Οικογενειοκρατία στην πολιτική
Κύριε διευθυντά
Αν το πρώτο αυτοκίνητο που στάθμευσε σε διπλή σειρά είχε άμεσα απομακρυνθεί και ο ιδιοκτήτης-οδηγός είχε τιμωρηθεί παραδειγματικά δεν θα αντιμετωπίζαμε τη σημερινή κατάσταση.
Αν ο πρώτος γόνος πολιτικής, ο οποίος είχε διανοηθεί να διεκδικήσει πολιτικό θώκο είχε αποδοκιμασθεί από τους ψηφοφόρους δεν θα τολμούσαν οι επίγονοι να διεκδικούν και να καταλαμβάνουν τελικά πολιτικές θέσεις.
Επειδή ούτε η πρώτη, αλλά ούτε και η δεύτερη περίπτωση αντιμετωπίστηκε δραστικά, φτάσαμε σήμερα στο σημείο όλοι οι δρόμοι να ασφυκτιούν από τα διπλο-σταθμευμένα οχήματα και ο ευρύτερος πολιτικός χώρος να υπερχειλίζει από γόνους πολιτικής οικογενειοκρατίας. Τονίζω το «υπερχειλίζει» γιατί, ενώ η παράνομη στάθμευση είναι πάντοτε παράνομη και κατακριτέα δεν συμβαίνει το ίδιο με το πολιτεύεσθαι των γόνων πολιτικών οικογενειών, αν και -κατ’ αρχήν- καλό είναι γενικώς να μην ενθαρρύνεται.
Θα αναφερθώ σε μερικά ονόματα στην τύχη όπως Ράλλης, Τσαλδάρης, Πάγκαλος, Βενιζέλος, Μητσοτάκης, Καραμανλής, Παπανδρέου, Γεννηματά κ.λπ. Μέλη των παραπάνω οικογενειών διαδραμάτισαν και συνεχίζουν να διαδραματίζουν μικρό ή πολύ μεγάλο ρόλο στην πολιτική ιστορία του τόπου.
Αναφέρω όλα τα παραπάνω γιατί διάβασα στην «Καθημερινή» στις 24-10-2010 (σελ. 30) το άρθρο του Χ. Τσούκα με τίτλο «Είμαι κατά της οικογενειοκρατίας αλλά…» όπου κεντρικός ήρωας της όλης ιστορίας είναι ο Κώστας Μπακογιάννης, άτομο το οποίο δεν διεκδικεί θέση στο Κοινοβούλιο, αλλά στον δήμο μιας από τις μικρότερες πρωτεύουσες νομών της Ελλάδος.
Βέβαια αν ο Κ. Μπακογιάννης δεν ήταν γιος της Ντόρας Μπακογιάννη, αλλά μιας οποιασδήποτε άλλης ανώνυμης Ελληνίδας, τότε θα ήταν μέγιστη τιμή για τη μικρή αλλά αξιαγάπητη αυτή ορεινή πόλη να διεκδικεί το δημαρχιακό θώκο ο γιος του αείμνηστου Παύλου Μπακογιάννη και ίσως να μην είχε γραφεί αυτό το άρθρο.
Ο Κώστας Μπακογιάννης είναι ένας από τα 17.000 άτομα τα οποία διεκδικούν μια θέση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Μέσα στους 17.000 ανθρώπους πάρα πολλοί είναι γόνοι πολιτικών, αλλά γι’ αυτούς δεν έχουν γραφεί επιφυλλίδες. Βέβαια στον μικρόκοσμο των διάφορων πόλεων γίνονται σχόλια και συζητήσεις, αλλά δεν δίνεται συνέχεια. Παραδόξως, ενώ ορισμένοι άλλοι βάλλονται ανηλεώς άλλοι βρίσκονται στο απυρόβλητο, όπως για παράδειγμα η σύζυγος σημαίνοντος προσώπου της κυβέρνησης, η οποία διεκδικεί τουλάχιστον εξίσου σημαντική δημαρχία με αυτήν του Καρπενησίου.
