Στις 24 Αυγούστου ο Παναθηναϊκός έχανε 3-0 από τον Πανιώνιο και όποιος είχε παρακολουθήσει τον συγκεκριμένο αγώνα θα θυμάται ότι οι γηπεδούχοι είχαν ευκαιρίες να πετύχουν περισσότερα γκολ, δίνοντας διαστάσεις θριάμβου στη νίκη τους. Οποιος όμως είχε δει προσεκτικά εκείνο το ματς, μόλις στη δεύτερη αγωνιστική του πρωταθλήματος, θα θυμάται ότι είχαν αρχίσει να διακρίνονται κάποιες αρετές στη λειτουργία του Παναθηναϊκού και θα είχε καταλάβει ότι, παρά την ήττα, οι βασικές αρχές του παιχνιδιού της ομάδας ήταν σωστές.
Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβη τους τελευταίους οκτώ μήνες, θα επικαλεστούμε μια φράση του Γιόχαν Κρόιφ, ο οποίος είπε κάποτε ότι το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι κάτι απλό, αλλά το δύσκολο είναι να παίζεις απλό ποδόσφαιρο.
Αυτό ακριβώς έκανε φέτος ο Παναθηναϊκός. Τίποτα σύνθετο, τίποτα πολύπλοκο. Απλό και πειθαρχημένο ποδόσφαιρο, επηρεασμένο από τα χρόνια που ο Γιάννης Αναστασίου έπαιζε στην Ολλανδία. Ο 41χρονος προπονητής (μαζί με τον Αγγλο βοηθό του Στιβ Ρούτερ και τον fitness coach Γιούσεφ Φος) έφτιαξε μια ομάδα που κάνει πολύ καλά τα αυτονόητα, που τηρεί τα βασικά, ό,τι θα έπρεπε να μαθαίνει ένας ποδοσφαιριστής στην εφηβεία του: κίνηση στο χώρο, γρήγορες πάσες, τρέξιμο, πίεση, συνεργασίες, αλληλοκαλύψεις και υπακοή στο πλάνο του προπονητή-δασκάλου. Βοήθησε και το ότι οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές μπορούσαν να παίξουν το ρόλο του μαθητή – 10 από τους παίκτες της αποστολής του τελικού με τον ΠΑΟΚ ήταν κάτω των 23 ετών.
Σε μια εποχή κρίσης, που δεν επιτρέπει οικονομικές υπερβάσεις, το μοντέλο του φετινού Παναθηναϊκού αποτελεί τη συνταγή της επιτυχίας για κάθε ομάδα της Σούπερ Λιγκ. Ο πρόεδρος της ομάδας, Γιάννης Αλαφούζος, έριξε στο 1/3 το περσινό μπάτζετ, που άγγιζε τα 18 εκατ. ευρώ, προχωρώντας παράλληλα, δεδομένων των χρεών, σε μια «αναγκαστική» εξυγίανση. Το ρόστερ γέμισε με παιδιά από την ομάδα νέων (πολύτιμη η προσφορά του Γιάννη Σαμαρά στην «πράσινη» ακαδημία) και οικονομικούς ποδοσφαιριστές από την ξένη αγορά – ο πιο ακριβοπληρωμένος είναι ο Σουηδός Μάρκους Μπεργκ με 450.000 ευρώ ετησίως, συμβόλαιο που, για να γίνουν κατανοητά τα οικονομικά μεγέθη, θα ήταν από τα χαμηλότερα στο φετινό ρόστερ του Ολυμπιακού. Αν μη τι άλλο, για το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος δεν απαιτούνται αμύθητα εκατομμύρια για να φτιαχτεί μια αξιοπρεπής ομάδα.
Ειδικά στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, το χαμηλό μπάτζετ βοήθησε. Σε μια χρονιά που ξεκίνησε με το φόβο ότι η ομάδα θα έχει την τύχη της ΑΕΚ, ο Γιάννης Αναστασίου βρήκε το χρόνο να δουλέψει χωρίς πίεση. Κανείς δεν είχε απαιτήσεις. Αλλες χρονιές, το ότι ο Ολυμπιακός προχωρούσε άνετα προς την κατάκτηση του πρωταθλήματος θα ήταν αρκετό για να πλήξει ψυχολογικά τους «πράσινους» και να τους οδηγήσει σε ένα κλίμα εσωστρέφειας και μιζέριας. Φέτος δεν έγινε έτσι. Η ομάδα κοίταξε τον εαυτό της, δούλεψε, βελτιώθηκε, πέτυχε. Οχι επειδή κατέκτησε το Κύπελλο, αλλά επειδή, για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια, το κλίμα στον Παναθηναϊκό είναι καλό – όταν το κλίμα είναι καλό, όλα γίνονται πιο εύκολα, οι παίκτες αποκτούν αυτοπεποίθηση και αποδίδουν τα μέγιστα.
Μέσα στη γενική ευφορία πάντως, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι η ομάδα είχε και αδυναμίες: έλλειψη εναλλακτικών λύσεων, επιπόλαια αμυντικά λάθη, χαμηλή παραγωγικότητα (1,6 γκολ ανά παιχνίδι). Οι απαιτήσεις πλέον μεγαλώνουν. Την επόμενη σεζόν ο Παναθηναϊκός θα επιστρέψει στην Ευρώπη και θα πρέπει παράλληλα να ανταγωνιστεί τον Ολυμπιακό. Θα χρειαστεί να ενισχυθεί και να συνεχίσει να βελτιώνεται. Για την ώρα πάντως, συμβαίνει το πρωτοφανές: στα αθλητικά ραδιόφωνα και στα φόρουμ στο Ιντερνετ, δεν είναι λίγοι οι οπαδοί άλλων ομάδων (ακόμη και του Ολυμπιακού) που δίνουν συγχαρητήρια στην ομάδα του Αναστασίου. Γιατί σε όλους αρέσουν οι μεταγραφές «αεροδρομίου», οι σταρ και τα μεγάλα ονόματα, αλλά οι πιο όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες είναι αυτές που δεν τις περιμένεις. •
