Διάλογοι και ευχές…

«Πάλι Σαββόπουλος; Με τον Μητσοτάκη «μέσα», με τον Σημίτη «πιο μέσα» και τώρα, ως δεδηλωμένος οπαδός του Γιωργάκη, «πάλι μέσα»;» Ο φίλος, αναγνώστης παλιός, ήταν πυρ και μανία, αφ ης στιγμής πληροφορήθηκε ότι ο Διονύσης Σαββόπουλος επανέρχεται, πιθανότατα, στη δημόσια τηλεόραση. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι ένας καλλιτέχνης του βεληνεκούς του Διονύση δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται αναλόγως με τις -κατά καιρούς- πολιτικές του «αγάπες». Το ίδιο και ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Γιάννης Μαρκόπουλος ή ο αξέχαστος Μάνος Χατζιδάκις, που ενώ τον είχαμε πιστώσει στη φιλελεύθερη παράταξη, χωρίς ποτέ ο ίδιος να το δηλώσει, εκείνος, ένας «δεξιός» δημιουργός, μετείχε και σε «φεστιβάλ» νεολαίων της Αριστεράς. Ο φίλος, όμως, δεδηλωμένος φιλελεύθερος, επέμενε. «Η ελληνική φιλελεύθερη παράταξη είναι κομπλεξική! Κατ’ αρχήν, αισθάνεται ακόμη ενοχές για έναν πόλεμο που κέρδισε αμυνόμενη, άφησε την Αριστερά και το δήθεν αριστερό ΠΑΣΟΚ να αλωνίζει, δεν τολμάει να περάσει την ιδεολογία της πουθενά και δανείζεται τα πάντα, ακόμη και υπογραφές από τον χώρο σας»! Του απάντησα ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, αλλά εκείνος είχε πάρει φόρα. «Μα, τι είναι αυτά που μου λες; Τον Οκτώβριο του 1981, με το που ανέβηκε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση «ξύρισε» την ΕΡΤ, εμφάνισε νέα πρόσωπα, σχεδόν χωρίς καμία προετοιμασία και μας άλλαξε τα φώτα, τη γλώσσα και τον αδόξαστο! Και τώρα, ο Καραμανλής μάς δείχνει ότι, όχι μόνο δεν έχει πρόθεση να αλλάξει τίποτα, αλλά μας πάει και πίσω! Πάλι Σαββόπουλος! Νισάφι πια με τη μυθοποίηση της Αριστεράς και τις μούμιες του ΠΑΣΟΚ! Ασε που η Νέα Δημοκρατία έχει αρχίσει να μας κουβαλάει διάφορες μετριότητες από το εξωτερικό, κυρίως του καλλιτεχνικού χώρου, που μας τις μοστράρει ως «ειδήμονες»! Ε, δεν είμαστε πια η Ψωροκώσταινα, που περίμενε το φως εξ Εσπερίας! Δηλαδή, όλοι εκείνοι που δεν δήλωσαν «αριστεροί» ή «Πασόκοι», που έφαγαν στο κεφάλι τη χούντα, που μπήκαν στο «ψυγείο» στην «πράσινη» εικοσαετία, για ποιο λόγο θα πρέπει να αγνοούνται προκλητικά για χάρη κάποιων «προοδευτικών» ή «Πασόκων», που προβάλλουν ως παντογνώστες και «καμακώνουν» τις θέσεις προέδρων, γενικών διευθυντών και συμβούλων με παχυλό μισθό;» Κι εδώ είχα απάντηση. «Μα, είσαι άδικος. Δεν βλέπεις ότι στην «Πάτρα 2006» ορίσθηκε πρόεδρος ο Ροϊλός, στέλεχος της φιλελεύθερης παράταξης;» Τι ήταν να το πω; «Ναι, με αφεντικό ουσιαστικά τον Μικρούτσικο, υπουργό του ΠΑΣΟΚ και «μοναχοφάη» του πολιτιστικού γίγνεσθαι». Του εδήλωσα «αθεράπευτα σαββοπουλικός», εξέφρασα την άποψη ότι ο πρωθυπουργός -κατά τη γνώμη μου- πολύ καλά πράττει και δεν έχει παρωπίδες στα θέματα της στελεχώσεως των οργανισμών και, κυρίως, στον χώρο του πολιτισμού, αλλά ο συνομιλητής μου ήταν χείμαρρος. «Να γράψεις ότι οι σπουδαιότεροι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου, τα δυο μας Νόμπελ, ο Τσάτσος, ο Γκίκας, ο Χατζιδάκις, ο Χορν, ο Τσαρούχης, η Λαμπέτη, ήταν φιλελεύθεροι. Στη «θολή» Αριστερά πρόσκεινται κυρίως ηθοποιοί και κανταδόροι, που έχουν έντονο το στοιχείο της υποκριτικής στο DNA τους». Διεφώνησα και πάλι, τονίζοντας ότι το πνευματικό έργο δεν ταυτίζεται με παρατάξεις και του θύμισα ότι ουδείς θυμάται τα πονήματα του Ρίτσου για «τα παιδιά της ΚΝΕ» ή για τον «πατερούλη», αλλά όλοι τραγουδούν τη «Ρωμιοσύνη» του. Χωρίσαμε ανταλλάσσοντας ευχές. «Χρόνια Πολλά και μακάρι να δούμε πάλι τον Διονύση στην τηλεόραση», εγώ. «Καλή Χρονιά και ας πάψει η Ν.Δ. τον «ρατσισμό» προς την παράταξη του Ελύτη», εκείνος. Διαλέγετε και… εύχεστε!