Οχι πολλά χρόνια πριν, το αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα βρέθηκε στα πρόθυρα της κατάρρευσης εξαιτίας της απληστίας και της ανοησίας των συμμετεχόντων στις αγορές. Η πλήρης κατάρρευση αποφεύχθηκε χάρη σε τεραστίου μεγέθους οικονομικές διασώσεις τραπεζών, ασφαλιστικών οργανισμών κ.λπ. Αυτό που αποκάλυψε η κρίση του 2007-2008 ήταν ότι οι συμμετέχοντες στις αγορές στοιχημάτιζαν όχι απλώς τα δικά τους χρήματα αλλά και τα χρήματα άλλων επενδυτών ή καταθετών σε τόσο ριψοκίνδυνα επενδυτικά προϊόντα που κανονικά θα έβρισκε κανείς μόνο στα καζίνο του Λας Βέγκας. Αυτό που πυροδότησε την κρίση το 2007 ήταν ότι φτωχοί Αμερικανοί πολίτες που τα προηγούμενα χρόνια είχαν πάρει στεγαστικά δάνεια άρχισαν να αθετούν τις πληρωμές των δανείων τους. Η κρίση εξαπλώθηκε όταν αποκαλύφθηκε το τεράστιο δίκτυο επενδυτών που είχε εμπλακεί στα λεγόμενα στεγαστικά δάνεια υψηλού ρίσκου (subprimes), δηλαδή σε δάνεια που είχαν δοθεί σε οφειλέτες με φτωχό ιστορικό πιστοληπτικής αξιοπιστίας, μέσω της λεγόμενης τιτλοποίησης των τοξικών, όπως αποδείχτηκε, subprimes. Ετσι το πρόβλημα των subprimes δεν επηρέασε μόνο τις τράπεζες που είχαν δώσει τα δάνεια, αλλά και τους ασφαλιστικούς οργανισμούς που τα είχαν ασφαλίσει, τα συνταξιοδοτικά ταμεία και άλλους επενδυτές που είχαν αγοράσει τα τιτλοποιημένα δάνεια κ.λπ. Μετά τη σοβαρότερη κρίση που έπληξε τις ανεπτυγμένες οικονομίες από τη δεκαετία του 1930 θα περίμενε κανείς ότι το πάθημα έγινε μάθημα. Και πράγματι αρκετά πράγματα άλλαξαν, ωστόσο δεν έχει ακόμη αλλάξει ο μηχανισμός που επιτρέπει την εξάπλωση μιας κρίσης από ένα κομμάτι της χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας σε ολόκληρο το σύστημα.
Οπως αποκάλυψε η αμερικανική εφημερίδα The New York Times μια νέα «φούσκα» απειλεί την αμερικανική οικονομία, αυτή τη φορά στην αγορά των δανείων για την αγορά αυτοκινήτου. Τα δάνεια υψηλού ρίσκου για την αγορά αυτοκινήτου έχουν αυξηθεί κατά περισσότερο από 130% τα τελευταία πέντε χρόνια, φτάνοντας το 2013 περίπου τα 115 δισ. δολάρια (85 δισ. ευρώ). Χοντρικά ένα στα τέσσερα δάνεια που δίνεται γι’ αγορά αυτοκινήτου κατατάσσεται στην κατηγορία των δανείων υψηλού ρίσκου. Αυτού του είδους τα δάνεια χορηγούνται κατά κύριο λόγο από εμπόρους μεταχειρισμένων αυτοκινήτων και χρηματοδοτούνται από τράπεζες εξαιτίας του πολύ υψηλού επιτοκίου τους, που μπορεί να φτάσει μέχρι και το 23%. Το πρόβλημα αποκτά εκρηκτικές διαστάσεις, επειδή αυτού του είδους τα δάνεια τιτλοποιούνται και πακετάρονται σε περίπλοκα ομόλογα, τα οποία στη συνέχεια πωλούνται σε ασφαλιστικές εταιρείες, αμοιβαία κεφάλαια και δημόσια συνταξιοδοτικά ταμεία, όπως ακριβώς είχε γίνει και με τα δάνεια υψηλού ρίσκου για την αγορά ακινήτων το 2007.