Αποτελέσματα εκλογών
Κύριε διευθυντά
Μετά τον ορυμαγδό των μετεκλογικών δηλώσεων κομμάτων και ΜΜΕ, ας μου επιτραπεί να αποπειραθώ μια ψύχραιμη αποτίμηση αποτελεσμάτων των εκλογών, ως απλού και αντικειμενικού ψηφοφόρου.
Κατ’ αρχάς μιλάμε για ευρωεκλογές και όχι βουλευτικές εκλογές. Η διευκρίνιση αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική σε ό,τι αφορά τουλάχιστον τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις που έγιναν μέχρι την ημερομηνία των εκλογών, το κόμμα αυτό κρινόταν ανέτοιμο να κυβερνήσει από το 60% – 70% των ψηφοφόρων και ο κ. Τσίπρας πολλές μονάδες πίσω από τον κ. Σαμαρά στην καταλληλότητά του ως πρωθυπουργού. Επομένως, είναι αυτονόητο ότι, εάν ο ελληνικός λαός ψήφιζε για κυβέρνηση, τα αποτελέσματα δεν θα είχαν καμία σχέση με εκείνα των ευρωεκλογών.
Σε ό,τι αφορά τώρα τα αποτελέσματα όπως διαμορφώθηκαν, προκαλούν εντύπωση οι θριαμβολογίες του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες βασίζονται όχι στη δική του επιτυχία, αφού η δύναμή του μειώθηκε κατά τουλάχιστον μία μονάδα σε σχέση με τον Ιούνιο 2012, αλλά στην όντως σημαντική μείωση των ποσοστών Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, η οποία όμως δεν οφείλεται στην εναλλακτική διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στις οικονομικές δυσκολίες και δυστυχίες που προκάλεσαν στον λαό τα μέτρα της κυβέρνησης. Με άλλα λόγια, από πουθενά δεν συνάγεται ότι ο ελληνικός λαός θεωρεί συμφέρουσα για τη χώρα την εναλλακτική διακυβέρνηση που προτείνει η αξιωματική αντιπολίτευση και αυτό, παρά τον δημοψηφισματικό χαρακτήρα που είχε δώσει στις εκλογές.
Ο κ. Καμμένος στις δηλώσεις του, αντί να δικαιολογήσει την κατάρρευση του κόμματός του, που απώλεσε πλέον του 50% της δύναμής του του Ιουνίου 2012, η οποία κατάρρευση σημαίνει ότι με όσα κατακεραύνωνε την κυβέρνηση ως υποτακτική της κ. Μέρκελ και των τοκογλύφων ουδόλως έπεισε τους ψηφοφόρους, επιτίθεται και πάλι στην κυβέρνηση. Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο! Το «Ποτάμι» ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, ακόμη και γι’ αυτούς που δεν το ψήφισαν. Αυτό, πιστεύω, διότι ο λόγος του κ. Θεοδωράκη είναι και λογικός και συναινετικός. Το μέλλον θα δείξει εάν το κόμμα αυτό θα μπορέσει να αναδειχθεί σε μια αξιόλογη πολιτική δύναμη, που θα συμβάλει στη λύση των αδιεξόδων μας. Σε ό,τι αφορά την κυβέρνηση, ας αναλογισθεί μεταξύ των σωστών που έκανε και τα λάθη της. Βούιζε ο τόπος για τις επιλογές, μεταξύ άλλων, του υποψηφίου δημάρχου Αθήνας και περιφερειάρχη Κ. Μακεδονίας, αλλά οι «αρμόδιοι» της Ν.Δ. βρίσκονταν εκτός τόπου και χρόνου. Ειδικά τον κ. Κουμουτσάκο, που θα μπορούσε να είναι μια αξιόλογη επιλογή, τον οδήγησαν στην αποτυχία με τον τρόπο που τον προώθησαν. Πολύ αργά και χωρίς στήριξη. Γενικά, η επιλογή των κατάλληλων προσώπων για θέσεις-κλειδιά της Αυτοδιοίκησης, ας είναι στο μέλλον έξω από κάθε κομματική λογική.
