Το 30ετές κύμα φυγής από το υποβαθμισμένο κέντρο στα προάστια, που ανακόπηκε με την οικονομική κρίση, πρόλαβε να αλλάξει ριζικά την όψη της πρωτεύουσας, τόσο στον πυρήνα της όσο και στην περιφέρειά της. Η πυκνή, στα όρια της νομιμότητας και πέραν αυτής, δόμηση, η υπερχρήση του Ι.Χ. και η συνακόλουθη πτώση του επιπέδου ζωής που έδιωξαν εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίους από τις γειτονιές του κέντρου στα πιο «καθαρά» προάστια, «μετακόμισαν» κι αυτά μαζί τους.
Η άναρχη δόμηση στα νέα «εδάφη» έβαλε τις βάσεις για τη μετατροπή τους σε νέες τσιμεντοεκτάσεις. Αν σ’ αυτήν προστεθούν οι πυρκαγιές των περιαστικών δασών, οι καταπατήσεις, η ανεξέλεγκτη βόσκηση και η απουσία βούλησης, όπου υπάρχει πράσινο, να υποστηριχθεί με τις κατάλληλες υποδομές και να συντηρηθεί συνέβαλαν στη μείωση των «πνευμόνων», που έτσι κι αλλιώς ήταν λίγοι για την υπερμεγέθη τερατούπολη. Περιαστικό πράσινο λογίζεται πλέον ό,τι έμεινε αδόμητο στις πλαγιές των γύρω βουνών. Ενώ το αστικό πράσινο μαραζώνει.
Για τα πάρκα ο νόμος είναι αυστηρός. Εκεί επιτρέπονται μόνο υποδομές, έργα που εξυπηρετούν την ανάπτυξη και την προστασία της βλάστησης, αλλά και η ήπια αναψυχή. Τα αναψυκτήρια, που εκμεταλλεύονται οι δήμοι, και προ κρίσης σε αρκετές περιπτώσεις είχαν επεκταθεί και συνοδευτεί -με κίνητρο τις εισπράξεις- κι από άλλες παράνομες υποδομές που υποβάθμιζαν και ανέτρεπαν το φυσικό στοιχείο, καταρρέουν.
Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι χάσκουσες υποδομές. Το ίδιο το πράσινο πάσχει. Οχι τώρα με την κρίση και την απουσία κονδυλίων. Πάντα
έπασχε. Λόγω νοοτροπίας. Κατασκευάζεται κάτι (αυτό αφορά και τα πάρκα, τα περισσότερα είναι προϊόν αναδάσωσης) και μετά εγκαταλείπεται, δεν έχει προβλεφθεί η συντήρησή του. Στα άλση λοιπόν δεν γίνονταν εδαφικές βελτιώσεις και κηποτεχνικές
διαμορφώσεις, δεν φυτεύονταν νέα είδη (πλατύφυλλα δένδρα, πολυώροφες συστάδες κ.ά.), αρδεύονται και καθαρίζονται ακανόνιστα, προσβάλλονται από αρρώστιες, φωτίζονται ελλιπώς, καταλήγουν στέκι εγκαταλελειμμένων σκύλων και περιθωριακών. Διώχνουν τον κόσμο, ενώ θα έπρεπε να αποτελούν καταφύγιό του, νησίδες γαλήνης, κυρίως στις σημερινές συνθήκες δραστικής περικοπής των εξορμήσεων στην ύπαιθρο. Να αποτελούν φυγή από την τσιμεντούπολη στη… φύση -αυτό είναι το πάρκο, η απομίμησή της- με τα θροΐσματα, τις σκιές και τα λαμπυρίσματα, τον ανεμπόδιστο αέρα κι ουρανό.
Είναι τα αθηναϊκά άλση νησίδες φύσης, δηλαδή ό,τι περισσότερο ποθεί ο τσιμεντάνθρωπος; Δύσκολο να το πει κανείς. Οι υπεύθυνοι ορισμένων δήμων που είχαν αποφύγει να διαχωρίσουν την ανώδυνη από τη βλαβερή παρέμβαση (π.χ. τον ποδηλατόδρομο από το κοσμικό εστιατόριο), την επιθυμητή από την ανεπιθύμητη αναψυχή (π.χ. το τζόκινγκ από τον αγώνα μοτοκρός) και είχαν ασχοληθεί λίγο με το πράσινο, τώρα που οι πόροι μειώθηκαν, έχουν ταξινομήσει τη συντήρηση του συνόλου στις «πολυτέλειες» προς περικοπή…