Εδώ και αρκετές εβδομάδες, οι Γάλλοι σπεύδουν στους κινηματογράφους προκειμένου να παρακολουθήσουν μια ταινία που σπάει όλα τα ταμεία, έχοντας ήδη «κόψει» 7,5 εκατομμύρια εισιτήρια, με τίτλο «Θεέ μου, τι Σου κάναμε;».
Αυτή η μεγάλου μήκους ταινία αφηγείται την ιστορία ενός ζευγαριού του ανώτερου στρώματος της καθολικής επαρχιακής αστικής τάξης, που εκπροσωπεί την παλαιά σχολή. Ομως και οι δύο σύζυγοι είναι συνέχεια αναγκασμένοι να αποδεικνύουν το προοδευτικό τους πνεύμα. Αρχίζουν, όμως, να κυριεύονται από θυμό και απελπισία όταν η πρώτη τους κόρη παντρεύεται έναν μουσουλμάνο, η δεύτερη έναν Εβραίο και η τρίτη έναν Κινέζο. Οι ελπίδες τους να δουν τελικά μία από αυτές να παντρεύεται στην εκκλησία, αφήνονται στη μικρότερή τους κόρη, η οποία, αλληλούια (!), συνάπτει δεσμό με έναν καλό, για τα δεδομένα τους άνθρωπο, καθολικό, καταγόμενο όμως… από την Ακτή Ελεφαντοστού, εξ ου και το χρώμα του δέρματός του.
Πρόκειται για μια κωμωδία το σενάριο της οποίας αναδεικνύει μετανάστες προερχόμενους από ευνοημένο κοινωνικό υπόβαθρο για την προώθηση της «καλής μετανάστευσης», όμως αποτελεί ένα γεγονός που χαρακτηρίζει την πραγματική Γαλλία. Ενας από τους ηθοποιούς λέει, δίχως σύμπλεγμα κατωτερότητας, «σχεδόν όλοι είμαστε λίγο ρατσιστές…». Αυτό σημαίνει ότι, ανεξάρτητα από τη θρησκεία και την καταγωγή τους, όλοι οι Γάλλοι, είτε Καθολικοί είτε Εβραίοι είτε Μουσουλμάνοι είτε Κινέζοι ή πολίτες της Ακτής Ελεφαντοστού είναι… ολίγον τι ρατσιστές.
Η εν λόγω ταινία θα μπορούσε να κατηγορηθεί για υποκίνηση ρατσισμού, αλλά όχι, εξακολουθεί να κόβει εισιτήρια. Η επιτυχία αυτή δείχνει τη δυσφορία των Γάλλων απέναντι στο «άλλο», στο «ανόμοιο», σε όσους έχουν σίγουρα τη γαλλική ιθαγένεια, αλλά διαφορετικό χρώμα δέρματος. Μια δυσφορία η οποία απαντήθηκε δις στις κάλπες σε διάστημα δύο μηνών. Πρώτα στις δημοτικές εκλογές και ύστερα στις ευρωεκλογές.
Από την αρχή του 2014, οι δημοσκοπήσεις αναδείκνυαν το Εθνικό Μέτωπο ως πρώτο κόμμα της Γαλλίας στις ευρωεκλογές με ποσοστό 34%. Παρ’ όλα αυτά, δεν υπήρξε καμία αντίδραση από τη γαλλική πολιτική τάξη, σαν να ήταν δεδομένη αυτή η εξέλιξη.
Για τον Ζαν-Φρανσουά Καν, συγγραφέα του βιβλίου «Η Μαρίν Λεπέν σας ευχαριστεί», είναι προφανές. «Τα μεγάλα πολιτικά κόμματα επέτρεψαν στο φαινόμενο Λεπέν να εδραιωθεί εξαιτίας των λανθασμένων χειρισμών τους. Πάρτε για παράδειγμα τον πόλεμο στη Λιβύη. Η μοναδική πολιτική ηγέτις που τον καταδίκασε, ήταν η Μαρίν Λεπέν και, τώρα που βλέπουμε το αποτέλεσμα, φαίνεται ότι είχε δίκιο!», εξηγεί. Αν το Εθνικό Μέτωπο προτείνει την επιστροφή στο φράγκο, «η Μαρίν Λεπέν, σε αντίθεση με τον πατέρα της, κατάλαβε ότι η γαλλική κοινωνία αποδοκιμάζει έντονα δύο πράγματα: την αποδοχή υπερβολικών διαστάσεων της ιδεολογίας του Μάη του ’68 και τον νεοφιλελευθερισμό από οικονομική και κοινωνική άποψη. Κάνει, λοιπόν, παιχνίδι και στα δύο. Ετσι, χαρακτηρίζεται και από έναν λόγο υπερ-αντιδραστικό και απέναντι σε άλλους, όπως στον Ζορζ Μαρσέ, τον πρώην κομμουνιστή ηγέτη τη δεκαετία του ’70», προσθέτει.
Ενα είναι σίγουρο, η άνοδος της Μαρίν Λεπέν δεν ανακόπτεται. Πέρα από τη στρατηγική της, επικουρείται από την έλλειψη χειροπιαστών αποφάσεων του προέδρου Φρανσουά Ολάντ, καθώς και από τα σκάνδαλα που ταλανίζουν το Συντηρητικό κόμμα UMP. Αυτό το μείγμα αναμφίβολα θα την οδηγήσει στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών το 2017.
