H έρευνα για τη διαπλοκή δικαστών, δικηγόρων και ρασοφόρων σε κυκλώματα διαφθοράς στον χώρο της Δικαιοσύνης, συνεχίζεται. Χρειάζεται χρόνος για να αποδειχθούν πράξεις εγκληματικές, να καταλογιστούν ευθύνες. Μόνο για ένα θέμα, ώς αυτήν την ώρα, έχει επαρκή στοιχεία ο νοήμων πολίτης: Για να πεισθεί ότι ο από Δημητριάδος Χριστόδουλος εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, με τρόπο όχι εκκλησιαστικό.
Ο ρεαλισμός της τηλεοπτικής εικόνας κατέδειξε ότι η εκλογή του κατορθώθηκε, επειδή εξουδετερώθηκε ηθικά, με μεθοδευμένη κατασυκοφάντηση, ο σημαντικότερος από τους συνυποψηφίους του: ο Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας Ιερώνυμος. Εξυφάνθηκε αυθαίρετα η κατηγορία (με απίστευτου θράσους στρέβλωση των πραγματικών δεδομένων) ότι ο Ιερώνυμος ήταν υπεύθυνος για εγκληματική διαχείριση τεσσάρων δισεκατομμυρίων δραχμών, που χορηγήθηκαν τότε στην Εκκλησία της Ελλάδος από ευρωπαϊκά προγράμματα.
Την καταγγελία του εγκλήματος κατέθεσε στη Σύνοδο ο τότε Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Ανθιμος. Στον ίδιο ανατέθηκε να μετέχει και στην εξεταστική του θέματος επιτροπή – ο καταγγέλλων έγινε και ανακριτής και δικαστής! Βέβαια, έρεισμα της κατηγορίας δεν βρέθηκε, τα χρήματα ήταν άθικτα, το πόρισμα δεν μπορούσε παρά να είναι απαλλακτικό για τον Ιερώνυμο. Ομως, παρ’ όλα αυτά, ο Αλεξανδρουπόλεως πεισματικά καθυστέρησε την κατάθεση και δημοσίευση του πορίσματος, ώστε η αρχιεπισκοπική εκλογή να διεξαχθεί με επικρεμάμενη τη ζοφερή υποψία για τον Ιερώνυμο. (Κατανοεί τώρα σαφέστατα ο νοήμων πολίτης, πώς και γιατί θεωρήθηκε αυτονόητη η μετέπειτα «προαγωγή» του Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης).
Υπάρχουν πολίτες με μνήμη και δεν ξεχνούν την περίεργη ως κομήτη εμφάνιση, δύο περίπου χρόνια πριν από την αρχιεπισκοπική εκλογή, ενός περιοδικού με τον τίτλο «Δρώμενα»: Ηταν αυτό που δημοσιοποίησε (και συντήρησε για καιρό εμφατικά στη δημοσιότητα) τη στημένη πλεκτάνη για την ηθική εξόντωση του Θηβών και Λεβαδείας. Το περιοδικό σταμάτησε την έκδοσή του αμέσως μόλις κατορθώθηκε η εκλογή Χριστοδούλου. Θα σήμαινε πολλά να δημοσιοποιηθούν τα ονόματα: ποιοι ήταν οι χρηματοδότες, ποιοι οι συντάκτες του περιοδικού.
Με την ενάργεια της τηλεοπτικής εικόνας κατατέθηκαν τώρα μαρτυρίες και τεκμήρια συγκλονιστικά: H αδελφότητα της «Χρυσοπηγής», παράλληλα με τη συνοδική διερεύνηση των οικονομικών «εγκλημάτων» του Ιερωνύμου, πίεζε τις ανώτατες δικαστικές αρχές να επέμβουν αυτεπαγγέλτως και να προφυλακίσουν τον Ιερώνυμο πριν από την αρχιεπισκοπική εκλογή. Μαρτυρήθηκε σχετικό προφορικό διάβημα του Μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβροσίου, συνοδευόμενου από βουλευτή του ελληνικού Κοινοβουλίου. Και δημοσιοποιήθηκε κείμενο επιστολής προς τον τότε πρόεδρο του Αρείου Πάγου, άλλου (εξωκλιματικού) Μητροπολίτη. Με το οποίο κείμενο διαβόητος, υπόδικος σήμερα ρασοφόρος, εξεβίαζε τον Θηβών και Λεβαδείας σε παραίτηση από την υποψηφιότητά του.
