Τα άσφαιρα του Αλέξη Τσίπρα
Κύριε διευθυντά
Στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα δόθηκε μια μοναδική ευκαιρία να δεχθεί την πρόσκληση δύο βασικών παραγόντων της Ε.Ε., του Γιουνκέρ και του Σόιμπλε σε μια τηλεοπτική αντιπαράθεση όπου ο καθένας από την πλευρά του θα έθετε τις απόψεις του κι εμείς με τη σειρά μας θα βγάζαμε τα συμπεράσματά μας. Αντί αυτού ο Αλέξης περιορίστηκε σε μια παλιομοδίτικη δημαγωγία της δεκαετίας του ’80 ζητώντας το debate να διεξαχθεί μεταξύ αυτού και του πρωθυπουργού της κυβέρνησης. Νομίζω ότι το θέμα μας δεν είναι η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, που δέχεται τα τελευταία χρόνια τις καταιγίδες και τ’ αγιάζι, καπετάνιος σε ένα τσακισμένο καράβι που προσπαθεί να το φέρει σε απάνεμο λιμάνι. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο έχει κάνει αυτός και η κυβέρνησή του πολλές προσπάθειες και τα έχουν πάει καλύτερα από ό,τι περιμέναμε. Aλλωστε, όπως λέει και ο σοφός λαός: «Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο». Οι παλικαρισμοί του τύπου «Go Back κ. Μέρκελ και κ. Σόιμπλε» είναι ανεδαφική δημαγωγία και αυτό που έχει αξία για μας είναι πώς θα διαχειριστούμε καλύτερα το χρέος και η θέση της χώρας μέσα στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ. Γιατί στο τέλος εμείς θα τρέχουμε και θα παρακαλάμε για δανεικά.
Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γνωρίζουν τα σοφά λόγια του Σόλωνα: «Τα αλόγιστα δάνεια τους ελεύθερους δούλους εποίησαν» και ότι σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία όταν ξοδεύεις περισσότερα από αυτά που παράγεις, οδηγείς τη χώρα και τον λαό σε τριτοκοσμικές συνθήκες και στην υποτέλεια. Καλές και χρήσιμες οι βαλβίδες ασφαλείας σε μια χύτρα ταχύτητος του ΣΥΡΙΖΑ, του Πέπε Γκρίλο, της Λεπέν και των άλλων αρκεί να μην εκραγεί το καζάνι που λέγεται Ευρωπαϊκή Eνωση.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας νέος και συμπαθής πολιτικός που το μέλλον είναι μπροστά του. Δεν χρειάζεται να αντιγράφει παλιομοδίτικες και ξεπερασμένες πολιτικές της εποχής του Ανδρέα Παπανδρέου με ανέφικτες υποσχέσεις και διορισμούς γιατί «το ψέμα», όπως έλεγε ο ποιητής και τραγικός Σοφοκλής, «δεν προλαβαίνει να ζήσει για να γεράσει» για να τον συμπληρώσει ο θυμόσοφος λαός μας «η αλήθεια ακόμα και κουτσή φτάνει ώς την κορυφή». Κάποιοι σ’ αυτή τη χώρα δεν έχουν να χάσουν τίποτα και το σύνθημά τους είναι «φωτιά και μπούρμπερη σε όλα». Αλλά οι νοικοκυραίοι και όσοι έχουν παιδιά πρέπει να βλέπουν και να αποφασίζουν για το μέλλον αυτής της πολύπαθης χώρας.
Παν. Αρκαδιος
Τηλεμαχίες
Κύριε διευθυντά
Στην «Καθημερινή» (29.4.2014, σελ. 8) αναφέρεσθε στο «πρώτο ντιμπέιτ για την Κομισιόν», στο οποίο συμμετείχαν οι υποψήφιοι για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Eχοντας υπόψη τα «άχρωμα» και «μονοσήμαντα» debates που διεξήχθησαν σε περιόδους εκλογών στη χώρα μας, επιτρέψτε μου να αναφερθώ δι’ ολίγων στο θέμα.
