Από μικρή είχε όνειρα για μεγάλη ζωή. Αλλά είχε πατήσει πια τα 25 (εντάξει, τα 27) και παραέξω απ’ το Αιγάλεω δεν είχε βγει. Αυτά σκεφτόταν η Αννα Γούλα, καθώς ξεφύλλιζε το ένα μετά το άλλο τα γυαλιστερά εβδομαδιαία περιοδικά, μια μέρα με καύσωνα και αναδουλειά στο περίπτερο. Και τότε… της ήρθε. Θα γινόταν σταρ. Θα έμπαινε κι εκείνη στα περιοδικά. Τι της έλειπε; Μια χαρά τραγουδούσε στις γιορτές του σχολείου και στο Αιγάλεω τρίζουν τα πεζοδρόμια στο πέρασμά της. Από την επομένη κιόλας, έβαλε μπρος το σχέδιό της.
Το όνειρό της δεν άργησε να γίνει πραγματικότητα. Χρειάστηκε βέβαια να κάνει λίγη… επαρχία («μα κι οι γιατροί κι οι δάσκαλοι τα ίδια δεν τραβάνε;» έλεγε σφίγγοντας τα δόντια), αλλά τελικά βρέθηκαν στον δρόμο της οι άνθρωποι που αναγνώρισαν το ταλέντο της και προθυμοποιήθηκαν να την… χμμ… προωθήσουν. Τα singles της «Τα πίνω όλα», «Είμαι άρρωστη», «Γαλάζιο και λευκό» και «Καβάλα» άρχισαν να παίζονται συνέχεια σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, το φαν κλαμπ μεγάλωνε, η Αννα Γούλα είχε γίνει πιο περιζήτητη κι απ’ τα ινδάλματά της των περιοδικών.
Cut! Επιστροφή στην πραγματικότητα. Η Χαρά Κολαΐτη, απέναντί μου, χαμογελά. Η Αννα Γούλα είναι αποκύημα της φαντασίας της. Μια περσόνα που εμπνεύστηκε και έπλασε απ’ την αρχή έως το τέλος (από το ντύσιμο και το μακιγιάζ μέχρι τους στίχους και τη μουσική των τραγουδιών, τη σκηνοθεσία και το μοντάζ των βιντεοκλίπ), στο πλαίσιο της πτυχιακής της εργασίας στη Σχολή Καλών Τεχνών. Οταν τον Οκτώβριο του 2007 παρέδωσε την εργασία (για την οποία έλαβε ένα μεγαλοπρεπές «Αριστα»), η Χαρά «ανέβασε» τα βιντεάκια της Αννας στο Ιντερνετ. Γιατί; Γιατί έτσι. Και συνέβη αυτό που οι περισσότεροι καλλιτέχνες εύχονται να τους συμβεί: Το έργο της ξαφνικά απέκτησε τη δική του ζωή, ξεκίνησε τη δική του τρελή πορεία. Τα βιντεοκλίπ της ανεκδιήγητης καλλιτέχνιδος άρχισαν να κυκλοφορούν από το ένα mail στο άλλο, να σαρώνουν στο YouTube, η Αννα Γούλα να αποκτά φανατικούς θαυμαστές («επιτέλους, λίγο γνήσιο trash!») και ακόμα φανατικότερους εχθρούς («είσαι άρρωστη!»).
Ναι, παρά το εξωφρενικό του πράγματος -από το ίδιο το όνομα και το χυδαίο παρουσιαστικό μέχρι τους γελοίους στίχους («τα πίνω όλα, τα πίνω όλα, χάπια, ουίσκι και κόκα κόλα») και τα τραγελαφικά βιντεοκλίπ-, ελάχιστοι μέχρι σήμερα έχουν υποψιαστεί ότι η Αννα Γούλα δεν είναι υπαρκτή. Οτι δεν μπορεί να είναι υπαρκτή.
«Αυτό είναι που μου έχει κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση», λέει στην «Κ» η 26χρονη Χαρά Κολαΐτη. «Ο κόσμος βλέπει κάτι τόσο τραβηγμένο και δεν καταλαβαίνει ότι είναι πλάκα. Εδώ έχουμε φτάσει. Τίποτα δεν μας κάνει εντύπωση. Η κοινή γνώμη έχει εκπαιδευτεί σε μια φθηνή αισθητική, την οποία θεωρεί δεδομένη».
