Το θέμα ήρθε ξανά στην επικαιρότητα, μετά την προσφυγή του αντιπεριφερειάρχη Νήσων Δημήτρη Κατσικάρη στη Δικαιοσύνη, σχετικά με ατασθαλίες στη μεταφορά νερού στην Αίγινα. Τα στοιχεία που παρέδωσε ο κ. Κατσικάρης στον εισαγγελέα δείχνουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των ποσοτήτων που παρέδιδε η ΕΥΔΑΠ στους υδρομεταφορείς, το διάστημα μεταξύ Ιανουαρίου 2009 και Αυγούστου 2012, και σ’ εκείνες που παραλάμβανε ο Δήμος Αίγινας… Αντίστοιχος θόρυβος είχε δημιουργηθεί τον Μάρτιο του 2010, μετά την αποκάλυψη της απευθείας ανάθεσης του έργου της μεταφοράς νερού στα άνυδρα νησιά με πολύ υψηλή τιμή (12,5 ευρώ ανά κυβικό μέτρο), αλλά και τις (εικονικές;) παραδόσεις υπερβολικά μεγάλων ποσοτήτων νερού στη Νίσυρο, και μάλιστα σε μια περίοδο, μήνα Ιανουάριο, που οι ανάγκες του νησιού υπερκαλύπτονταν από τη λειτουργία της μονάδας αφαλάτωσης.
Πλην της Αίγινας, που αντιμετωπίζει μόνιμο πρόβλημα λειψυδρίας και καταφεύγει στις υδροφόρες με δαπάνη της Περιφέρειας Αττικής, περισσότερα από 30 άνυδρα νησιά και νησίδες κάνουν το ίδιο, κυρίως στις Κυκλάδες (από το δίκτυο της ΕΥΔΑΠ) και στα Δωδεκάνησα (από γεωτρήσεις ή το δίκτυο της Ρόδου). Τη μεταφορά νερού στις Κυκλάδες (10 νησιά) και στα Δωδεκάνησα (19 νησιά και αρκετές νησίδες) χρηματοδοτεί από το 1997 η Γ.Γ. Αιγαίου, που από το 2005 πραγματοποιεί και τους διαγωνισμούς. Από το 2010, η δαπάνη ανά κυβικό μέτρο φτάνει τα 9,84 ευρώ. Ετσι, αν διανέμονται κάθε χρόνο περί το 1,2 εκατ. κυβικά μέτρα νερό, το κόστος ξεπερνά τα 11 εκατ. ευρώ. Την οκταετία 2002 – 2009 μεταφέρθηκαν με υδροφόρες 4 εκατ. κ.μ. στις Κυκλάδες, που κόστισαν 32 εκατ. ευρώ (8,32 ευρώ το κυβικό), και 7 εκατ. κ.μ. στα Δωδεκάνησα, που κόστισαν 36 εκατ. ευρώ (5,05 ευρώ το κ.μ.).
Οι αφαλατώσεις, που αποτελούν την πιο ορθολογική και οικονομική λύση αφού κατεβάζουν το κόστος ανά κυβικό στα 2,5 ευρώ, δεν καλύπτουν ακόμη μεγάλο μέρος της ζήτησης (λειτουργούν συνολικά 42 μονάδες). Η κατασκευή νέων μονάδων αφαλάτωσης «βαδίζει» πολύ αργά. Εργα συγκέντρωσης νερού δεν ολοκληρώθηκαν έπειτα από παρεμβάσεις τοπικών παραγόντων ή δεν λειτούργησαν ποτέ, μολονότι η κατασκευή τους κόστισε πανάκριβα. Μικρά φράγματα, λιμνοδεξαμενές, υπόγειες δεξαμενές για βρόχινο νερό, αλλού έγιναν κι αποδίδουν κι αλλού όχι.
Ετσι, τα νησιά καταφεύγουν ακόμη στους νερουλάδες, με όλα τα αρνητικά: τους κινδύνους για τη δημόσια υγεία (παλιότερα είχε δημιουργηθεί θέμα με τις άδειες σε πρώην γκαζάδικα που έγιναν υδροφόρα), τις υπερτιμολογήσεις, τους «πειραγμένους» μετρητές, τις εικονικές παραδόσεις που αφυδατώνουν τα ήδη κατάστεγνα δημόσια ταμεία. Μάλιστα, με την οικονομική κρίση, συχνά το κράτος αδυνατεί να αποπληρώσει τους υδρομεταφορείς, που απειλούν με διακοπή της υδροδότησης προκαλώντας πανικό στους νησιώτες.
Χρειάζεται συνολικό αναθεωρημένο σχέδιο. Επιστημονικές προτάσεις υπάρχουν και νέες τεχνολογίες και πλήθος μελέτες. Ομως η Πολιτεία παγιδεύεται, ως συνήθως, στη χρυσοπληρωμένη αδιαφανή προχειρότητα…