Ακούγοντας τη μουσική του Ματ Ελιοτ, σου δίνεται η αίσθηση ότι ο συνθέτης πρέπει να είναι άνθρωπος αλαφροΐσκιωτος. Την εντύπωση αυτή ενισχύουν και οι τίτλοι του: Something about Ghosts, The Ghost of Maria Callas, Broken Bones, Drinking Songs κ. ά. Ακούγοντας όμως προσεκτικά το σχεδόν υπνωτιστικό τραγούδι του με τον τίτλο «Κουρσκ» (εν μέρει εμπνευσμένο από την τραγωδία του ρωσικού υποβρυχίου), αντιλαμβάνεσαι ότι ο χαρισματικός Βρετανός τραγουδοποιός κατορθώνει κάτι δύσκολο και σπάνιο: να μετατρέψει αριστοτεχνικά ένα ιστορικό γεγονός σε ψυχική αλήθεια. Αλαφροΐσκιωτη, υποβλητική, θλιμμένη, ονειρική (ή και εφιαλτική) μπορεί να είναι η μουσική του, ο ίδιος, όμως, παραμένει οξυδερκής παρατηρητής των καιρών μας.
Ο πολιτικοποιημένος, οργισμένος, ενημερωμένος (και για τις φωτιές μας το 2007) Ελιοτ βρίσκεται ήδη στη χώρα μας από προχθές και εμφανίζεται στο Half Note, το οποίο επιχειρεί ένα άνοιγμα: αντί για μπλουζ και σουίνγκ, φανκ ή μπίμποπ, το τζαζ στέκι του Μετς θα πλημμυρίσει έως τις 7 Οκτωβρίου από την ατμοσφαιρική folk του Ελιοτ (ο οποίος πλαισιώνεται και από τον «δικό μας» Lolek).
Πρώην μετρ του ηλεκτρονικού ήχου και θιασώτης της κλασικής κιθάρας πλέον, ο Ελιοτ διατείνεται ότι προσπαθεί να «ντύνει τις εμπειρίες της ζωής» με τη μουσική, αλλά και με τις λέξεις. Σήμερα μας μιλάει για τις εμμονές του, τον θυμό του, τους φόβους του και την αφοσίωσή του στη μουσική.
Τραγούδια για το ναυάγιο του Κουρσκ. Θέλω τα τραγούδια μου να είναι ανοιχτά σε κάθε ερμηνεία, να δίνω χώρο στον ακροατή, να μπαίνει έτσι όπως θέλει εκείνος στο τραγούδι, όπως στα Drinking Songs και Kursk. Στο τελευταίο, η μουσική δεν προέκυψε λόγω της γνωστής τραγωδίας του ρωσικού υποβρυχίου, οι στίχοι, όμως, ναι. Το ναυάγιο του Κουρσκ είναι τυπικό παράδειγμα του πόσο μας απαξιώνουν οι κυβερνήσεις μας. Η Ρωσία αρνήθηκε τη βοήθεια που προσφέρθηκε από πολλές χώρες προκειμένου να διασωθούν οι άνθρωποι που είχαν εγκλωβιστεί στο υποβρύχιο. Γιατί; Διότι ήθελαν να προστατέψουν το κρατικό μυστικό σχετικά με τον σχεδιασμό του υποβρυχίου. Αφησαν να πεθάνουν με τον πιο δυσάρεστο τρόπο νέοι άνθρωποι και αυτό εκφράζουν οι διάφορες φωνές στο τραγούδι. Εκφράζουν τη στιγμή της συνειδητοποίησης, ότι η κυβέρνησή τους τούς έχει αφήσει να πεθάνουν στο σκοτάδι και την παγωνιά και από αυτή τη σκοπιά, ήταν ένα τραγούδι με το οποίο προσπάθησα να εκφράσω πολλά πράγματα ταυτόχρονα, δείχνοντας, όμως, όχι ονοματίζοντας. Ηθελα να βγει προς τα έξω το αίσθημα της απώλειας και από τις δύο πλευρές: εκείνων που έχασαν τη ζωή τους και εκείνων που έμειναν πίσω. Είναι επίσης μια προσπάθεια να διατηρηθεί η τραγωδία ζωντανή, να μη σβήσει για πάντα, όπως συχνά συμβαίνει με τέτοιου τύπου αδικίες.
Η πολιτική με απασχολεί πολύ. Με απασχολεί το πώς αφήνουμε όλον αυτόν τον κόσμο να την γλιτώνει κι ας κλέβει κι ας σκοτώνει, το πώς πληρώνουμε για να έχουμε συστήματα παρακολούθησης κι ελέγχου. Με απασχολεί πολύ το πώς η Ιστορία μεταβάλλεται, πώς θάβονται δημοσιογραφικές έρευνες. Το ότι οι κυβερνήσεις μας εμπλέκονται σε επιχειρήσεις όπως αυτές μετά την 11η Σεπτεμβρίου και την 7η Ιουλίου στο Λονδίνο. Σκέφτομαι επίσης τις φωτιές στην Ελλάδα το 2007, για τις οποίες ποτέ δεν έγινε ολοκληρωμένη έρευνα. Με απασχολεί το πόσα αφήνουμε να περνούν έτσι, αν και οφείλω να πω ότι οι διαμαρτυρίες στην Ελλάδα έχουν αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλούς από εμάς.