Τrash αισθητική
Αυτή η αισθητική ήταν που οδήγησε εξαρχής τη Χαρά να πλάσει την Αννα. «Κι εγώ, όπως και η… Αννα, Αιγαλιώτισσα είμαι. Είναι μια περιοχή με έντονη «κουλτούρα του σκυλάδικου». Γενικότερα με είχε προβληματίσει ότι παντού προτείνεται αυτή η μουσική, αυτό το lifestyle. Εγώ, για παράδειγμα, αγαπώ πολύ την όπερα και κάποτε σκεφτόμουν να ασχοληθώ σοβαρά με αυτήν. Από μικρή όμως είχα συνειδητοποιήσει όχι μόνο ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει κονσερβατόριο, αλλά και ότι, αν δεν τραγουδάς στα μπουζούκια, δεν επιβιώνεις». Εφτιαξε όμως την ηρωίδα της με τέτοιον τρόπο ώστε να διαφοροποιείται από τη μάζα. «Με ενοχλεί η σοβαροφάνεια που επικρατεί. Η Αννα μιλάει ανοιχτά, ντόμπρα, απροκάλυπτα. Δεν συμμερίζεται το δήθεν που υπάρχει στο προσκήνιο. Ενώ τα περισσότερα τέτοια τραγούδια αφήνουν σεξουαλικά υπονοούμενα, η Αννα τραγουδάει στίχους ξεκάθαρους, λέει αυτό που θέλει να πει».
Φυσικά, δεν είναι να απορεί κανείς που το πλέον δημοφιλές τραγούδι της Αννας είναι αυτό με τον πιο πρόστυχο τίτλο. Μεγαλύτερη εντύπωση προκαλεί το ότι… πολύ καλή πορεία είχε και το «Γαλάζιο και λευκό», το κομμάτι που αναφέρεται -πού αλλού; – στην Ελλάδα. «Την έβαλα να λέει και ένα τέτοιο τραγούδι γιατί κι αυτό είναι σημείο των καιρών. Τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύς ντόρος για τη σημαία, για την ελληνικότητα – μέχρι και τα χρυσά σανδάλια και τα αρχαιοελληνικά φορέματα ήρθαν στη μόδα», εξηγεί η Χαρά. «Γενικά, η Αννα Γούλα είναι το άθροισμα διαφόρων πραγμάτων που βλέπω γύρω μου. Πραγμάτων που εγώ στη συνέχεια τα «τσίμπησα» αλλού λιγότερο κι αλλού περισσότερο».
Το alter ego της
Σε κάθε περίπτωση, η Χαρά δηλώνει ότι η Αννα Γούλα είναι το alter ego της. Κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στην κοινή τους αγάπη για τη μουσική. «Η Αννα έχει στοιχεία που εγώ ζηλεύω πολύ. Ζηλεύω ας πούμε που δεν προβληματίζεται πολύ. Που θα φορέσει ό, τι θέλει και θα βγει και στην πίστα να τραγουδήσει. Που δεν χολοσκάει, δεν ψάχνει να βρει νόημα στην τέχνη που κάνει, αν λέει κάτι με τα τραγούδια της». Η Χαρά, αντίθετα, δεν σταματά να σκέφτεται. Να αναρωτιέται γιατί η Ελλάδα δεν δίνει ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους να κάνουν τολμηρά πράγματα, να αναρωτιέται γιατί ο κόσμος βγάζει τόσο θυμό όταν κρύβεται πίσω από έναν υπολογιστή («δεν θέλω να φωτογραφηθώ», λέει, «αν με καταλάβει κανείς απ’ αυτούς που με βρίζουν στο Ιντερνετ, θα ‘χω μπελάδες») και βέβαια, γιατί αν αντί για την Αννα Γούλα είχε πλάσει μια τραγουδίστρια της όπερας, σήμερα δεν θα κάναμε αυτή τη συνέντευξη…