Ο κ. Τσούκας θεωρεί τον Κώστα Μπακογιάννη ακατάλληλο για τη διεκδικούμενη θέση γιατί «η μόνη σχέση με τη γενέτειρα του πατέρα του ήταν οι περιστασιακές, ολιγοήμερες διακοπές». Αν αυτό αποτελεί τόσο σοβαρό αρνητικό στοιχείο τότε πώς αντιμετωπίζει την περίπτωση εξέχοντος πολιτικού, ο οποίος γεννηθείς στο εξωτερικό διεκδίκησε και πήρε βουλευτική έδρα σε νομό από όπου απλά καταγόταν ο παππούς του; Ποιο από τα δύο είναι ποιο κατακριτέο κατά την άποψή του;
Επιτίθεται κατά του Κώστα Μπακογιάννη γιατί κατά την άποψή του δεν διακρίθηκε επαγγελματικά. Στο ερώτημα αυτό νομίζω ότι ο καταλληλότερος να απαντήσει είναι ο ίδιος – και ελπίζω ότι θα το κάνει. Εγώ όμως θα ήθελα να ρωτήσω το εξής: ο κ. Τσούκας δεν θεωρεί ουσιαστικό προσόν για τον καθένα εμπλεκόμενο τις ουσιαστικές σπουδές στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου; Αυτό δεν αποτελεί μια μαρτυρία ικανοτήτων; Συμφωνώ με τη διατύπωση ότι «στις τριτοκοσμικές κοινωνίες…», αλλά ο Κώστας είναι ο πρώτος ή ο χειρότερος;
Το άρθρο του θα ήταν ουσιαστικό αν ήταν αντικειμενικό, αν δηλαδή, μαζί με τον Κώστα αναφερόταν ο Γιώργος, η Φώφη, ο Μιλτιάδης και πολλοί άλλοι.
Το άρθρο αυτό γράφτηκε 15 ημέρες πριν από τις εκλογές και υπογράφεται από τον καθηγητή των Πανεπιστημίων Κύπρου και Warwick, χωρίς όμως να αναφέρεται και κάποια άλλη, έστω και προσωρινή ιδιότητα.
Θα επιθυμούσα μια ειλικρινή απάντηση, γιατί αυτό το άρθρο, με στόχο τον Κώστα Μπακογιάννη, δημοσιεύτηκε αυτή την ώρα.
Χρηστος Μπαλαφουτης – Ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ
Οι φαρμακοποιοί
Κύριε διευθυντά
Θεωρώ προσβλητική τη θέση του κ. Πάσχου Μανδραβέλη για τον κοινωνικό ρόλο των φαρμακοποιών, ενώ είναι παραπληροφορημένος. Αναφέρει το σκεύασμα Fuzeon που δίνουν λιγότερα από 10 φαρμακεία στη χώρα και προβάλλεται μεικτό κέρδος χωρίς φόρους, εισφορές ασφαλιστικές και λειτουργικά έξοδα, με το καθαρό κέρδος να γίνεται 11%. Ισχνό ποσοστό αμοιβής επιστημόνων που χρηματοδοτούν το κράτος (6-12 μήνες καθυστέρηση πληρωμών ταμείων πλην ΙΚΑ) και πιστώνουν μακροχρόνια πελάτες χωρίς μισθό ή σύνταξη.
Απαλείφει κοστολόγια ιδιαιτεροτήτων ασφαλιστικών φορέων που ζητούν διάφορα, π.χ. τον εξοπλισμό ηλεκτρονικής συνταγογράφησης, τις απώλειες εισοδήματος από συνεχείς μειώσεις τιμών στο στοκ που δεν γίνεται σε κανένα κλάδο, τη διπλή απορρόφηση ΦΠΑ που κάναμε οι φαρμακοποιοί και τη μοναδικότητα του κλάδου να προκαταβάλλει ΦΠΑ και Φόρο Εισοδήματος πριν πάρει χρήματα από Δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία (80% – 90% βασική πελατεία). Δεν έχουμε στην άκρη χιλιάδες ευρώ για παραγγελίες, καταφεύγοντας σε επαγγελματικά δάνεια ή factoring, με απώλεια 10%, οπότε το κέρδος γίνεται αστείο.
Συμφωνώ στην ύπαρξη πολλών ελληνικών φαρμακείων (υπέρ μας αντίθετα όπως το εννοείται εσείς). Πώς θα αντιδρούσε η ελληνική κοινωνία σε αναλογία 4 φαρμακείων / 100.000 κατοίκους, όπως π.χ. στη Στοκχόλμη και κανενός (εκτός ενός 24ώρου) εφημερεύοντος; Πάνε όλοι σε νοσοκομεία, εδώ θέλουν φαρμακείο κάτω από το σπίτι τους…
Μεταβίβαση αδειών: Τι θα κέρδιζαν οι πολίτες με διαφορετικό τρόπο, ενώ και το κράτος θεωρεί ότι είμαστε πάρα πολλοί (εκδικάστηκε και στην Ε.Ε. υπέρ μας). Σε Γαλλία και Γερμανία αμείβονται οι φαρμακοποιοί ανά συνταγή έξτρα ως παροχή υπηρεσίας, εδώ θα προκαλούσε θύελλα διαμαρτυριών. Φυσικά, τα ευρωπαϊκά ταμεία πληρώνουν κανονικά, ενώ θεσμοθετημένα προϊόντα διατίθενται αποκλειστικά από φαρμακεία συμπληρώνοντας το εισόδημά τους, στην Ελλάδα υπάρχουν άλλα κανάλια διανομής (σούπερ μάρκετ, περίπτερα, πολυκαταστήματα).
