ΕΚΘΕΣΗ. Μία σύγκριση της σύγχρονης τέχνης με την τέχνη της νεωτερικότητας -την τέχνη δηλαδή που θεωρείται ότι λήγει κάπου μετά τον αμερικανικό αφηρημένο εξπρεσιονισμό- θα έδειχνε ότι η πρώτη στερείται την αιχμή και την ουτοπική διάσταση της προγενέστερής της, «μοντέρνας τέχνης». Αυτή τουλάχιστον είναι η θέση που παίρνει ο Κύριλλος Σαρρής με το έργο του «Κατάλογος Αναγνωστών του Finnegans Wake/σημειώσεις για τον James Joyce» που παρουσιάζεται στην ατομική του έκθεση στο Ινστιτούτο Ελληνικής Τέχνης (πρώην γκαλερί Νέες Μορφές) με επιμέλεια της Νίκης Παπασπύρου.
Ξεκινώντας από την παραδοχή ότι το έργο Finnegans Wake του Τζόις είναι έμβλημα της νεωτερικότητας, ο Σαρρής δημιουργεί ένα έργο-περιβάλλον από έξι διαφορετικά έργα (ανάμεσά τους ένα βίντεο, ένα μωσαϊκό από πορτρέτα, μία γλυπτική εγκατάσταση) και προτείνει στον θεατή να το αναγνώσει με δύο κυκλικές διαδρομές, αναπαράγοντας έτσι την «κυκλική» ροή του ίδιου του μυθιστορήματος: η πρώτη οδηγεί εννοιολογικά από τον «θάνατο» στην «ανάσταση» και η άλλη από τον «θάνατο στον θάνατο». Μέσα από την αμφίσημη αυτή, ανοιχτή ανάγνωση, ο Κύριλλος Σαρρής αναρωτιέται για την έκβαση του σημερινού πολιτισμού, για το αν όπως λέει ο ίδιος, η σημερινή εποχή θα βρει λόγο και φωνή ή θα οδηγηθεί σε τέλμα.
Μεταξύ των φαινομένων του σύγχρονου πολιτισμού, η εμμονή με την καταγραφή και την αρχειοθέτηση είναι ένα από τα ζητήματα που απασχολούν το έργο του, το οποίο σε κάποια του σημεία μάλιστα μοιάζει το ίδιο με αρχείο. Ο καλλιτέχνης στέκεται κριτικά απέναντι στο ρόλο του αρχείου και διερωτάται για το αν η καταγραφή και η αρχειοθέτηση της γνώσης οδηγεί στη «διάλυση και τον θάνατό της».
Μία ιδιαίτερη παρουσία στον χώρο της σύγχρονης τέχνης, γιατρός, καλλιτέχνης και διανοούμενος, ο Κύπριος Κύριλλος Σαρρής πιστεύει στην επαναφορά του «κειμένου» (της διανόησης) στην τέχνη και όπως και σε παλαιότερες δουλειές του χρησιμοποιεί ως σημείο αναφοράς έργα της λογοτεχνίας ή δοκίμια για την τέχνη.
Εννοιολογικά πολυδιάστατο και πυκνό σε αλυσιδωτούς προβληματισμούς όχι μόνο για τη σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά και για την εξέλιξη της τέχνης (ένα επανερχόμενο θέμα είναι η εξέλιξη της τοπιογραφίας και του πορτρέτου), το έργο του Κύριλλου Σαρρή μοιάζει το ίδιο σαν ένα κείμενο προς ανάγνωση. Παρότι οπτικά έχει ποικιλία και λεπτότητα δεν μπορεί να γίνει πλήρως κατανοητό χωρίς τις απαραίτητες επεξηγήσεις. Αυτές οι επεξηγήσεις ξεδιπλώνουν την «ουτοπική» διάσταση του έργου και την αγωνία του καλλιτέχνη για τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Ινστιτούτο Ελληνικής Τέχνης (9α Βαλαωρίτου, 210.36.16.165) έως 19/11. www.iset.gr