Και τι δεν μας θυμίζουν η Γεωργία Παπαγεωργίου και η Κλαίρη Μιτσοτάκη (μαζί και οι φωτογραφίες του Τάκη Μίχα) με το βιβλίο τους «Κείμενα 1969-1989, μια στιγμή στην Τυπογραφία»!
Ο τίτλος αναφέρεται στα «Κείμενα» τον εκδοτικό οίκο που ίδρυσε και με πάθος υπηρέτησε ο Φίλιππος Βλάχος. Το χρονικό διάστημα 1969-1989 σημειώνει την αρχή του εκδοτικού οίκου και το τέλος του Φίλιππου Βλάχου. O υπότιτλος «μια στιγμή στην Τυπογραφία» θέλει να παραπέμψει στη «στιγμή», το ελάχιστο διάστημα της μεταλλικής τυπογραφίας, αυτό που χωρίζει τη μια λέξη από την άλλη, τη μια αράδα από την άλλη. O στοιχειοθέτης δούλευε τη «στιγμή» με τέχνη, επιμέλεια και υπομονή γιατί σε αυτήν οφειλόταν η μισή ομορφιά της μεταλλικής τυπογραφίας. H άλλη μισή ήταν ο μεταλλικός «οφθαλμός» του γράμματος, του τυπογραφικού στοιχείου που, όπως σημειώνει η Γεωργία Παπαγεωργίου, καθώς πιέζεται στο χαρτί για να εναποθέσει τη μελάνη δημιουργεί επιφάνεια ταυτόχρονα ανάγλυφη και λεία και αφήνει μια ποιότητα μαύρου που σπάνια πλέον τη βλέπουμε.
Η «στιγμή» όμως είναι και η ιστορική στιγμή που, περίπου στο τέρμα του βίου της, έζησε η μεταλλική τυπογραφία, ο «καλός τύπος» με τα «Κείμενα» του Φίλιππου Βλάχου. Δεν τον γνώριζα καλά τον Φίλιππο Βλάχο, τον συναντούσα σε ουζάδικα και στο Τυπογραφείο του Σπύρου Λένη, υπάρχει ακόμα, ένα από τα τελευταία που σώζεται. Παράξενος άνθρωπος, ανήσυχος, πνευματώδης και χαριτωμένος, η νεότερη γενιά στο ιδιόλεκτό της, συχνά τόσο καίριο, θα τον έλεγε «φευγάτο» ή «γεια σου» (αυτός είναι «γεια σου», άνθρωπος ανήσυχος, ευκίνητος που πετάει από κλαρί σε κλαρί).
Ηρθε από την Κέρκυρα (κουβαλώντας μαζί του τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη) και σπούδασε για να γίνει ηθοποιός. Δεν πρόλαβε, τον βρήκε η Δικτατορία, συνελήφθη και φυλακίσθηκε. Οταν αποφυλακίσθηκε έγινε εκδότης και τυπογράφος, στοιχειοθετούσε ο ίδιος τα βιβλία που εξέδιδε και γρήγορα έγινε γνωστός και για την επιλογή των βιβλίων που εξέδιδε και για την ομορφιά της τυπογραφίας του, ήταν πραγματικά «μια στιγμή στην Τυπογραφία». «Τότε ζήσαμε, για μια τυπογραφική στιγμή, την απίστευτη περιπέτεια της τυπογραφίας», σημειώνει στον πρόλογο του βιβλίου η Γεωργία Παπαγεωργίου, που χρόνια δούλεψε στο πλευρό του Φίλιππου Βλάχου.
Η σύγχρονη ηλεκτρονική τυπογραφία μας προσφέρει δυνατότητες που άλλοτε δεν μπορούσαμε να φαντασθούμε. Χρειάζεται όμως και αυτή τον τεχνίτη της για να δώσει όμορφο αποτέλεσμα. Τα πλήκτρα της είναι περίπου πλήκτρα γραφομηχανής, αλλά δεν αρκεί ο δακτυλογράφος. Χρειάζεται «ηλεκτρονικός τυπογράφος» με βαθιά γνώση του ηλεκτρονικού μηχανήματος. Και χρειάζεται ακόμα εκείνη η ειδική σχέση με το τυπωμένο κείμενο, που είναι ένα συν όλο λεπτών ισορροπιών. O αναγνώστης μπορεί να μην τα γνωρίζει όλα αυτά, όμως χωρίς να το καταλαβαίνει περνάνε μέσα του σαν ομορφιά ή σαν ασχήμια. Αυτοί που έχουν μέσα τους τη σχέση με το τυπωμένο κείμενο, δύσκολα μπορούν να διαβάσουν κακοτυπωμένο βιβλίο. «Πεθαίνοντας ο Φίλιππος, σημειώνει η Κλαίρη Μιτσοτάκη, πήρε μαζί του μια από τις τελευταίες μορφές της πίστης στη δύναμη του βιβλίου ως βιβλίου».