Τον Ιούλιο του 2002 ο γνωστός ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Θανάσης Τζαβάρας βρέθηκε στα Κύθηρα για διακοπές. Τον τόπο τον ήξερε από ένα συνέδριο το οποίο είχε πραγματοποιηθεί εκεί, όχι πολύ καιρό πριν, και όλα έδειχναν ότι θα ήταν οι ιδανικές καλοκαιρινές διακοπές. Πού να ήξερε. Από την αρχή κι όλας της διαμονής του, μια έντονη αδιαθεσία και δυσφορία τον έσπρωξε να αναζητήσει βοήθεια στο τοπικό ιατρικό κέντρο. Πολύ σύντομα μεταφέρθηκε εσπευσμένα στην Αθήνα, με μια κλεμμένη μπουκάλα οξυγόνο (κλεμμένη από έναν οδηγό ασθενοφόρου – χάρη σε αυτόν σώθηκε η ζωή του Θ. Τζαβάρα), κατευθείαν για τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Η καρδιά παραλίγο να προδώσει τον Θ. Τζαβάρα, ευτυχώς όμως βγήκε νικητής από αυτή την περιπέτεια, την οποία και κατέγραψε σε ένα άκρως εξομολογητικό, με ψήγματα δοκιμιακά και με έκδηλο το ψυχαναλυτικό του υπόβαθρο, βιβλίο με τον αγγελοπουλικό τίτλο «Ταξίδι από τα Κύθηρα».
Οποιος έχει συνομιλήσει με τον Θαν. Τζαβάρα θα γνωρίζει καλά τον συγκροτημένο του λόγο, την κάπως ασθματική εκφορά αυτού του λόγου, θα του είναι επίσης οικεία αυτή η τόσο χαρακτηριστική αφήγηση και ξεδίπλωμα των σκέψεών του, γλαφυρή, άμεση, μια αφήγηση η οποία διαπνέεται από ποικίλες αναφορές είτε στο άμεσο γνωσιακό του πεδίο είτε στην ανθρωπολογία, την ιστορία, τις τέχνες γενικά. Και κάτι ακόμα: θα έχει σίγουρα υπόψη του το πηγαίο χιούμορ και το αυτοσαρκαστικό στοιχείο που χαρακτηρίζει τον προφορικό λόγο του Θαν. Τζαβάρα. Λοιπόν, και ο γραπτός του λόγος, όπως αναδύεται από το «Ταξίδι», είναι ποτισμένος με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, καθιστώντας το ανάγνωσμα αυτό μεστό, ζωντανό, αστείο ελκυστικό, ενίοτε γνήσια συγκινητικό.
Πόσο μάλλον που το θέμα που πραγματεύεται εδώ μας αφορά όλους, είτε λόγω κάποιας αυστηρώς προσωπικής μας περιπέτειας είτε λόγω της περιπέτειας οικείου προσώπου.
Ταπεινή γνώμη του γράφοντος είναι ότι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του «Ταξιδιού» δεν είναι τόσο το συμβαντολογικό του μέρος (μην περιμένετε έναν ακόμα κοινότοπο ορυμαγδό περί της αθλιότητας των ελληνικών νοσοκομείων – υπάρχουν λίγες αλλά καίριες αναφορές τέτοιου τύπου, κυρίως όμως ο ασθενής-συγγραφέας μνημονεύει τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων), όσο οι αναφορές στον δαίδαλο των εσωτερικών διαδρομών που διένυσε όντας ασθενής, ημιαναίσθητος, διασωληνωμένος. Αν αναλογιστεί κανείς ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ψυχαναλυτή, γίνεται εύκολα αντιληπτό τι προεκτάσεις μπορεί αυτό να λάβει σε ένα τέτοιο κείμενο: φαντασιώσεις, όνειρα, παραισθήσεις, φοβίες, εφιάλτες, παράλογα σχήματα και παραστάσεις που κινούνται από το αυστηρώς ονειρικό επίπεδο σε εκείνο της καθημερινότητας, καθώς και μια διαρκής απόπειρα να στοχαστεί σε βάθος ο συγγραφέας πάνω σε όλο αυτό το σύμπλεγμα που δεν συνιστά τίποτα περισσότερο παρά τη θεμελιακή αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης.