Κάποτε θα μας φαίνεται αστείο ίσως αλλά τελικά περάσαμε μια βδομάδα συζητώντας για έναν μέχρι πρότινος άγνωστο, απίθανο τύπο, τηλεπαρουσιαστή και τοπικό παράγοντα της Κοζάνης που έγινε viral στα social media και πονοκεφάλιασε τον ΣΥΡΙΖΑ που τον στήριζε για περιφερειάρχη παρά τις συνεντεύξεις του, τις απόψεις του για τη «δημιοκρατία» και τη συνεισφορά του στον κλάδο της ψεκασμένης συγκριτικής γραμματολογίας, με τη ΝΕΡΙΤ, τους Εβραίους που νίκησαν τον Μεγαλέξανδρο και το κορίτσι – κερί του Χάνουκα.
Πολλοί έδειξαν να ξαφνιάζονται αυθεντικά με τις ακραίες ανορθολογικές απόψεις του Καρυπίδη –ο οποίος θα ξεχαστεί γρήγορα– και την αντισημιτική συνωμοσιολογία που αναπαρήγαγε, ωστόσο δεν ήταν ο αντισημιτισμός η είδηση, αυτός είναι παλιά υπόθεση και είναι διάχυτος. Εκτός από τους ναζί, όπου μιλάμε για ταυτοσημία, ο αντισημιτισμός έχει κοινό σε όλο το πολιτικό φάσμα, από την άκρα αριστερά ώς την άκρα δεξιά, σε διάφορες μορφές, από τη συνωμοσιολογία ώς το αγνό μίσος ή ακόμη και μασκαρεμένος κάτω από αναλύσεις και κριτικές στην πολιτική του Ισραήλ.
Η είδηση ήταν ότι βρέθηκε ένας αντισημίτης υποψήφιος και ότι στηρίχτηκε από κόμμα της αριστεράς. Πολλοί θα το αποδώσουν σε λάθη συνεργατών, σε απειρία, στη βιασύνη να κλειδώσουν συνεργασίες σε τοπικό επίπεδο. Ισχύουν αυτά, αλλά προκύπτουν και ορισμένα μεγαλύτερα ζητήματα, με πρώτο το ότι οι συνεργασίες αυτές γίνονται με βασική προϋπόθεση το αντιμνημόνιο. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει πως τα προβλήματα έχουν ταξικό πρόσημο, δεν επιζητεί τη συνεργασία αποκλειστικά με αριστερά κόμματα, με παρόμοιες αναγνώσεις του προβλήματος, αλλά στηρίζει κοινούς υποψηφίους με το απόλυτα αποϊδεολογικοποιημένο, απολιτικό αντιμνημονιακό κόμμα, τους Ανεξαρτήτους Ελληνες, καταλήγοντας ακόμα και σε περιπτώσεις σαν τον Καρυπίδη.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως η στιγμή που η συνωμοσιολογία και ο αντισημιτισμός δεν γίνονται άμεσα και αυτομάτως λόγος αποκλεισμού από ένα αριστερό κόμμα, είναι εκείνη η στιγμή που μπορούμε να μιλάμε για την κορύφωση της ανάδειξης της απολιτικής διαιρετικής τομής «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», που ήρθε σχεδόν να αντικαταστήσει ιδεολογίες και παραδοσιακούς, κανονικούς, πολιτικούς προσδιορισμούς. Δεν είναι νέο, επισημαίνεται εδώ και δύο χρόνια τουλάχιστον, ότι η διαίρεση αυτή ευνοεί και ξεπλένει ακραίους και εθνολαϊκιστές, δημιουργεί την εικόνα ενός «χυλωμένου» εκλογικού σώματος και ενισχύει ένα εμφυλιακό κλίμα. Η πολεμική γίνεται με απλοϊκά σχήματα («καλό-κακό», «πατριωτικό-προδοτικό»), ενώ συχνά συνοδεύεται από διάφορες συνωμοσίες για την κρίση, το χρέος, τα σκοτεινά κέντρα που θέλουν να μας υποτάξουν.
Μπορεί για όλα τα παραπάνω να έχουν βάλει το χεράκι τους σχεδόν όλα τα κόμματα (πλην ίσως του ΚΚΕ που προειδοποιούσε για την αποπολιτικοποίηση), για τον ΣΥΡΙΖΑ έχει όμως μια ιδιαίτερη σημασία ότι μέσα σ’ αυτό το κλίμα διεύρυνε εντυπωσιακά, σχεδόν πενταπλασίασε, τη βάση του. Αυτή η διόγκωσή του όμως, ενώ φυσικά είναι η επιδίωξη κάθε κόμματος στο δημοκρατικό πολίτευμα, δεν μπορεί να σταθεί μόνο με την ευφορία της εξουσίας και τις εντελώς ασαφείς «δημοκρατικές διαδικασίες». Η πολυσυλλεκτικότητα είναι λόγος κατάρρευσης αν δεν υπάρχει στο κόμμα ένας ελάχιστος κοινός ιδεολογικός και προγραμματικός παρονομαστής, σοβαρή δομή, ξεκάθαρα όργανα, αρμοδιότητες και καταλογισμός, αυτά που προστατεύουν από λάθη και γκρίνιες σαν αυτές που προκάλεσαν οι υποψηφιότητες στις περιφέρειες. Το παράδειγμα που ενισχύει το παραπάνω επιχείρημα είναι αυτό του περιφερειακού συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ που στήριξε με μεγάλη πλειοψηφία τον αντισημίτη υποψήφιο σε μια ψηφοφορία η οποία από ό,τι μάθαμε δεν είχε δεσμευτικό αποτέλεσμα, άρα ούτε και πραγματικό λόγο να διεξαχθεί, αλλά εξέθεσε παρά πολύ το κόμμα.
Δεν είναι καθόλου ανεξήγητη λοιπόν η αμηχανία και η εξαιρετικά καθυστερημένη αντίδραση του κόμματος μπροστά στον ποπ αντισημιτισμό του Καρυπίδη. Δυστυχώς όμως εν τω μεταξύ είχε φροντίσει να αντιμετωπίσει με οργή και χαρακτηρισμούς όσους άσκησαν κριτική στην επιλογή Καρυπίδη. Η κουτσογιωργικής έμπνευσης απάντηση πως το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία «δεν δικαιούνται να παραδίδουν μαθήματα στον ΣΥΡΙΖΑ» καθώς και η σφοδρότητα της αντίδρασής τους στην ανακοίνωση της Αμερικανοεβραϊκής Επιτροπής, μπορούν μόνο να αποδοθούν στο θετικό ηθικό πρόσημο που έχει φορέσει στον εαυτό της εδώ και χρόνια η ελληνική αριστερά. Το να συζητηθεί αυτό όμως τώρα είναι μάλλον περιττό, αφού η ζωή απέδειξε πως το ηθικό σου παράσημο δεν σε προστατεύει από κακοτοπιές.
* Η κ. Τζίνα Μοσχολιού είναι δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο του ΑΘΗΝΑ 9.84.