορά θέμα απεξάρτησης της εισηγμένης πλέον ΔΕΗ από τις «αποικιοκρατικού τύπου» συμβάσεις, κατά την επικρατούσα τα προηγούμενα χρόνια άποψη. Επικαλούμενη τον ανταγωνισμό και τις ευρωπαϊκές Οδηγίες περί κρατικών ενισχύσεων, η ΔΕΗ λίγο πριν από τη λήξη των σχετικών συμβάσεων προχώρησε στην καταγγελία τους, εντάσσοντας παράλληλα τους δύο μεγαλύτερους πελάτες της στο τιμολόγιο A150, γεγονός που εκτόξευσε στα ύψη το λειτουργικό κόστος των ΛΑΡΚΟ και Αλουμίνιον, αφού το ηλεκτρικό ρεύμα αντιπροσωπεύει ποσοστό άνω του 30% αυτού. Σήμερα για παράδειγμα το A150 κοστολογεί τη μεγαβατώρα στα 62 ευρώ, ενώ με βάση την παλαιά σύμβαση το κόστος αυτό για την Αλουμίνιον θα ήταν 35 ευρώ η μεγαβατώρα.
Ετσι, οι δύο ενεργοβόρες βιομηχανίες ήρθαν αντιμέτωπες με ένα μείζον για τη βιωσιμότητά τους θέμα, που βέβαια γνώριζαν από πολύ νωρίτερα. H Αλουμίνιον της Ελλάδος εν αναμονή της λήξης της σύμβασης με τη ΔΕΗ κι ενώ ακόμη βρισκόταν υπό τον έλεγχο της καναδικής ALCAN, σχεδίασε την κατασκευή τριών μονάδων συμπαραγωγής, συνολικής ισχύος 225 MW περίπου, για να διασφαλίσει την ίδια ηλεκτροδότηση της βιομηχανίας. H Καναδοί μέτοχοι, ωστόσο, διαπίστωσαν εγκαίρως ότι το φυσικό αέριο (καύσιμο για τη μονάδα) δεν διασφάλιζε μακροπρόθεσμα ανταγωνιστικές τιμές και ως εκ τούτου βιωσιμότητα στην εταιρεία και αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την Ελλάδα, πουλώντας την Αλουμίνιον στον Ομιλο Μυτιληναίου, που ήταν ο μοναδικός επενδυτής στον σχετικό διαγωνισμό. O Ομιλος Μυτιληναίου, που ήδη έχει μπει και στην αγορά ηλεκτροπαραγωγής, υλοποίησε την επένδυση της συμπαραγωγής, την οποία ενέταξε από την αρχή περισσότερο σε ένα σχέδιο ενίσχυσης της θέσης του στην αγορά ηλεκτρισμού και λιγότερο ηλεκτροδότησης της Αλουμίνιον. Ενα περίπου χρόνο πριν η μονάδα συμπαραγωγής ολοκληρωθεί, η Αλουμίνιον της Ελλάδος διεκδίκησε με ασφαλιστικά μέτρα, τα οποία και πέτυχε, αλλαγή της φόρμουλας τιμολόγησης. H ΔΕΗ δεν αντέδρασε τότε, καθώς δεν υφίστατο ζημία, λόγω των υψηλών τιμών του αλουμινίου. Προς τα τέλη του 2007, όμως, που οι τιμές αρχίζουν να υποχωρούν δημιουργώντας και για την ίδια ζημία, καταθέτει αίτηση ανάκλησης ασφαλιστικών μέτρων την οποία και κερδίζει. H διένεξη συνεχίζεται στις αρχές του 2008 και διευρύνεται, καθώς στη διαμάχη εντάσσεται πλέον και η λειτουργία της μονάδας συμπαραγωγής την οποία ο Ομιλος Μυτιληναίου έχει καταφέρει να αποσυνδέσει από την Αλουμίνιον. Κορυφώνεται δε όταν από 1ης Ιουλίου του 2008 η Αλουμίνιον σταματάει να πληρώνει την αύξηση 10% που έχει επιβληθεί με υπουργική απόφαση που υπέγραψε τον Δεκέμβριο του 2007 ο τότε υπουργός Ανάπτυξης Χρ. Φώλιας. Οι διοικήσεις των δύο εταιρειών φτάνουν στα άκρα, με τη μεν πλευρά του Μυτιληναίου να απειλεί με κλείσιμο της βιομηχανίας, τη δε πλευρά της ΔΕΗ να στέλνει τελεσίγραφα του τύπου «πληρώνεις ή σου κόβω το ρεύμα». Σε αυτό το κλίμα παρεμβαίνει η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ με «φάκελο καταγγελία» κατά της Αλουμίνιον στην Εισαγγελία και στην E. E. H κατάσταση αποφορτίστηκε έπειτα από πολιτική παρέμβαση και οι δύο πλευρές εμφανίστηκαν να αναζητούν εξωδικαστική λύση.
Στο πλαίσιο αυτό, η Αλουμίνιον κατέβαλε στη ΔΕΗ τα μέχρι τότε χρωστούμενα, περί τα 30 εκατ. ευρώ και οι δύο εταιρείες απευθύνθηκαν από κοινού στη Διαιτησία για την ερμηνεία της υπουργικής απόφασης που προέβλεπε αύξηση 10% επί του A150. Κατά τη ΔΕΗ, η απόφασή της δίνει δικαίωμα επιβολής της αύξησης, κατά την Αλουμίνιον το 10% τίθεται ως ανώτατο όριο στις διαπραγματεύσεις που όφειλε να κάνει η ΔΕΗ με τους μεγάλους πελάτες και δεν έκανε. Κι ενώ τα πράγματα φαίνεται να έχουν καταλαγιάσει, ένα μόλις μήνα μετά την προσφυγή στη Διαιτησία (Ιούλιος 2009) η Αλουμίνιον προχωράει όχι μόνο σε αμφισβήτηση της αύξησης, αλλά αυτή τη φορά και του A150. Αναγνωρίζει μόνο την παλαιά σύμβαση και αρχίζει να πληρώνει βάσει αυτής. Μία δε εβδομάδα μετά τις εκλογές, στέλνει εξώδικο στη ΔΕΗ με το οποίο ζητάει εύλογη τιμή. H ΔΕΗ ανταπαντά με εξώδικο, διεκδικώντας το υπόλοιπο του λογαριασμού που έχει συσσωρευθεί από τον Ιούλιο του 2009, περίπου 50 εκατ. ευρώ. Μία εβδομάδα μετά, εξώδικο λαμβάνει και η ΛΑΡΚΟ, για την καταβολή οφειλών ύψους 30 εκατ. ευρώ περίπου για το διάστημα Σεπτεμβρίου 2008 – Σεπτεμβρίου 2009.
Το πρόβλημα κληρονομείται ως έχει στη νέα διοίκηση της ΔΕΗ αλλά και στη νέα κυβέρνηση, αφού θεωρείται απ’ όλες τις πλευρές συνολικότερο και πολιτικό. Συνδέεται με τη λειτουργία δύο μεγάλων βιομηχανιών της χώρας που απασχολούν συνολικά πάνω από 3.000 εργαζομένους, αλλά και την ανταγωνιστικότητα της ΔΕΗ.