Τα φαντάσματα. Με ενδιαφέρει πολύ η έννοια του φαντάσματος. Ισως διότι σχετίζεται με τον φόβο του θανάτου. Ενα φάντασμα, όμως, μπορεί να είναι οτιδήποτε. Για μένα, φαντάσματα είναι όσοι έχουν δοκιμαστεί στη ζωή και τη στιγμή του θανάτου τους έχουν μια θεοφάνεια, είναι ψυχές που δεν κουβαλούν τα φορτία της ανθρώπινης αδυναμίας, της απληστίας και της αλαζονείας και δεν καταφεύγουν στην ευκολία της ηθικολογικής κρίσης. Το κομμάτι «Something About Ghosts» είναι κάτι διαφορετικό, ωστόσο: εγώ είμαι εδώ το φάντασμα διότι είμαι αόρατος, είμαι κάποιος που έχει απορριφθεί, που περιττεύει.
Η μελαγχολία είναι μούσα. Θυμάμαι την πρώτη φορά που συγκινήθηκα πραγματικά με τη μουσική και το πρώτο πράγμα που ένιωσα ήταν λύπη, οπότε, μου έμεινε έκτοτε. Η αλήθεια είναι ότι δεν θεωρώ τη μουσική μου σκοτεινή, αλλά ίσως εγώ να καταλαβαίνω αλλιώς τα πράγματα. Δεν είμαι σκοτεινός τύπος ή ιδιαίτερα μελαγχολικός, το να γράφεις μουσική, όμως, είναι ένας καλός τρόπος για να βγάζεις προς τα έξω τα συναισθήματά σου, είναι κάτι σαν ψυχοθεραπεία για μένα.
Δεν μου αρέσει το κήρυγμα. Αλλά θα ήθελα ο κόσμος να δει. Να δει τι; Την πραγματικότητα της ζωής, το ότι είναι σύντομη, ότι θα πρέπει να κάνεις το καλύτερο δυνατό και να μην υφίστασαι τους τραμπουκισμούς των προϊσταμένων σου, των πολιτικών, της οικογένειάς σου ή οποιουδήποτε άλλου ηλίθιου. Το ότι η ζωή περιλαμβάνει τον πόνο, τη θλίψη και βέβαια τον θάνατο. Στ’ αλήθεια, δεν ξέρω να πω τι είναι αυτό που πραγματικά σε επηρεάζει για να γράψεις. Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι η μουσική έρχεται από κάπου αλλού, ότι εγώ απλώς είμαι ένας μεσάζων, ένας μεταφραστής. Είναι κάτι που υπερβαίνει τις αναλύσεις.
Η Μαρία Κάλλας. Είναι για μένα μία από τις ελάχιστες ερμηνεύτριες που κατανόησαν πλήρως την κλασική μουσική (όπως και η θαυμάσια Φιλουμένα Μορέτι). Κάποιοι, προφανώς άμουσοι, άψυχοι και ηλίθιοι, πιστεύουν ότι τεχνικά έχουν υπάρξει καλύτερες υψίφωνοι, αλλά χάνουν τόσο πολύ την ουσία της μουσικής, που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι κουφοί. Πάνω απ’ όλα, η μουσική είναι επικοινωνία αισθημάτων όχι τεχνική αρτιότητα. Η μουσική δεν είναι τέλεια, δεν υπάρχει μία ερμηνεία, αλλά πολλές, μερικές καλύτερες άλλες χειρότερες. Η μουσική δεν είναι μια ακαδημαϊκή ή διανοουμενίστικη εξάσκηση, είναι μια επικοινωνία ανάμεσα σε δύο ψυχές και σε αυτό η Κάλλας ήταν ιδανική. Με έχει κάνει να κλάψω τόσες φορές, όμως το συγκεκριμένο τραγούδι («Song for Maria Callas») ήταν ο δικός μου τρόπος να κάνω τον μύθο της να μαλακώσει μέσα μου. Με είχε στοιχειώσει η ιδέα ότι βρίσκεται κάπου εκεί και κρίνει ό, τι κάνω. Σχεδόν ακούω τη φωνή της.
Από τη σκηνή του Μπρίστολ
Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Μπρίστολ της Βρετανίας, ο Ματ Ελιοτ ξεκίνησε με το ψευδώνυμο Third Eye Foundation και αποτέλεσε εμβληματική φιγούρα της βρετανικής ηλεκτρονικής σκηνής. Μετά το πρώτο του άλμπουμ («The Mess We Made») ως Ματ Ελιοτ, κάνει στροφή σε πιο folk συνθέσεις. Εχει λάβει μέρος σε κορυφαία μουσικά φεστιβάλ (ATP, FIB Benic‡ssim, Primavera Sound, Les Nuits de La Botanique, Sonar).
Τον Νοέμβριο θα κυκλοφορήσει το νέο του album ως The Third Eye Foundation, ύστερα από σχεδόν 10 χρόνια.
Ο Ματ Ελιοτ εμφανίζεται στο Half Note Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς) έως και τις 7 Οκτωβρίου. Θα εναλλάσσεται στη σκηνή με τον Lolek, με τον οποίο, όμως, θα συμπράξουν και επί σκηνής.
