Η αλήθεια είναι ότι μπορούμε να καταλογίσουμε πολλά στα δύο κόμματα εξουσίας. Κυρίως τη σχετική με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες υπανάπτυξη. Μπορούμε να τους καταλογίσουμε σκάνδαλα, κοντόφθαλμες πολιτικές, λαϊκισμούς, διόγκωση του αντιπαραγωγικού κράτους κ.λπ. Αλλά στα 35 χρόνια της μεταπολίτευσης πρόσφεραν πολλά. Κυρίως εκείνα που οι διαπρύσιοι κήρυκες του δικομματισμού πολεμούσαν.
Ο δικομματισμός μας έβαλε στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην ΟΝΕ. Αν ακούγαμε τους εχθρούς του σήμερα θα κρατούσαμε πληθωριστικές δραχμές και θα ξεροσταλιάζαμε στην πόρτα της Ε.Ε. μαζί με την Αλβανία, τη Σερβία, και την Κροατία. Ποιος θυμάται τις λυσσαλέες επιθέσεις της Αριστεράς κατά της συνθήκης του Μάαστριχτ (που κατέληξε σε νομισματική σταθερότητα), κατά της Συνθήκης Σένγκεν (με βάση την οποία η Ε.Ε. είναι σήμερα χωρίς σύνορα); Ποιος θα θυμάται αύριο την ελεεινολογία για τη συνθήκη της Μπολόνιας, με βάση την οποία (αν ποτέ εφαρμοστεί καθ’ ολοκληρία στην Ελλάδα) θα βγουν τα κρατικά ΑΕΙ από το τέλμα; Ποιος θυμάται τα τάγματα εφόδου της Αριστεράς έξω από τα λύκεια να συγκρούονται με τα ΜΑΤ για να μην εφαρμοστεί η επετηρίδα στους καθηγητές της Μέσης Εκπαίδευσης; Και ποιος θα θυμάται αύριο τις καταλήψεις των πανεπιστημίων για να μην εφαρμοστεί η αξιολόγηση; Οποια (έστω λίγα) βήματα μπροστά έγιναν σ’ αυτή τη χώρα, επιτεύχθηκαν επειδή τα δύο κόμματα εξουσίας δεν σκέφθηκαν το πολιτικό κόστος, δηλαδή πολέμησαν τις κατεστημένες αντιλήψεις με τις οποίες η Αριστερά μπόλιασε και συνεχίζει να προπαγανδίζει σ’ αυτή τη χώρα.
Η Αριστερά για ιστορικούς λόγους παραμένει ιδεολογικά κυρίαρχη στην Ελλάδα. Τόσο που μπορεί αδαπάνως να βαφτίζει το κρέας ψάρι και άπαντες να χειροκροτούν, ή έστω να σωπαίνουν. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποτε ήταν προτιμότερο για κάποιον να χαρακτηριστεί «σατανιστής» παρά «αντικομμουνιστής». Και λόγω των διώξεων που υπέστησαν από το μετεμφυλιακό κράτος, οι υμνητές ενός από τους δύο ολοκληρωτισμούς του 20ού αιώνα, θεωρούνται θεματοφύλακες της δημοκρατίας στη χώρα. Χειρότερα: της προσεφέρθη το μέτρο του αγαθού για τον λαό. Οτιδήποτε βαφτίζεται «αριστερό», θεωρείται αυτομάτως καλό. Οτιδήποτε χαρακτηριστεί «δεξιό», είναι βδελυρό. Οι φορείς μιας ιδεολογίας που καταδίκασε την Ανατολική Ευρώπη επί 50 χρόνια στην υπανάπτυξη, υποδούλωσε εκατομμύρια ανθρώπους, έφτιαξε τα γκουλάκ και τα ψυχιατρεία έγιναν οι τιμητές των πάντων. Οι χειροκροτητές κάθε δικτάτορα της υφηλίου, από τον Κάστρο μέχρι τον Μιλόσεβιτς, κανοναρχούν τις θεωρίες της ελευθερίας. Βαφτίζουν «αντιδραστική» την Ευρώπη και προοδευτική τη Βενεζουέλα.
Μπορούμε να προσάψουμε πολλά στον δικομματισμό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι στα χρόνια του η Ελλάδα γνώρισε μια πρωτοφανή για την ιστορία της πολιτική σταθερότητα και οικονομική ανάπτυξη. Φυσικά δεν είναι όση θέλαμε και σίγουρα θα μπορούσαμε να πάμε καλύτερα. Δεν πετύχαμε το καλύτερο δυνατό διότι σε πολλές περιπτώσεις τα δύο κόμματα δεν τόλμησαν τις αναγκαίες ριζικές αλλαγές: παρέλυσαν από την ιδεολογική τρομοκρατία που ασκούν οι εχθροί του δικομματισμού. Φοβήθηκαν ότι θα τους προσαφθεί η ρετσινιά του αντιλαϊκού. Οπως ακριβώς κάνει τώρα η κυβέρνηση με την «Ολυμπιακή» ή το ΠΑΣΟΚ με το άρθρο 16.