Γ. Παπαθανασιου
Δικαίωμα η ψήφος
Κύριε διευθυντά
Αφορμή για την ακόλουθη επιστολή στάθηκε η απορία συγγενικού μου προσώπου για το κατά πόσον είναι υποχρεωτική η ψήφος. Η δική μου απάντηση είναι η εξής: Δύο από τους πυλώνες του Συντάγματος είναι (α) το δικαίωμα του «εκλέγεσθαι» και (β) το δικαίωμα του «εκλέγειν». Υπάρχει διάχυτη στον κόσμο η εικόνα πως η ψήφος είναι υποχρεωτική, όμως δεν είναι. Για τον λόγο αυτό δεν ορίζονται και δεν υφίστανται κυρώσεις. Γιατί όμως δεν είναι υποχρεωτική; «Η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική» (Π.Δ. 26/2012, Τμήμα Β΄, Κεφάλαιο Α, άρθρο 6.2). Η συγκεκριμένη πρόταση αναλύεται ως εξής:
– Το εκλέγειν είναι δικαίωμα: εάν το επιθυμώ, εκλέγω αυτόν που ασκεί το δικαίωμα του εκλέγεσθαι. Δεν με υποχρεώνει κάποιος να το κάνω.
– Η άσκηση αυτού του δικαιώματος είναι υποχρεωτική: εάν πάω στο εκλογικό τμήμα προκειμένου ν’ ασκήσω το δικαίωμά μου, δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να μου το απαγορεύσει. Αντιθέτως, οφείλει να με εξυπηρετήσει. Η άσκηση του δικαιώματος χαρακτηρίστηκε υποχρεωτική, με σκοπό την υπεράσπιση του Συντάγματος και κατ’ επέκταση του πολιτεύματος, αφού αυτό καθορίζεται από το Σύνταγμα. Καταλήγοντας, η ψήφος δεν έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα, διότι για να ψηφίσω κάποιον μεταξύ άλλων, θα πρέπει πρώτα να υπάρχουν υποψήφιοι. Τέλος, ας μην ξεχνάμε τη σπουδαιότητα των εκλογών. Πρέπει να ψηφίζουμε στις εκλογές, είναι από τις πλέον σπουδαίες διαδικασίες της Δημοκρατίας!
Γιωργος Πριοβολος
Τα ολισθήματα του δημάρχου
Κύριε διευθυντά
Στις σελίδες επικαιρότητας της «Κ» διάβασα την άποψη του δημάρχου Αθηναίων κ. Καμίνη ότι «είναι διεθνής υποχρέωση της χώρας η ανέγερση τζαμιού» και προσθέτει ότι «στις μουσουλμανικές χώρες υπάρχουν ορθόδοξοι τόποι λατρείας». Επίσης ανέφερε ότι πρέπει να γίνει ταχύτατα η ενσωμάτωση των νόμιμων μεταναστών στον εθνικό κορμό και να υπάρξει συγκροτημένη μεταναστευτική πολιτική για τους παρανόμους». Αυτά βέβαια τα είπε ο κ. Καμίνης προκειμένου να αντικρούσει την άποψη του συνυποψηφίου του, κ. Σπηλιωτόπουλου, ο οποίος είχε δηλώσει ότι «εφόσον εκλεγεί, θα προχωρήσει σε δημοψήφισμα για την ανέγερση τζαμιού στον Βοτανικό». Επί των ανωτέρω αντιπαρατηρώ τα εξής:
α) Εφόσον ο κ. Καμίνης ασπάζεται την άποψη ότι η χώρα μας έχει διεθνή υποχρέωση να ανεγείρει τζαμί στον Βοτανικό ερωτάται: Η υποχρέωση αυτή δεν ισχύει για τη γειτονική Τουρκία, η οποία μετέτρεψε τον ιερό ναό της Ορθοδοξίας σε τέμενος; Γιατί δεν απαιτεί ως πρώτος δήμαρχος της χώρας την κατεδάφιση των τεσσάρων μιναρέδων, την ανέγερση του κατεδαφισθέντος κωδωνοστασίου, την αφαίρεση των σοφάδων που κρύβουν τη σπάνια σε κάλλος αγιογράφηση της Αγίας Σοφίας και την παράδοσή της εκεί όπου ανήκει, δηλαδή στο Πατριαρχείο; Τούτο δεν το έπραξε, ως δήμαρχος ο κ. Καμίνης και αποτελεί το πρώτο μεγάλο ολίσθημά του. Ισχυρίζεται