ΚΡΙΤΙΚΗ ΧΟΡΟΥ. Ζήσαμε χρόνια πολλά, εμείς οι παλαιότεροι, με τους «3 Σωματοφύλακες» (που ήταν 4) του Α. Δουμά πατέρα. Ως ανάγνωσμα απλοποιημένο σε συνέχειες στο περιοδικό «Ο Θησαυρός των Παιδιών». Μετά, αναγκαστικά, στο πρωτότυπο γαλλικά με τις συνέχειες «Μετά 20 έτη» και «Ο Υποκόμης της Βραζελόνης» – δεκάδες τόμοι των εκδόσεων Nelson. Το 1948 έφτασε η απολαυστική ταινία του Τζορτζ Σίντνεϊ με τον Τζιν Κέλι ως Ντ’ Αρτανιάν και χορογραφημένες τις ξιφομαχίες και τις αψιμαχίες. Το 1966 παρουσίασε ο Φλέμινγκ Φλιντ ένα δίπρακτο μπαλέτο για το βασιλικό Μπαλέτο της Δανίας, έγιναν μια δυο ακόμη χορευτικές και κινηματογραφικές απόπειρες ανάξιες λόγου και τώρα, σαν κεραυνός εν αιθρία, παρουσιάστηκε το θέμα και ο τίτλος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (22/6) στα πλαίσια των εκδηλώσεων του 12ου Φεστιβάλ του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων (αλήθεια, πόσοι το πήραν είδηση το Φεστιβάλ;).
Γνώριζα τη Φένια Αποστόλου (concept, σκηνοθεσία, χορογραφία) αλλά αγνοούσα την ομάδα της Χοροθέατρο «Λυδία Λίθος». Κάπου είχα δει τον Κωνσταντίνο Κασιάρη (acrobatic choreography), αλλά κι εδώ αγνοούσα τη δική του (;) ομάδα «Torus Knot». Πήγα με επιφυλάξεις στην παράσταση, διάβασα στο μονόφυλλο προγραμματάκι ότι θα υπήρχαν και ξιφασκίες (Γ. Σαρρής) και μπερδεύτηκα επαρκώς με τις φιλοσοφικο-φιλολογικο-κοινωνικές… αρλούμπες που αναπτύσσονταν εκεί. Γιατί όχι, ας πούμε, «Οι 4 Ιππότες της Αποκαλύψεως»; Τα ξέχασα όλα με το θέαμα! Ηταν πρωτότυπο, πανέξυπνο, γρήγορο, με χιούμορ και δράμα, με αναφορές -αόριστες πλην καθοριστικές, όλοι λίγο πολύ κάτι ξέρουμε για τους Τρεις Σωματοφύλακες-, με προεκτάσεις, με ικανοποιητικές μίξεις μουσικής από το Μπαρόκ στους Queen και τους Rolling Stones.
Πάνω και πριν απ’ όλα τέσσερις εξαιρετικοί άνδρες χορευτές/ακροβάτες/αθλητές που θα τους ζήλευαν πολλά αλλοδαπά μεγάλα συγκροτήματα. Πέραν του Κασιάρη, ο γνωστός μου από παλιά πάντα τόσο πολύ καλός χορευτής Ηλίας Τσάκωνας και ακόμη καταγράφω τους Νίκο Καλύβα και Ηλία Μπαγεώργο. Κοντά τους ισάξια η Βάσια Καραβοκύρη. Πρωτότυπα κοστούμια (Ε. Βεροπούλου), σωστό timing και η απορία γιατί όχι πρόταση για τη φεστιβαλική Πειραιώς 260; Κατά πολύ ανώτερο πολλών από όσα έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.