Με τον κ. Λιάπη είχα ασχοληθεί, κατά την τριετία της υπουργίας του,
επισημαίνοντας την αχαλίνωτη κενοδοξία του και την τραγελαφική
πολιτική του οίηση. Ομολογώ, όμως, ότι το «αποκορύφωμα» της
πολιτικής του τροχιάς δεν το περίμενα. Με εξέπληξε τόσο, ώστε να
αναζητήσω αρχέγονες αιτίες και ερμηνείες. Είχα ακουστά για τους
Λιάπηδες, αλλά χρειάσθηκε να φρεσκάρω τις γνώσεις μου και από τα
λεξικά. Πρόκειται για αλβανόφωνους μουσουλμάνους, που κατά την
τελευταία βυζαντινή περίοδο μετανάστευσαν ομαδικά και
εγκαταστάθηκαν σε διάφορες περιοχές της νότιας Ελλάδας. Μεταξύ
άλλων, «επιδίδονταν στη ληστεία και την πειρατεία, με αποτέλεσμα το
όνομα Λιάπης να σημαίνει τον κακοποιό, τον άρπαγα, τον ταραξία
κ.λπ». Ψάχνοντας για πρόσθετα στοιχεία, κατέφυγα ακόμη και σε
ψυχογραφικές αναζητήσεις. Ολα τα ΜΜΕ σημείωναν πως ο αριθμός
κυκλοφορίας (4.000) του θηριώδους τζιπ είχε επιλεγεί (προφανώς για
να είναι στρογγυλός και διακριτός) από τον ιδιοκτήτη του. Οπως δε
συμβαίνει, όταν εκτραπεί κάποιος σε δαιδαλώδεις αναζητήσεις, έφθασα
στο σημείο να διερευνώ και την πιθανή σημασιολογία του
συγκεκριμένου αριθμού.
Ως παλιότερος «το μόνο που θυμάμαι» είναι ο νόμος 4.000 περί
τεντιμποϊσμού. Ψηφίσθηκε από την κυβέρνηση του Κων. Καραμανλή το
1958, προκειμένου να αντιμετωπισθούν κρούσματα, κυρίως από νεαρούς,
που θεωρούνταν «επικίνδυνα, λόγω της αναίδειας, του θράσους και της
προκλητικότητάς τους». Μήπως, λοιπόν, με την επιλογή -ειδικά- του
αριθμού αυτού, ο κ. Λιάπης ήθελε να εκφράσει κάποια συγκεκαλυμμένη
ταυτότητα, με τους προ… 70ετίας τεντιμπόηδες; Μήπως επεδίωκε να
αποτινάξει κάθε εξάρτηση και επιρροή από τον «αποτυχόντα» πολιτικό
μέντορα και θείο του, στον οποίο όφειλε τα πάντα στην -έως τώρα-
ζωή του; Ομως, στο σημείο αυτό (όπως υποθέτω κι εσείς) διαπίστωσα
πως μάλλον το είχα παρατραβήξει. Ετσι, από την ψυχογραφική και
σημασιολογική περιπλάνησή μου, κράτησα μόνον μερικές λέξεις. Οπως
πειρατής, άρπαγας, θρασύς, προκλητικός. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι
η φυλή των Λιάπηδων έχει εισβάλει βαθιά στην εν γένει δημόσια ζωή
της χώρας. Ακολουθεί την εξελικτική διαδρομή πταίσμα (θρασύτητα),
προχωρεί στο πλημμέλημα (προκλητικότητα), για να καταλήξει στο
κακούργημα (πειρατεία και αρπαγή). Π.χ., το πταισματικό σκαλοπάτι
διαβαίνουν οι τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που εμπιστεύονται τις
(διαβλητές για το «έσχες») οικονομίες τους σε ξένες εταιρείες, τις
οποίες οι ίδιοι καταγγέλλουν δημόσια, ως άντρα του ληστρικού
καπιταλισμού. Το ίδιο εκφράζει, ως δημόσιο πρόσωπο, και ο κ.
Πελεγρίνης, ο οποίος θεατρόπαιζε στο Παρίσι, ενώ το πανεπιστήμιό
«του» «αργούσε» και κατέρρεε. Παραμένοντας μόνον στην επικαιρότητα,
στο πλημμέλημα ανέβηκε η προκλητικότητα του Μ. Λιάπη, ο οποίος
βρίσκεται ξέγνοιαστος για διακοπές. Τέλος, με το κακούργημα έφθασαν
ή οδεύουν στις φυλακές οι κάθε λογής «τσοχατζοπουλαίοι».
Συμπληρώνοντας το σημερινό σκεπτικό, σημειώνω πως ο νόμος 4.000
καταργήθηκε από τον Α. Παπανδρέου το 1983, γιατί προήγαγε τη
διαπόμπευση και τον διασυρμό. Ας προσθέσουμε και το εξής. Ο καθένας
από μας, στο ενδεχόμενο να βρισκόταν στη θέση των προαναφερθέντων
Λιάπηδων -και μάλιστα με αθώα παιδιά, με ανεύθυνους συγγενείς και
ανίδεους φίλους- θα επικαλείτο τη φράση «καλύτερα ν’ ανοίξει η γη
να με καταπιεί». Αυτοί, όμως, προτιμούν το «αγρόν ηγόρασε» της
παχυλής αδιαφορίας. Ετσι μας εξωθούν στη διαπόμπευση και τον
διασυρμό τους, ως ύστατων -και μάλλον μάταιων- μέτρων συνετισμού
τους…