ακόμη ότι «στις μουσουλμανικές χώρες υπάρχουν ορθόδοξοι τόποι λατρείας», όσοι βέβαια απέμειναν από τους εμπρησμούς που προκάλεσε η τουρκική ορδή την 5η και 6η Σεπτεμβρίου του 1955, ύστερα από την προτροπή και τις ευλογίες της τότε τουρκικής κυβέρνησης και την περίεργη και εγκληματική σιωπή της δημοκρατικής Ελλάδος. Αλλωστε, τι έννοια έχει η ύπαρξη τόπων λατρείας σε μουσουλμανικούς χώρους, όταν οι Τούρκοι επισήμως και συστηματικώς φρόντισαν να απαλλαγούν από το χριστιανικό στοιχείο. Προς επίρρωση της απόψεώς μου παραθέτω από δημοσιεύματα της «Κ» (8/4/14) και από τη στήλη του Μ. Κατσίγερα τα εξής: «Aγκυρα 7/4/65. Ο υπουργός Εσωτερικών κ. Ισμαήλ Ακτογιάν… ανέφερε ότι εκ των 12.592 Ελλήνων υπηκόων μέχρι στιγμής έχουν απελαθεί 6.485». Οι αριθμοί αυτοί δεν ανταποκρίνονται προς την πραγματικότητα διότι από 300.000 οι Ελληνες που παρέμειναν στην Κωνσταντινούπολη ύστερα από τη συμφωνία της Λωζάννης, σήμερα δεν υπερβαίνουν τους 1.500.
β) Ο κ. Δήμαρχος «κόπτεται να γίνει ταχύτατα η ενσωμάτωση των νόμιμων μεταναστών στον εθνικό κορμό και να υπάρξει συγκροτημένη μεταναστευτική πολιτική για τους παρανόμους». Δηλαδή ο κ. Καμίνης επιθυμεί έντονα να ελληνοποιήσουμε τους Ασιάτες μουσουλμάνους παρά το ότι αυτό αντίκειται στον βασικό νόμο που θέσπισε ο σοφός Ελλην νομοθέτης που υιοθέτησε το δίκαιο του αίματος «jus Saguinis» για την απόσδοση της ελληνικής ιθαγένειας εις τους υπηκόους της χώρας κατά την οποία «πας όστις γεννάται από Eλληνες γονείς αποκτά την Ελληνική Ιθαγένεια». Πάσα απόκλιση από τη βασική ορθή αυτή αρχή αποτελεί κομματική πολιτική σκοπιμότητα των δήθεν προοδευτικών στους οποίους κατατάσσει και τον εαυτό του ο κ. Καμίνης και αυτό φρονώ ότι είναι το δεύτερο μεγάλο ολίσθημά του.
Τέλος, ο κ. Καμίνης μέμφεται τον κ. Σπηλιωτόπουλο, για τη δήλωσή του ότι εφόσον εκλεγεί, θα προχωρήσει σε δημοψήφισμα για την ανέγερση τζαμιού. Θυμίζω ωστόσο στον κ. Καμίνη ότι τα ορθώς οργανωμένα κράτη, που σέβονται τη γνώμη των πολιτών, όπως η Ελβετία, προέβλεψαν στο Σύνταγμά τους ότι σοβαρά θέματα που αφορούν το κράτος θα επιλύονται διά δημοψηφίσματος. Ετσι προσφάτως ετέθη θέμα ανεγέρσεως τζαμιού στην Ελβετία, πραγματοποιήθηκε δημοψήφισμα και οι πολίτες με την ψήφο τους απέρριψαν την ανέγερσή του. Ερωτάται, επομένως, ο κ. Καμίνης, για τους Ελβετούς δεν υπάρχει διεθνής υποχρέωση να δεχθούν τζαμί στον τόπο τους; Επ’αυτού περιμένω με πολλή αδημονία την απάντησή του.
Κωνσταντινος Ψηφης – Καθηγητή
ΝΕΡΙΤ
Κύριε διευθυντά
Μήπως να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας στην πολιτική εξουσία γιατί, ανοιγοκλείνοντας τη δημόσια τηλεόραση, πέτυχε την ποιοτική της εξύψωση; Είχε, βέβαια, κάποιο κόστος, αλλά η αναβαθμισμένη «παιδαγωγική της λειτουργία» ασφαλώς και το αξίζει. Ετσι, πλέον, ακούμε μόνο λίγες φορές την ημέρα τον όρο «τον διευθύνων σύμβουλο»…
Θανασης Διαμαντοπουλος – Καθηγητής ΑΕΙ
