Ενας καλλιτέχνης με αναπηρία, το πρώτο πράγμα που έχει να επιλύσει είναι η αποδοχή του εαυτού του μέσα στο πλαίσιο που έχει αποφασίσει να υπηρετήσει την τέχνη, και εννοώ πως ο σωστός δρόμος δεν είναι να προσπαθήσουμε να προσομοιώσουμε την ύπαρξή μας πάνω στη σκηνή, με το στερεότυπο που κυριαρχεί στη συγκεκριμένη κατηγορία τέχνης. Δηλ. στον χορό για παράδειγμα το λάθος θα ήταν ο ανάπηρος χορευτής να προσπαθήσει να μιμηθεί τον μη ανάπηρο χορευτή, κάτι που εκ των συνθηκών έτσι κι αλλιώς είναι αδύνατο. Το μαγικό είναι να φέρεις αυτό που έχεις ακριβώς όπως το έχεις, μια νέα πρόταση που τόσο ανάγκη έχει κάθε μορφή τέχνης. Να το υποστηρίξεις και να εκφρασθείς μέσα απ’ αυτό. Δεν είναι εύκολος δρόμος, όμως είναι καθαρός και η καθαρότητα αυτή είναι που στηρίζει την αποδοχή της παρουσίας σου από την ίδια σου την τέχνη. Οταν συμβεί αυτό διευκολύνεται και η συνεργασία με τους μη ανάπηρους καλλιτέχνες. Με σκληρή δουλειά έρχονται τα αποτελέσματα, η αναγνώριση και ο σεβασμός. Οι συνεργασίες και η δουλειά σου αποκτούν αξία. Στην πράξη τα πράγματα χρειάζονται υπομονή και επιμονή. Φέρνεις κάτι νέο που πρέπει να γίνει οικείο, και γίνεται εύκολα μέσα από μια συνεχή απογυμνωμένη επαφή και διάδραση μεταξύ των συνεργατών αναπήρων και μη. Μετά το στάδιο της εξοικείωσης τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο τους. Μ’ έναν τρόπο απλοποιούνται. Το focus είναι πια στη δημιουργία, στην ιδέα και την υλοποίησή της. Με τον χρόνο κι αν συνεχίσεις με συνέπεια και αυτοπεποίθηση αποκτάς κύρος ως καλλιτέχνης με έργο, με υψηλές αξιολογήσεις, έτσι ώστε να μην χτυπάς εσύ μόνο πόρτες πια, αλλά να σου χτυπούν και την πόρτα.
Η δουλειά μέσα στα εργαστήρια, κατά βάση δεν έχει καμία σχέση με την αναπηρία, ενώ η αναπηρία υφίσταται στο σύνολο του έργου: η αναπηρία απλώς υφίσταται επειδή δεν μπορεί να εξαφανιστεί και να αρνηθεί ο χορευτής και ο θεατής την ύπαρξή της. Υπάρχει διακριτικά στο σύνολο του έργου, αλλά συχνά εξαφανίζεται και επανέρχεται ανατρέποντας τους ρόλους και την ανθρωπομετρική κλίμακα των χορευτών. Η ανατροπή είναι ολοκληρωτική σε σημείο που δύσκολα μπορεί κανείς να καταλάβει ποιος έχει ή δεν έχει αναπηρία.
Είναι στο σύνολό της απολύτως διακριτικά αδιάκριτη: είναι μια συνεχής ανατροπή της σωματικής ικανότητας από την αναπηρία και της αναπηρίας από τη σωματική ικανότητα, αλλά με όρους πραγματικούς ενός πραγματικού γήινου χώρου, που εάν τεχνικά μπορούσε να απουσιάσει η βαρύτητα θα συνέβαινε η ολοκληρωμένη και ολοκληρωτική απουσία τόσο της σωματικής ικανότητας, όσο και της σωματικής ανικανότητας.
* Ο κ. Γιώργος Χρηστάκης είναι χορογράφος, χορευτής, υπεύθυνος του Χοροθεάτρου Δαγίπολη και κοινωνικός ψυχολόγος.