«Το να μιλάς για τη μουσική και την τέχνη είναι λίγο σαν να προσπαθείς να εξηγήσεις γιατί είναι αστείο ένα ανέκδοτο. Αλλά ας είναι!» Ο Τζούλιαν Γκαρτζούλο έχει σηκωθεί από το πιάνο του για να απευθυνθεί στο κοινό όπως συνηθίζει μετά από κάθε κομμάτι. Τα ατίθασα, ολόσγουρα μαλλιά του που λίγο πριν τινάζονταν στους ρυθμούς του Μανουέλ ντε Φάλια, τώρα του πέφτουν στα μάτια και κάθε τόσο χρειάζεται να τα διορθώνει. Η αντισυμβατική του φιγούρα ταιριάζει απόλυτα με τις παραστάσεις του, έναν αναπάντεχο συνδυασμό κλασικής μουσικής και ενός είδους stand up comedy, που έχει «λυγίσει» τα πιο «δύστροπα» κοινά σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Αναπάντεχος συνδυασμός
Αυτή τη φορά όμως βρίσκεται στο An Art Artistry της Πλάκας, ανάμεσα σε φίλους, όπως χαρακτηρίζει τους Αθηναίους. Εδώ και λίγους μήνες ζει εδώ -για τον μόνο λόγο που θα άφηνε κάποιος τη Νέα Υόρκη για την Αθήνα, τον έρωτα-, αλλά ίσως εξαιτίας και της μισής ιταλικής του καταγωγής έχει προσαρμοστεί ομαλότατα (κατά το άλλο μισό είναι Αμερικανός). «Αν και δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ τίποτα άλλο με τα «πεθερικά μου» (σ. σ. το είπε σε σπαστά ελληνικά) στην πρώτη σειρά!» Ο Τζούλιαν μάς μιλάει για τη ζωή των συνθετών που έχει επιλέξει, διανθίζοντας τη διήγηση με τις δικές του θεωρίες για την τέχνη και τη ζωή – ένας απολαυστικός γουντιαλενικός χείμαρρος.
Οταν κάθεται πάλι στο πιάνο είναι για να παίξει μια δική του σύνθεση, μια σύντομη, ρυθμική «τοκατίνα» που έγραψε στην Αθήνα. Ο ίδιος περιγράφει το κομμάτι ως εξής: «Ας πούμε ότι παίρνεις μια τοκάτα που έχει γραφτεί στο στυλ του νεοκλασικισμού, τη βουτάς στο αγαπημένο σου ποτό και την απολαμβάνεις στην καπνισμένη ατμόσφαιρα ενός τζαζ κλαμπ του κέντρου».
Οι δικές του συνθέσεις
Συνεχίζει με μια ακόμη νέα δική του σύνθεση, μια συναρπαστική σονάτα για πιάνο και βιολί – στη σκηνή ανεβαίνει ο υπέροχος Παναγιώτης Τζιώτης. «Τη λέω «Σονάτα της Πρωινής Αδιαθεσίας», αφού γράφτηκε την πρώτη περίοδο της εγκυμοσύνης της Ηλέκτρας (σ. σ. η γυναίκα του). Δηλαδή, εάν αισθανθείτε ναυτία, σημαίνει ότι δουλεύει», λέει. «Και επειδή δεν είμαστε στη Σιγκαπούρη, δεν θα σας πάρουμε το κεφάλι εάν χειροκροτήσετε ανάμεσα στα μέρη» προσθέτει, κάνοντας ακόμα και τον Παναγιώτη να γελάσει.
Απενοχοποίηση
Είναι βαθιά η πεποίθηση του Τζούλιαν ότι υπάρχει χώρος για απενοχοποιημένο γέλιο σε ένα κονσέρτο κλασικής μουσικής. Με το ίδιο ύφος άλλωστε έχει παίξει σε ορισμένα από τα εμβληματικότερα θέατρα, όπως το διάσημο Κάρνεγκι Χολ της Νέας Υόρκης και το Κρατικό Κονσερβατόριο της Μόσχας. Ούτε εκεί θα δίσταζε να διηγηθεί λίγο πριν εκτελέσει το απαιτητικό Ελεγειακό Τρίο του Ραχμάνινοφ για πιάνο, βιολί και τσέλο (καλωσορίζοντας στην παρέα την εξαιρετική τσελίστρια Αμαλία Γιαννοπούλου), ότι «ταξίδεψα τόσο πολύ τελευταία που όταν πήγα προχθές στο σινεμά να δω το Skyfall έψαξα για τη ζώνη ασφαλείας».