Το Σύνταγμά μας καθιερώνει (άρθρ. 15 παρ. 2) την αντικειμενικότητα ως την πρυτανεύουσα αρχή στην τηλεοπτική πληροφόρηση, ενώ παράλληλα αναγνωρίζει για την τηλεόραση μία «αποστολή κοινωνική», κάτι που παραπέμπει στην ανάγκη ευδοκίμησης του δημόσιου συμφέροντος. Στο Σύνταγμα δεν γίνεται φυσικά λόγος για debate, αλλά αυτό εξυπακούεται και υπονοείται από την ανάγκη υλοποίησης του δημόσιου συμφέροντος. Ως αντικειμενικότητα νοείται η πλήρης και ακριβής μετάδοση των σημαντικότερων γεγονότων της επικαιρότητας.
Η ανάγκη για πληρότητα στην πληροφόρηση και μάλιστα σε έκτακτες περιόδους –όπως είναι οι προεκλογικές– εννοεί και εξειδικεύει με σαφήνεια ότι εδώ είναι επιβεβλημένη η διεξαγωγή debates (περισσότερων του ενός), κάτι που αποτελεί υποχρέωση του κράτους και οφειλόμενη νόμιμη ενέργεια, ενώ για την τηλεοπτική κάλυψη των δημόσιων προεκλογικών συγκεντρώσεων ανακύπτει διακριτική ευχέρεια της διοίκησης εάν θα παραχωρήσει ή όχι την τηλεόραση στα κόμματα για τέτοιο σκοπό.
Το Σύνταγμα επιδιώκει –ιδιαίτερα σε έκτακτες περιόδους– να τηρείται απαρέγκλιτα η αντικειμενικότητα και να υλοποιείται έτσι η κοινωνική αποστολή της τηλεόρασης. Και αυτό για την πληρέστερη και ουσιαστική ενημέρωση των ψηφοφόρων, κάτι που μπορεί να υλοποιηθεί μόνο μέσω debates, αλλά όχι σαν αυτά που διεξήχθησαν (από το 1990 και εντεύθεν) στη χώρα μας και αποτέλεσαν παράλληλους μονολόγους. Η διαλεκτική της επικοινωνίας και του Συντάγματος και η ρήτρα της κοινωνικής αποστολής της τηλεόρασης ωθούν προς ένα λόγο (διάλογο) μακριά από στερεότυπα, αμηχανία και υποκειμενισμό.
Νικος Ανδρουτσοπουλος – Αθήνα
Οι αλήθειες των μύθων
Κύριε διευθυντά
Η ιστορική έρευνα είναι χρήσιμη και απολύτως σεβαστή όταν αναζητά τις βαθύτερες αιτίες των γεγονότων. Oταν όμως επιχειρεί να αποκαθηλώσει «μύθους» που συγκροτούν την εθνική συνείδηση, προσφέρει αρνητικές υπηρεσίες.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ο κ. Δήμου και η συντροφιά του υποφέρουν –αν μη τι άλλο– από πνευματική επιδειξιομανία όταν επιχειρούν να πρωτοτυπήσουν γκρεμίζοντας είδωλα και προσφιλείς μύθους. Και τούτο γιατί παραβλέπουν ότι όλοι οι λαοί και τα έθνη έχτισαν σε μεγάλο βαθμό την ταυτότητά τους μάλλον σε μύθους και μάλιστα ακραίους, παρά σε αυστηρώς ελεγμένα ιστορικά γεγονότα.
Δισεκατομμύρια άνθρωποι πίστεψαν και πιστεύουν σε απίθανα μυθικά, μεταφυσικά και θρησκευτικά ιστορήματα. Οι θαυμαστές μυθοπλασίες της αρχαίας Ελλάδας τις οποίες είχε στο προσκέφαλό του ο Μ. Αλέξανδρος, το έπος της Παλαιάς Διαθήκης –ταυτόσημο με την εθνική ιστορία των Εβραίων– που διατήρησε την ομοιογένεια του εβραϊκού έθνους στα χιλιάδες χρόνια της περιπλάνησής του, η σκανδιναβική μυθολογία μέχρι τις ινδικές Βέδες, περιέχουν στοιχεία που συγκροτούν το συνειδησιακό υπόστρωμα του εκάστοτε ιστορικού υποκειμένου. Και είναι αυτά τα στοιχεία που δημιουργούν έθιμα, παράδοση, εθνική ταυτότητα, ανθρώπινες σχέσεις και άρα πολιτισμούς. Σύγχρονο παράδειγμα: οι Σκοπιανοί γείτονές μας που στηρίζουν την εθνική τους ταυτότητα σε ένα τεράστιο ιστορικό μύθευμα.
