Κάθε χρόνο, στην τελετή των Βραβείων Ποιότητας του «Γαστρονόμου» και της «Καθημερινής», ακούγονται και γράφονται πολλά αισιόδοξα. Για τη δημιουργική Ελλάδα, της εργασίας, της εντιμότητας, της ευθύνης. Για τους ανθρώπους που βραβεύονται, επιχειρηματίες, κατόχους μικρών, οικογενειακών ή μεγαλύτερων μονάδων παραγωγής, οι οποίοι προσφέρουν στην εγχώρια και τη διεθνή αγορά προϊόντα υψηλής ποιότητας, προϊόντα μόχθου και προκοπής. Και η αλήθεια είναι ότι ανοίγει η ψυχή σου, νιώθεις αυτήν την ευλογημένη ευρυχωρία κάποιων, λίγων στιγμών, που η αυθεντικότητα συναντάει την κανονικότητα.
Δεν είναι όμως το εγκώμιο της προσπάθειας του «Γαστρονόμου» που θέλουμε να πλέξουμε. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος, ο δικός μας έπαινος, να θεωρηθεί «στημένος». Ο,τι χειρότερο δηλαδή για μια δουλειά που έχει εγγραφεί στην ελληνική κοινωνία για την εγκυρότητα και το ήθος της.
Θα σταθούμε στη φράση του προέδρου του Δικτύου Οινοπαραγωγών Κρήτης, Ν. Μηλιαράκη: «Από αυτό που ζήσαμε σήμερα βγαίνει και μια στενοχώρια, γιατί βλέπουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι, μονάδες, που πραγματικά δουλεύουν και είναι αμαρτία να είμαστε ακόμη σε περιβάλλον μιζέριας. Και αυτό θα πρέπει να το αλλάξουμε».
Πώς; Μα εδώ ακριβώς βρίσκεται ένα από τα κομβικά προβλήματα της Ελλάδας: η ανάπτυξη που όλοι ευαγγελίζονται και εκείνη… πεισματικά αρνείται να έρθει. Πώς αλλάζει η απογοήτευση και η παραίτηση σε πείσμα και οίστρο; Πώς ένα παραμεθόριο χωριό αντί να εγκαταλειφθεί και να ερημωθεί γίνεται πρότυπο επιχειρηματικότητας (αγροτικός συνεταιρισμός σπαραγγοπαραγωγών Νέας Βύσσας);
Λίγα λόγια και σκληρή δουλειά είναι η εύκολη απάντηση. Ερχεται πάντα πρώτη στο μυαλό όταν τίθεται το ερώτημα και… πραγματοποιείται τελευταία. Γιατί άραγε; Γιατί μεσολαβεί αυτό το κενό μεταξύ επιθυμίας και πραγματικότητας; Ισως γιατί η επιθυμία είναι συνώνυμη της φαντασίωσης και η πραγματικότητα πολύ διαφορετική για τον καθένα. Ετσι, παθητικότητα και ατομικισμός υποκαθιστούν την ενεργητικότητα και τη συλλογικότητα. Και υπάρχει πάντα, ως «γέφυρα», αυτή η θλιμμένη και θλιβερή, διαρκής ανάγνωση και ερμηνεία της κρίσης. Που μεγεθύνεται και ερμηνεύεται ως ήττα και όχι ως αναζήτηση διεξόδου.
Το μέλλον είναι η Σεβαστή που μετατρέπει το παραδοσιακό μπακάλικο σε eshop, ο Χρήστος που αναλαμβάνει και εκσυγχρονίζει την οικογενειακή επιχείρηση, ο Βασίλης και ο Γιώργος που απογειώνουν το τυροκομείο του παππού τους. Εχουν τίμημα οι επιλογές αλλά και χαρά. Γιατί, περιμένοντας τα αποτελέσματα χτίζεις. Δεν παραφυλάς τους καλοκαιρινούς μήνες και τα εκατομμύρια των τουριστών για να επιστρέψεις στην αισχροκέρδεια της «αρπαχτής». Είναι πολλοί όσοι κοιτούν με θυμό, με αηδία, την Ελλάδα που πισωγυρίζει και επιμένει. Είναι πολλοί όσοι καταλαβαίνουν. Και αυτό είναι το πρώτο βήμα για να ξορκίσουμε τη μιζέρια.
