Κάθε τέτοια εποχή φουντώνει η συζήτηση γύρω από το επίμαχο θέμα: μπορεί Αλβανός ή Αλβανή ή άλλοι αλλοδαποί μαθητές, ως μετέχοντες τής των Ελλήνων παιδείας, εάν είναι αριστούχοι, να είναι σημαιοφόροι στη σχολική παρέλαση; H απάντηση, η λογική είναι: «Ναι, γιατί όχι;» Για τη σημαία έχουν γίνει πόλεμοι και πόλεμοι. Ας γίνει αφορμή το ποιος θα κρατήσει τη σημαία για μια αρχή εναντίον της ξενοφοβίας, της μισαλλοδοξίας, των παλαιών κριμάτων, που καλούνται να πληρώσουν οι μικροί μαθητές. Και επειδή πρόκειται για παιδιά, για άγουρα χρόνια, μια άρνηση μπορεί να προκαλέσει βαθιά πληγή στον ψυχισμό τους και μια έντονη αντιπάθεια, για να μην πούμε «εχθρότητα», προς εκείνους που είχαν αντίρρηση, και την επέβαλλαν.
Επομένως, όπως και να κοιτάξεις το θέμα -από παιδαγωγική ή λογική άποψη- η απάντηση είναι: εφόσον ισχύει το ότι ο αριστούχος κρατάει τη σημαία στην παρέλαση, και «ο πιο καλός ο μαθητής», στα δημόσια σχολεία της Ελλάδος, συχνά είναι αλλοδαπός, ας την κρατήσει. H μόνη λύση για να μην την κρατήσει «ξένος», είναι να βάλουν τα δυνατά τους τα Ελληνόπαιδα να είναι αυτά αριστούχοι, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα.
Στον χρυσού αιώνα του Περικλέους, τον Παρθενώνα τον έχτισαν Ελληνες. Τα ολυμπιακά έργα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα, δεν θα ‘χαν τελειώσει εάν δεν υπήρχαν οι αλλοδαποί εργάτες. Επομένως, έχουν και αυτοί και τα παιδιά τους δικαίωμα να γιορτάζουν την επιτυχία. Είναι, όμως, η εθνική επέτειος κάτι που τους αφορά; Το πεδίο της μάχης στο έπος 1940 – 1941, αποκαλούμενο «Αλβανικόν», ήταν τα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας και τα οστά των Ελλήνων που έπεσαν στις σκληρές μάχες με τους Ιταλούς είναι ακόμη εκεί, ασπρίζουν στον ήλιο, φέγγουν στην παγωνιά της νύχτας. Οπως το ‘πε ο Σεφέρης, «Είτε βραδιάζει, είτε φέγγει, μένει λευκό το γιασεμί». Οι νεκροί εκείνου του πολέμου άφησαν πίσω δικούς τους, που ζουν και θυμούνται. Οπως ζουν και πολλοί που πολέμησαν «για τη σημαία» τον εχθρό, και τώρα βλέπουν τη λησμονιά να τυλίγει τα όσα έπραξαν στη χρυσή τους νιότη. «Κάτι επετείους μάς θυμούνται» λένε, με πικρία, οι βετεράνοι του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Φθάνει η Επέτειος του «Οχι», για την 28η Οκτωβρίου 1940, που μερικοί τη ζήσαμε, ως μικρά παιδιά. H σημαία, το τσαρούχι του τσολιά, τα μάλλινα που έπλεκαν οι νιες για τους φαντάρους, τα γράμματα που έφθαναν, τσαλακωμένα, με διεύθυνση αποστολέα «Κάπου στο Μέτωπο»… Δεν ψέγει κανείς τους σημερινούς σαραντάρηδες -την περιούσια γενιά της εποχής μας- που δεν έζησαν αυτές τις ηρωικές μέρες και που τις ξέρουν από διηγήσεις συγγενών, από βαριεστημένες εκπομπές κι ακόμα πιο βαρετές σχολικές γιορτές. Αλλά να μη φθάνουμε και στα άκρα! O δήμαρχος Νέας Σμύρνης καλεί την Αλβανή Σονίλα Μετούση και τη Ρωσίδα Αλίνα Γκλουτσκόβα «να δουν μαζί την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου από την εξέδρα των επισήμων» («Ελευθεροτυπία» 21/10/04). (Για να ‘ρθουν οι τηλεοπτικές κάμερες να πάρουν πλάνα, τι δεν κάνει ο κόσμος για λίγη δημοσιότητα!). Τώρα οι αριστούχοι έγιναν και επίσημοι, αρκεί να είναι αλλοδαποί και να τους έχουν πει το «Οχι»…
Απάντηση μην περιμένετε. Οσο περνά ο καιρός και βλέπουμε πού έχει φθάσει η Σημαία – να είναι όχι σύμβολο ιερό του έθνους, αλλά «το έπαθλον» που θα το σηκώνει -σαν το Κύπελλο- ο εκάστοτε αριστούχος μαθητής, ό,τι κι αν είναι αυτός, περιμένουμε τη συνέχεια. Στην επέτειο της 25ης Μαρτίου, με την Τουρκία στην Ενωμένη Ευρώπη, να ‘ρθει αριστούχος της γείτονος φίλης χώρας, να σηκώσει το Λάβαρο στην Αγία Λαύρα. Και γιατί όχι;
Υστερόγραφο: πόσο δίκιο είχαν, στη δεκαετία του ’50 και του ’60, οι διευθυντές στα σχολειά μας που σημαιοφόρος γινόταν ο πιο ψηλός, ο πιο ωραίος, η βεργολυγερή ομορφονιά, άσχετα με βαθμούς (μόνο «Διαγωγή Κοσμιωτάτη» απαιτείτο). Κι εμείς, τα κοντοστούμπικα με τα άριστα, να παρελαύνουμε, πίσω πίσω και μόνον οι δικοί μας να μας δείχνουν, με καμάρι!