Με άλλα λόγια, η ιστορία έχει αποδείξει ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος να πιστεύει το… απίστευτο. Iσως γιατί χωρίς την τάση του αυτή δεν θα μπορούσε να αντέξει την αγωνία και ανασφάλεια της θνητής του ύπαρξης. Ασφαλώς και υπάρχουν πολλές απαντήσεις σε υπαρξιακά ερωτήματα και οι θρησκείες προσφέρουν τις δικές τους. Δεν είναι τυχαίο που ο Ναπολέων –ο οποίος δεν ήταν ανόητος ούτε θρησκόληπτος– ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε όταν κατέλαβε την εξουσία ήταν να αποκαταστήσει την εκκλησία και τη θρησκεία στο προηγούμενο της επανάστασης βάθρο τους.
Συμπερασματικά: Το να γκρεμίζει κανείς τα «είδωλα» είναι εύκολη υπόθεση. Το δύσκολο είναι να βάλει κάτι άλλο ισάξιο στη θέση τους. Επομένως δεν έχει σημασία αν το φως της Αναστάσεως είναι θεόπεμπτο ή όχι, ούτε αν υπήρξε ή όχι κρυφό σχολειό, το ουσιαστικό είναι πως βρίσκονται καταγεγραμμένα στη λαϊκή συνείδηση. Oσον αφορά την «αλήθεια» «ας ψάξει κανείς στον χάρτη να βρει τον καθεδρικό ναό του Τολέδου».
Αντωνης Μητσανης
Κοινωνικό μέρισμα
Κύριε διευθυντά
Οόρος «κοινωνικό μέρισμα» που τόσο μας απασχολεί τελευταία, μπορεί να είναι ευφυής επικοινωνιακά αλλά πάσχει νοηματικά. Ο προσδιορισμός «κοινωνικό» δύσκολα στοιχειοθετείται δεδομένου ότι τα έσοδα που διανέμονται προήλθαν από το σύνολο του πληθυσμού και μάλιστα από βαρύτερη φορολόγηση ως ποσοστό του εισοδήματος στα φτωχότερα στρώματα, εξαιτίας του αυξημένου ΦΠΑ και του «χαρατσιού». Θα ήταν κοινωνικότερο, αλλά και ηθικότερο εάν λάβει κανείς υπόψη τη χρονική στιγμή καταβολής του βοηθήματος, εάν η φορολογία του περασμένου χρόνου είχε ήδη μειωθεί ισόποσα σε όσους έχουν χτυπηθεί από την κρίση. Oταν περισσότεροι από 2.000.000 Eλληνες αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους που τους επιβλήθηκαν και 1.500.000 είναι άνεργοι, δεν υπάρχει τίποτε κοινωνικό στη διανομή ποσών τα οποία προήλθαν από καθολική και βάναυση φορολογία. Εκεί όμως που ο εμπνευστής του όρου ξεπέρασε τον εαυτό του στη διαστρέβλωση μιας έννοιας ήταν στο «μέρισμα». Η συγκεκριμένη λέξη ορίζεται ως «το τμήμα των κερδών, συνήθως ετήσιων, που αναλογεί σε καθεμιά από τις μετοχές μιας ανωνύμου εταιρείας» και επ’ ουδενί δεν έχει εφαρμογή στην προκειμένη περίπτωση, δηλαδή στη διανομή μικρού μέρους της λείας μιας άδικης και καταστροφικής για την οικονομία και την κοινωνία φορολογικής πολιτικής.
Βασιλης Μασσελος