Υπερσυνταγογράφηση: Δεν αφορά τον «εκτελεστή» φαρμακοποιό, αφού δεν παρεμβαίνει (δεοντολογία, νόμοι) σε συνταγή και αν γίνει, π.χ. σε υπερ-δοσολογία, αντιμετωπίζει πειθαρχικά ή δικαστικά μέτρα ιατρικών συλλόγων. Επιπλέον, δεν πουλάμε με βάση τη χημική ουσία όπως στην Ευρωζώνη, εξυπηρετώντας συμφέροντα ιατρών και εταιρειών.
Φαρμακευτικές δαπάνες: Θέμα πολιτικής εκμετάλλευσης με σύνηθες θύμα τους φαρμακοποιούς. Δεν ψάξατε για δαπάνες κρατικών φαρμακείων (στρατιωτικά, ΙΚΑ, νοσοκομειακά) με τεράστιες προμήθειες, άστοχες ή περίεργων δοσοληψιών.
Μη ζητάτε ευθύνες μόνο στα φαρμακεία: δομημένα ομόλογα, rebate που δεν δίνουν φαρμακοβιομήχανοι, κρατικές παραγγελίες, φασόν συνταγογράφηση, παράλληλες εξαγωγές λόγω μειώσεων τιμής, εισαγωγές της ΙΦΕΤ.
Μακάρι να καταφέρει τα ελληνικά φαρμακεία να δουλεύουν με όρους Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ταξιδέψτε στην Ευρώπη, δείτε τη λειτουργία φαρμακείων, τη συμπεριφορά κόσμου και κράτους. Αν βρείτε ομοιότητες με ελληνικά δεδομένα, πείτε μας. Εκτός και θέλετε να αλλάξετε και την ελληνική νοοτροπία – κοινωνία…
Αντωνιος Σ. Περιδης – Φαρμακοποιός Webmaster / Πάτρα
«Ενεργειοβόρος» αντί «ενεργοβόρος»
Κύριε διευθυντά
Θα μου επιτρέπατε να αναφερθώ στη συχνή χρησιμοποίηση της λέξης «ενεργοβόρος», που διαβάζουμε τον τελευταίο καιρό στον Τύπο και ακούμε στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση.
Νομίζω ότι δόκιμη μορφή του πρόσφορου και περιεκτικού αυτού νεολογισμού θα έπρεπε να είναι το «ενεργειοβόρος» αντί του «ενεργοβόρος», το οποίο παραπέμπει απευθείας όχι στο «ενέργεια+-βόρος», αλλά στο «ενεργός+-βόρος», όπως π.χ. το «ενεργοποιώ» στο «ενεργός+ποιώ». Για τα σύνθετα της λέξης «ενέργεια» υπάρχει ασφαλής σχηματισμός και είναι ο σχηματισμός με πλήρες το θέμα («ενεργει-»), όπως στον καθιερωμένο φιλοσοφικό όρο «ενεργειοκρατία» (κατ’ αναλογίαν και των παρόμοιων: «αγγελια(ο)φόρος», «πετρελαιοφόρος» – βλ. και λογική απόρροια το «πετρελαιοβόρος»).
Θα ήταν επίσης σημαντικό να σημειωθεί ότι λήμμα «ενεργοβόρος» δεν φαίνεται να συμπεριλαμβάνεται στο σύνολο της έγκριτης λεξικογραφίας της νεοελληνικής γλώσσας, ακόμη και της πιο πρόσφατης, ενώ, αντίθετα, εξ όσων γνωρίζω, έχει ήδη άπαξ τουλάχιστον καταγραφεί σε σχετικό λεξικό ως σύνθετη εκ του «ενέργεια» λέξη μόνον το «ενεργειοβόρος».
Δημητρης Σ. Γαριας / Νέο Ψυχικό