O μαϊντανός, περεχίλ στα ισπανικά, βρίσκεται παντού στην Ισπανία. Οποιος ψωνίζει φρούτα και λαχανικά, φεύγει πάντα με μια χούφτα μαϊντανό δωρισμένο στην τσάντα του. Οταν πρωτοκατοίκησα στην Ισπανία θέλησα να τον πληρώσω. «Δεν θα κάνουμε τώρα φασαρία για λίγο μαϊντανό, βρε αδελφέ», μου είπε ο μανάβης. Ομως, την περασμένη εβδομάδα, οι Ισπανοί και φασαρία έκαναν και πυγμή επέδειξαν για έναν τόπο, που πήρε το όνομά του από ένα πράσινο φυτό.
Το μικρό νησάκι, που οι Ισπανοί ονομάζουν Περεχίλ και οι Αραβες Λεϊλά, απέχει μερικά μέτρα από τη μαροκινή ακτή. H πρόσφατη «κατάκτηση» της ακατοίκητης βραχονησίδας από τους Μαροκινούς και η δυναμική απάντηση του ισπανικού ναυτικού σίγουρα θυμίζουν ιστορία θερινής νυκτός, παρωδία μάλλον πολέμου. «H ισχύς του ναυτικού θα νικήσει το αγόρι με τη σφεντόνα», ήταν ο ειρωνικός τίτλος της Daily Telegraph. Τα πράγματα, ωστόσο, δεν είναι τόσο αστεία.
Τα πολιτικά ύδατα που περιβάλλουν την Περεχίλ είναι βαθιά και επικίνδυνα. Εάν η Ισπανία και το Μαρόκο δεν τα πάνε καλά, τότε η ευρύτερη περιοχή της Βόρειας Αφρικής και η Ενωμένη Ευρώπη δεν θα κατορθώσουν να χτίσουν τις πολιτικές και ψυχικές γέφυρες πάνω από τα 13 χιλιόμετρα υδάτων που τις χωρίζει. Αυτό σημαίνει ότι ορισμένα ζητήματα κρίσιμης σημασίας, όπως η μετανάστευση, το χάσμα Βορρά – Νότου, τα ναρκωτικά, δεν θα βρουν τη λύση τους? τα πικρά απομεινάρια της αποικιοκρατίας δεν θα εξαλειφθούν.
Η Ισπανία και το Μαρόκο βρίσκονται σε κατάσταση ετοιμότητας εδώ και κάμποσο καιρό. Μετά τον σύντομο μήνα του μέλιτος, που διαδέχτηκε την άνοδο στον θρόνο, το 1999, του Μοχάμεντ του ΣΤ΄, γιου του αυταρχικού Χασάν του B΄, οι Ισπανοί έλπιζαν ότι ο νέος βασιλιάς θα ήταν περισσότερο δεκτικός στις αρχές της δημοκρατίας και στις διαπραγματεύσεις. Εκτοτε, όμως, οι δύο χώρες διαπληκτίζονται διαρκώς: Για τα δικαιώματα της αλιείας, καθώς το Μαρόκο αρνείται στα ισπανικά αλιευτικά την πρόσβαση στα χωρικά του ύδατα. Διαπληκτίζονται για τη μετανάστευση, καθώς η Ισπανία κατηγορεί το Μαρόκο ότι δεν κάνει τίποτε για να αναχαιτίσει τις μαφίες, που μεταφέρουν τις εξαθλιωμένες στρατιές Αφρικανών αναζητητών μιας καλύτερης τύχης στην Ευρώπη. Διαπληκτίζονται, τέλος, για το μέλλον της πρώην ισπανικής αποικίας της Δυτικής Σαχάρας, την οποία διεκδικεί το Μαρόκο.
Ενδεχομένως, το μεγαλύτερο «αγκάθι» στην όλη υπόθεση είναι η Δυτική Σαχάρα, η οποία με τη σειρά της επαναφέρει στο προσκήνιο ένα άλλο, μείζον πρόβλημα, που είναι ο Βράχος του Γιβραλτάρ. H Ισπανία αποχώρησε το 1976, λίγο μετά τον θάνατο του Φράνκο, από την τότε Ισπανική Σαχάρα. Αφησε τη Μαυριτανία και το Μαρόκο να λυμαίνονται τη χώρα, πλούσια σε αποθέματα φωσφατίου και σε αλιεύματα. Σε φάση ταραγμένη και μεταβατική, οι Ισπανοί ένιψαν τας χείρας τους και λησμόνησαν τους Σαχραουί, που τώρα στην πλειονότητά τους ζουν σε προσφυγικά στρατόπεδα εκείθεν των αλγερινών συνόρων.
Τελικώς, όμως, οι Ισπανοί αισθάνθηκαν, φαίνεται, τύψεις για το γεγονός ότι εγκατέλειψαν στην τύχη τους τον λαό της Σαχάρας, που ενδιαμέσως κήρυξε ανταρτοπόλεμο στο Μαρόκο. Ετσι, αποφάσισαν να τους υιοθετήσουν. Εκτός αυτού, στην Ανδαλουσία έγινε και ψευδοδημοψήφισμα με αντικείμενο την ανεξαρτησία της Δυτικής Σαχάρας, προς διακωμώδηση της αδυναμίας του OHE να ανταποκριθεί στη σχετική του δέσμευση. Αυτό το «δημοψήφισμα» εξόργισε τους Μαροκινούς και ίσως η απάντηση στην «ύβρι» να είναι απολύτως συνυφασμένη με τη μαροκινή σημαία που κυμάτιζε στην Περεχίλ.
Οι πονηροί Μαροκινοί γνωρίζουν βεβαίως ότι αυτήν τη στιγμή τα προβλήματα με βραχονησίδες δεν είναι καθόλου ευχάριστα στους Ισπανούς. H περιπέτεια της Περεχίλ θύμισε στον κόσμο ότι οι Ισπανοί κατέχουν πάντα δύο θυλάκους στη βορειοαφρικανική ακτή, τη Θέουτα και τη Μελίλα. Οπότε, εάν το Γιβραλτάρ αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της Ισπανίας, όπως αυτή επιμένει, τότε η Θέουτα, η Μελίλα και η Περεχίλ δεν θα έπρεπε να αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του Μαρόκου;
Οταν τα παιδάκια των Σαχραουί έρχονται για διακοπές στην Ισπανία, αποσβολώνονται από τη θάλασσα, τις τηλεοράσεις, την κίνηση, την αφθονία των τροφίμων. Αλλά και οι οικογένειες που τα φιλοξενούν, αντιλαμβάνονται εκ των υστέρων ότι τα παιδιά αυτά τις δίδαξαν απλές αξίες και απολαύσεις, όπως η αξιοπρέπεια σε δύσκολους καιρούς, η δύναμη του θεσμού της οικογένειας.
Υπό το πρίσμα αυτό, η Ευρώπη έχει πολλά να προσφέρει στην Αφρική και πολλά να ωφεληθεί από αυτήν. Οσο για τα υπόλοιπα, αυτά εντάσσονται στον «μαϊντανό» της διεθνούς διπλωματίας, που ενίοτε μπορεί να περιγραφεί και με τη σύντομη λέξη «ηλιθιότης».