Το γέλιο ήταν ένα από τα πρώτα θύματα της οικονομικής κρίσης, αφού λιγόστεψε στη ζωή μας, λιγόστεψε και στην τηλεόραση, κάτι που διαπιστώνει κανείς βλέποντας κάποιες παλιές κωμικές σειρές σε επανάληψη. Ακόμα και κάποιες από αυτές που δεν μας πολυγέμισαν το μάτι όταν τις είχαμε πρωτοδεί, σήμερα μπορεί να μας φανούν σχεδόν διασκεδαστικές. Οχι επειδή βάλαμε νερό στο κρασί μας, αλλά γιατί φέτος είναι ιδιαίτερα αισθητή η απουσία μιας καλής ελληνικής κωμικής σειράς.
Εστω και στο παρά πέντε, στη μέση της σεζόν, το Mega προσπαθεί να καλύψει το κενό, επαναφέροντας το «50-50», όχι όμως έναν πλήρη κύκλο, αλλά ένα ημικύκλιο 15 επεισοδίων. Στην αναβροχιά, καλό είναι κι αυτό.
Συχνά μιλάμε για «χημεία», για το πόσο καλά δένουν μεταξύ τους οι ηθοποιοί μιας σειράς. Στην περίπτωση του «50-50», φαίνεται να υπάρχει «καλή χημεία», αν και για την ακρίβεια πρέπει να μιλήσουμε για καλό casting, για σωστή επιλογή των ηθοποιών και μάλιστα των ανδρών, αφού αυτοί είναι ο πυρήνας της σειράς, οι τρελοπενηντάρηδες που δεν λένε να φρονιμέψουν. Οι συμβίες τους απλώς αναστατώνονται από τα καμώματά τους και προσπαθούν να τους φέρουν στον ίσιο δρόμο ή οργανώνουν την αντεπίθεσή τους. Ζωντανοί, καλογραμμένοι οι διάλογοι, ζυγισμένο το σενάριο, πολύ καλές οι ερμηνείες, χαριτωμένα τα ευρήματα, αν και εξαντλημένη η κεντρική ιδέα.
Η ανδροπαρέα (Παύλος Χαϊκάλης, Πέτρος Φιλιππίδης, Σάκης Μπουλάς) είναι συμπαθής και πειστική, όπως και η τριάδα των κυριών (Αβα Γαλανοπούλου, Βάνα Ραμποτά, Μαρία Ανδρούτσου).
Αν κάτι αξίζει να μας προβληματίσει δεν είναι το γιατί φέτος προβάλλονται τόσο λίγες ελληνικές σειρές και ιδίως κωμωδίες, αλλά γιατί η κρίση, που έχει φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή των πολλών, δεν μπορεί να σταθεί πηγή έμπνευσης για καλά «νέα» σενάρια.
Η κρίση δεν σημαίνει ότι φοράμε πλερέζα, ότι συζητάμε μέρα νύχτα για spreads, μνημόνια και νέα πακέτα μέτρων. Σε εποχές πιο δύσκολες από τη σημερινή, οι άνθρωποι τραγουδούσαν, χόρευαν, γελούσαν, έπιναν κρασί, έβρισκαν τρόπους να ξορκίζουν συλλογικά τους φόβους τους, να ξεχνούν, έστω για λίγο, τα βάσανά τους.
Οι ήρωες, λοιπόν, του «50-50» επέστρεψαν, κουβαλώντας τα ίδια μυαλά που είχαν το 2005, όταν πρωτοεμφανίστηκαν στο γυαλί. Σαν τον Ντόναλντ Ντακ και τα ανιψάκια του, δεν γερνούν, δεν αλλάζουν και ας έχει αλλάξει δραματικά η εποχή. Ομως είναι τόσο αγέλαστο το συνολικό τοπίο (και όχι μόνο το τηλεοπτικό), που τους υποδεχόμαστε με χαρά και ας ξέρουμε ότι μια νέα, μια πρωτότυπη ιδέα αξίζει πιο πολύ από την προσεγμένη και με εκλεκτές πρώτες ύλες επανεκτέλεση μιας γνωστής καλής συνταγής.