H εφαρμογή ρυθμίσεων που εφαρμόζονται εδώ και αρκετά χρόνια στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, συχνά θεωρείται επανάσταση στην Ελλάδα. Είναι η επανάσταση του αυτονόητου, η υλοποίηση της οποίας, παραδόξως, προκαλεί ένταση και αναστάτωση. Χαρακτηριστικοί είναι οι τριγμοί, που προκαλούν οι ρυθμίσεις στο νομοσχέδιο για το εμπόριο και ειδικότερα η διεύρυνση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων κατά μία ώρα κάθε μέρα και δύο ώρες το Σάββατο. Αυτή η τακτοποίηση του ωραρίου πυροδοτεί ένταση, καθώς ορισμένοι θεωρούν ότι πλήττονται τα μικρά εμπορικά καταστήματα, τα οποία δεν θα μπορέσουν να αντέξουν στον ανταγωνισμό που ευνοεί τους μεγάλους.
Αλλά στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη το ωράριο των καταστημάτων είναι πλήρως απελευθερωμένο, χωρίς αυτό να έχει εξαφανίσει τα μικρά εμπορικά καταστήματα. Σε όλες τις χώρες συνυπάρχουν οι μικροί με τους μεγάλους και αξιοποιεί κάθε πλευρά τα δικά της πλεονεκτήματα.
Η οικονομία, όμως, και η κοινωνία απολαμβάνουν την ευημερία που φέρνουν οι νέες επενδύσεις, η δημιουργία θέσεων εργασίας, αλλά και η εξυπηρέτηση των καταναλωτών. Αλλωστε ο λόγος ύπαρξης και κερδοφορίας του εμπορίου είναι η εξυπηρέτηση των καταναλωτών και όχι των εμπόρων ή των εμποροϋπαλλήλων. H ελληνική οικονομία παρέμεινε πολλά χρόνια δέσμια στρεβλώσεων που δημιουργήθηκαν για τη συντεχνιακή προστασία ορισμένων τάξεων, αλλά στην πραγματικότητα οδηγούν στην ανεργία και την εξαθλίωση τμήματος πληθυσμού. Σε αυτήν οδηγεί η απουσία επενδύσεων, ειδικά στην περιφέρεια, στην οποία η ανεργία των νέων καλπάζει.
Στο ίδιο νομοσχέδιο, ανοίγει και ο δρόμος για την ενίσχυση των εμπορικών επιχειρήσεων με κοινοτικά κονδύλια. Πρώτη φορά αναγνωρίζεται ότι η εμπορική δραστηριότητα σήμερα απαιτεί σοβαρές και συνεχείς επενδύσεις και έτσι στο εξής θα χρηματοδοτούνται από τα κοινοτικά κονδύλια. Κι αυτή η επιλογή μπορεί να θεωρηθεί μια αυτονόητη δυνατότητα, που όμως δεν παρεχόταν στο εμπόριο έως τώρα.
Η διεύρυνση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων είναι μία από τις σημαντικές τομές που επιχειρεί η κυβέρνηση μετά την κατάργηση της μονιμότητας στον OTE και το ασφαλιστικό των τραπεζών. Ολες προκαλούν ένταση και απεργίες, κινούνται όμως στην περιοχή του αυτονόητου.