Πολλοί από σας, που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, οφείλετε την ύπαρξή σας στον Sergio Endrigo, τον Ιταλό τροβαδούρο, που άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο στις 8 Σεπτεμβρίου. Ισως οι γονείς σας ερωτεύτηκαν μ’ ένα δικό του τραγούδι, την εποχή που ο Φελίνι και ο Ντε Σίκα έδιναν τα αριστουργήματά τους στο σινεμά, με εκφραστές τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, τον Βιτόριο Γκάσμαν, τον Αλμπέρτο Σόρτνι, την Αννα Μανιάνι, αλλά και τις «βόμβες» που ξεσήκωναν τα αντρικά κρεβάτια, όπως η Σοφία Λόρεν και η Τζίνα Λολομπρίντζιτα. O Endrigo, με ενορχηστρωτή τον Enio Morricone, μπήκε γλυκά στη ζωή της Αθήνας, τραγουδώντας «ti amo», «adesso, si», «se le cause stano cosi», «mani buccate». Το «canzone per te», κερδίζει το περίφημο φεστιβάλ Σαν Ρέμο και γίνεται επιτυχία σε όλο τον κόσμο με την Amalia Rodriguez.
O δαιμόνιος Νίκος Μαστοράκης, μέσα από την Music Box του Μαρτέν Γκεσάρ (Νίκης 2 «έναντι Ταχυδρομείου Συντάγματος», όπου εργαζόταν στην παραγωγή ο σημερινός πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ, δημοσιογράφος Δημήτρης Τσαλαπάτης) δεν άφησε ανεκμετάλλευτο το ιταλικό belcanto. H «Tereza» μεταφράζεται στα ελληνικά και ερμηνεύεται από τον συνθέτη, η μπαλάντα του «la rosa Bianca», γίνεται «A precious white rose» από τους Forminx του Βαγγέλη Παπαθανασίου, με τη φωνή του Τάσου Παπασταμάτη και η «L’ arca di Noe», ερμηνεύεται στη γλώσσα μας (Τάκης Αντωνιάδης- Sounds).
O Endrigo ήταν πια «δικό μας παιδί» ενώ στην Ελλάδα μεσουρανούσε το ιταλικό τραγούδι, με κύριους εκφραστές τους Fausto Leali, Andriano Celentano, Gianni Morandi, Nico Fidenco, Eduardo Vianello, Little Toni, Gene Pitney, Pepino di Capri, Pepino Galiardi, Jimmy Fontana, The Rokes, Rocky Roberts, Massimo Ranieri, Pino Donagio, Toni Dalara, Nicola di Bari, Domenico Μontugnιo, αλλά, και τις κυρίες Mina, Milva, Rita Pavone, Iva Zanichi, Gigliola Qinquetti, Caterina Kazeli, Silva Grissi, Ornella Vanoni, Pati Bravo και άλλες, που δεν έλαμψαν τόσο. Δεν υπήρξε πάρτι που να μη φιλοξένησε εκείνα τα τραγούδια. Κομμάτια σαν το «Il mondo» του Jimmy Fontana ή το «Io che non vivο» του Pino Donnagio (το τραγούδησαν ο Elvis και η Dusty Spriengfiel ως «you don’t have to say you love me»), έχουν περάσει στη σφαίρα του κλασικού. Καριέρα (και χρήμα) στη χώρα μας έκαναν τότε Ιταλοί καλλιτέχνες.
Ο Toni Pinelli (η «Ανάμνησις» του Βαγγέλη Πιτσιλαδή τραγουδιέται ακόμη), ο Fefe, που τραγούδησε το «σε ζητώ» του Ξαρχάκου παντρεύτηκε μια από τις κόρες του εκδότη του «Θησαυρού» και της «Αθηναϊκής» Γιάννη Παπαγεωργίου αλλά και άλλοι, χωρίς να κάνουν επιτυχία στα ελληνικά, όπως ο Guidone, o Renato Grosso ή Renatino, που είπε το «Armando Cazzini», το οποίο έκανε επιτυχία στα ελληνικά ο Γιώργος Πολυχρονιάδης ως «τζίνι», η Gelsomina, αλλά και ο Αμερικανός με ιταλικό (μουσικό) διαβατήριο Rocky Roberts, που τραγούδησε το «Stasera mi buto», που έγινε στα ελληνικά «Απόψε σε θέλω». «Και γιατί μας τα γράφεις όλα αυτά»; θα με ρωτήσετε: E, κάποιος έπρεπε να τα γράψει, αφού με τα «καλλιτεχνικά» ασχολούνται κυρίως νεότεροι, που περιορίζονται στις πληροφορίες του διαδικτύου.