Με ακλόνητη την πεποίθηση ότι παραμένουμε ιδιοκτήτες και θεματοφύλακες του «ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού» και ότι ακόμα κρατάμε τα Φώτα και τα δωρίζουμε στην ανθρωπότητα, σκηνοθετήσαμε και φέτος την τελετή της αφής και ξεπροβοδίσαμε την Ολυμπιακή Φλόγα στο ταξίδι της ώς το Πεκίνο. Ακόμα όμως κι αν παραμερίσουμε τις στενάχωρες σκέψεις που γεννάει κάθε φορά η τελετή αυτή (όχι πάντως στο νου όσων είναι υπεραπασχολημένοι με το μάρκετινγκ), σκέψεις που έχουν να κάνουν με τη γενετική σχέση του τελετουργικού με τη «Χιτλερία», όπως αποκαλούσαν ήδη το 1936 τη Γερμανία του Χίτλερ όσοι άκουγαν τη «μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων», παραμένουν αναπάντητα πολλά και επίσης στενάχωρα ερωτήματα, που σχετίζονται τόσο με τον αποστολέα της Φλόγας όσο και με τον παραλήπτη της.
Ο αποστολέας πρώτα. Εμείς δηλαδή. Εμείς που είμαστε τόσο καλά οργανωμένοι «αρχαιοφύλακες» και σεβόμαστε τόσο βαθιά μια κληρονομιά πανανθρώπινη πια, ώστε αφήσαμε το καλοκαίρι να κινδυνεύσει κίνδυνο μέγα η Αρχαία Ολυμπία, το Κρόνιο, το Μουσείο – θυμάστε, τότε που, όπως έλεγαν οι «αγρυπνούντες», ο κ. Πολύδωρας, ο κ. Βουλγαράκης και ο κ. Ζαχόπουλος, «κάηκαν μόνο μερικοί θάμνοι». Περηφάνια στην περηφάνια, «μεταλαμπαδεύουμε» τώρα και πάλι αξίες που υποτίθεται πως τις έχουμε βαθιά χαραγμένες στη συνείδησή μας και διέπουν κάθε μας κίνηση. Κι όμως. Εμείς οι αυτοεγκωμιαζόμενοι κληρονόμοι και βαυκαλιζόμενοι συνεχιστές ούτε καν έναν τελικό κυπέλλου μπάσκετ (όπως ο αυριανός μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού) δεν μπορούμε να διοργανώσουμε χωρίς να γεμίσουμε το κλειστό του Ελληνικού με αμέτρητους αστυνομικούς για να επιτηρούν τους ελάχιστους οπαδούς στους οποίους θα επιτραπεί η είσοδος, για να διδάξουν και αυτοί αξίες και ιδεώδη, όπως το κάνουν δα σχεδόν σε κάθε αγωνιστικό Σαββατοκύριακο.
Κι ύστερα ο παραλήπτης. Η Κίνα. Η απέραντη αυτοκρατορία με τις μειωμένες ατομικές ελευθερίες, τα καταπατημένα ανθρώπινα δικαιώματα, τη θανατική ποινή, τους πολιτικούς κρατούμενους, το ξεσπίτωμα χιλιάδων ανθρώπων για να στηθεί εντυπωσιακό το σκηνικό των Ολυμπιακών, το εξεγερμένο Θιβέτ υπό πλήρη αποκλεισμό ώστε η άλλη φλόγα, η φλόγα της ελευθερίας, να κατασβεστεί βίαια δίχως μάρτυρες, και με επίσης αποκλεισμένη την κορυφή του Εβερεστ, στο Νεπάλ, για να μη σημειωθεί κι εκεί ψηλά κάποιο «επεισόδιο χουλιγκανισμού», όπως αποκαλούν οι Κινέζοι ιθύνοντες τις αντιδεσποτικές διαδηλώσεις. Πώς απαντούμε εμείς, οι αποστολείς, σε όλα τούτα; Διά του αποκλεισμού επίσης: απαγορεύτηκε σε Θιβετιανούς ακτιβιστές η πρόσβαση στην Αρχαία Ολυμπία, επειδή «υπάρχει κίνδυνος πυρκαγιάς» (!) και επειδή «οι Ολυμπιακοί δεν έχουν σχέση με την πολιτική». Μα πότε στ’ αλήθεια ίσχυσε κάτι τέτοιο;