Οι απαιτήσεις και εξαγγελίες για «κάθαρση» του κλήρου θα μείνουν «επικοινωνιακά» τεχνάσματα, αν δεν δικαστεί από συνοδικό δικαστήριο η κραυγαλέα στα εκκλησιαστικά χρονικά περίπτωση «τυρείας» που ενσαρκώνεται στην αδελφότητα της «Χρυσοπηγής»: Φατριαστική συσπείρωση κληρικών με στόχο να γίνουν όλοι επίσκοποι, αλλά και να καταλάβουν τη διοίκηση της Εκκλησίας, έστω και εξοντώνοντας ηθικά όσους θα μπορούσαν να σταθούν εμπόδιο στον δρόμο τους. Εκεί, στην απροσχημάτιστη «τυρεία», μοιάζει να είναι το επίκεντρο των πρόσφατων δεινών της ελλαδικής Εκκλησίας.
Προβάλλεται ωστόσο η αντίρρηση ότι δεν είναι οπωσδήποτε υπεύθυνος ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος για πιθανά κυκλώματα που, ίσως και εν αγνοία του, τον ήθελαν σε αυτήν τη θέση και αγωνίστηκαν για να την κατακτήσει. Δεν φταίει ο ίδιος, αν συμφέροντα κομματικά, επιχειρηματικά ή όποιας ιδιαιτερότητας «ποντάρησαν» στο πρόσωπο και στις ικανότητές του για να ικανοποιήσουν δικές τους σκοπιμότητες.
Η ένσταση είναι κατανοητή αλλά όχι πειστική, αφού όλα έδειξαν από την πρώτη στιγμή ότι ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δεν είναι από τις περιπτώσεις που αφήνονται να χρησιμοποιηθούν – ξέρει καλά τις εκκοσμικευμένες μεθόδους και πρακτικές για να ασκηθεί απολαυστικά η εξουσία. Εντυπωσίασε αμέσως η ταχύτητα και η άνεση αναστροφής (σχεδόν καθημερινής) με τις διασημότητες του προσκηνίου και του παρασκηνίου, η φανερή μέθη από τη δημοσιότητα και η άπληστη εκζήτησή της. Συντομότατα έγινε φανερή η αδιαφορία για την ποιότητα, ο συνεπαρμός μόνο από τη δύναμη και το κυνηγητό των εντυπώσεων.
Με αυτές τις προτεραιότητες συγκροτήθηκε το αρχιεπισκοπικό «περιβάλλον» για να εξελιχθεί σε εκρηκτικό φυτώριο θρασύτητας «εκπροσώπων» αναίδειας επηρμένων νεοσσών. O κλήρος της Αρχιεπισκοπής έμεινε εξορισμένος και παγερά αγνοημένος από τον επίσκοπό του, προκλητικά περιφρονημένος από τους πραιτωριανούς της αυλής αμιλλώμενους σε προσφορά λιβανωτού προσωπολατρίας, σε κομπασμό εξουσιαστικής αλαζονείας. Και διευρύνεται συνεχώς η αυλή των πραιτωριανών με πληθωρικές χειροτονίες άγαμων μειρακίων, που περιβάλλονται αυθωρεί εξουσιαστικά οφφίκια και εμφυτεύονται «προϊστάμενοι» ενοριακών ναών, δυναστεύοντας πολιούς πρεσβύτες.
Αν υπάρχει ακόμα «λείμμα» συνείδησης του εκκλησιαστικού γεγονότος στο σώμα των επισκόπων της ελλαδικής Εκκλησίας, αν δεν έχει ολοκληρωτικά αλλοτριωθεί το εκκλησιαστικό γεγονός σε φυσιοκρατική «επικρατούσα θρησκεία», τότε αναπόφευκτα θα τεθεί, επιτέλους, πρόβλημα αρχιεπισκόπου. Επιβάλλεται να τεθεί, έστω και μόνο με αφορμή την πρόσφατη αρχιεπισκοπική δήλωση για την «κάθαρση» που το τηλεοπτικό κοινό απαιτεί.
«Η Εκκλησία είναι δύναμη του Ελληνισμού και ψυχικό αποκούμπι του λαού μας. Γι’ αυτό και όλοι οφείλουμε με τρόπο θετικό να την προστατεύσουμε» – έτσι άρχιζε η δήλωση. Ναι, η Εκκλησία για τον Αρχιεπίσκοπο δεν είναι ευ-αγγέλιο ελπίδας, ούτε φωτισμός νοήματος της ύπαρξής μας. Δεκανίκι του εθνικισμού είναι και αποκούμπι για τα ψυχολογικά μας ορμέμφυτα. Αυτή και μόνο η δήλωση δηλώνει έκπτωση ασύγκριτα πιο απελπιστική και από την πιο κραγμένη αμαρτωλότητα διεφθαρμένων ρασοφόρων. O αποπροσανατολισμός από την αλήθεια της Εκκλησίας: αυτό είναι η «Χρυσοπηγή».