Αυτήν τη φορά, η είδηση για τον Αντρέ Γκορζ δεν τέλειωσε με απόσπασμα από τις απόψεις του για την οικολογία. Στις εφημερίδες της 25ης Σεπτεμβρίου, η είδηση για το θάνατο του 84 χρονου φιλοσόφου, Αντρε Γκορζ, έκλεινε με ένα απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο που έγραψε για την αγαπημένη του γυναίκα.
«Μόλις συμπλήρωσες τα 82, όμορφη, χαριτωμένη, ποθητή. Ζούμε μαζί 58 έτη και σε αγαπώ σήμερα, περισσότερο από ποτέ. Εσχάτως σε ξαναερωτεύτηκα άλλη μια φορά. Και να γνωρίζεις, φέρω μέσα μου ένα «κενό» το οποίο, εντούτοις με κατακλύζει και ξεπερνιέται μόνον όταν σε αγκαλιάζω». Αυτά έγραφε στο βιβλίο για τη Ντορίν του: «Ιστορία της Ντ, ιστορία μιας αγάπης».
Τούς βρήκαν δίπλα δίπλα το πρωί της περασμένης Δευτέρας. Εκείνη έπασχε από ανίατη νόσο. Εκείνος αποφάσισε να φύγει μαζί της. Ολα έτοιμα. Γράμματα στους οικείους και μία υπενθύμιση στην πόρτα. Δεν είχαν παιδιά, αλλά μόνο μια ιστορία αγάπης που οι περισσότεροι θα ήθελαν να ζήσουν αν και ελάχιστοι θα εύρισκαν χρόνο γι’ αυτό.
Πριν το όνομα του Γκορζ παρέπεμπε στην πολιτική οικολογία, τη «νέα αριστερά», τις αλλαγές που επέφερε η ρομποτική στην εργασία, την απομυθοποίηση της «εργατικής πρωτοπορίας» ως επαναστατικού υποκειμένου. Μετά θάνατον συνδέεται και με το σθένος ενός ανθρώπου έχει την αυτοσυνείδηση των ορίων του.
Ενας από τους λιγοστούς συνεπείς διανοητές αριστερής σκέψης και πράξης. Γνωστός όχι μόνο για το θεωρητικό υπόβαθρο των οικολογικών κινημάτων. Σε χρόνο ανύποπτο είχε τολμήσει να πει και να γράψει το «Αντίο Προλεταριάτο». Εκεί ανατρέχαμε το 1988 για απαντήσεις στα πρώτα σημάδια που σκίαζαν τις βεβαιότητές μας για το τρόπο που εξελίσσονταν οι αντιθέσεις της εποχής. Κι ο Γκορζ συνέβαλε στην κατανόηση των εκφυλιστικών φαινομένων που συνόδευαν την «εργατική εξουσία» και την εκδήλωση περίεργων παρεκκλίσεων (έτσι αποκαλούσαμε τότε τη μαύρη αγορά στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού) στις οικονομίες της ΕΣΣΔ και της ανατολικής Ευρώπης.
«Η ιδέα ότι η κυριαρχία του κεφαλαίου μπορεί να μεταβιβαστεί στο προλεταριάτο και να κολεκτιβοποιηθεί χάρη σε αυτήν τη μεταβίβαση είναι τόσο γελοία όσο και η ιδέα πως οι πυρηνικοί σταθμοί θα γίνονταν δημοκρατικοί, αν οι θέσεις διεύθυνσης ελέγχου και διαχείρισής τους μεταβιβάζονταν στη CGT (γαλλικό συνδικάτο)» έγραφε ο Γκορζ, προκαλώντας την μήνιν της τότε κραταιάς ορθόδοξης Αριστεράς.
Ο ίδιος, βέβαια, επιβεβαιώθηκε δραματικά. Με τον θάνατό του υπερασπίστηκε μέχρι τέλους την ελευθερία της ατομικότητας και την αμφιβολία που αρνούνταν οι πολιτικές πρακτικές του σοσιαλισμού. Την άρνηση, όπως έγραφε «εκείνου του μέρους της σιωπής, που είναι γνωρίσματα της συναισθηματικής ζωής. Από την επιθυμία για τη μοναξιά των ερωτευμένων ώς την καλλιτεχνική και πνευματική δημιουργία…»