Κανείς δεν θα πρέπει να αισθάνεται κατάπληκτος που ακόμη μια φορά συρρικνώνεται η οικονομία της Ευρωζώνης. Πρόκειται για απολύτως προβλέψιμο αποτέλεσμα των λανθασμένων πολιτικών επιλογών που οι ηγέτες της Ευρώπης επιμένουν πεισματικά να ακολουθούν, παρά την ύπαρξη πληθώρας αποδεικτικών στοιχείων ότι αυτές αποτελούν ακριβώς το λάθος φάρμακο.
Η οξεία φάση της κρίσης στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιρλανδία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες ολοκληρώθηκε πριν από αρκετούς μήνες. Ωστόσο, η επιμονή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υπό την ηγεσία της Γερμανίας, ότι οι κυβερνήσεις θα πρέπει να περιορίσουν τα ελλείμματά τους μέσω της περικοπής δαπανών και της αύξησης των φόρων εξακολουθεί να παρακωλύει την ανάκαμψη της οικονομίας. Επιπροσθέτως, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα καθυστέρησε και έδειξε ατολμία να μειώσει τα επιτόκια δανεισμού και να αγοράσει κρατικά ομόλογα, κάτι που θα βοηθούσε. Και η Ευρώπη επέτρεψε να κακοφορμίσουν τα προβλήματα στον τραπεζικό της τομέα και απόδειξη είναι η οικονομική διάσωση μιας εκ των μεγαλυτέρων τραπεζών της Πορτογαλίας.
Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί. Στη διάρκεια του δευτέρου τριμήνου η οικονομία της Ευρωζώνης παρέμεινε στάσιμη, ενώ της Γερμανίας και της Ιταλίας συρρικνώθηκε κατά 0,2% του ΑΕΠ και της Γαλλίας επίσης παρέμεινε στάσιμη. Ο πληθωρισμός στην Ευρωζώνη μειώθηκε τον Ιούλιο στο 0,4% από 1,6% τον Ιούλιο του 2013 και η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε κατά 0,3% τον Ιούνιο. Απλούστατα αυτό που χρειάζεται είναι μεγάλες αλλαγές.
Η ΕΚΤ θα έπρεπε να ακολουθήσει το παράδειγμα άλλων μεγάλων κεντρικών τραπεζών και να αγοράσει κρατικά και άλλου είδους ομόλογα, ώστε να μειώσει τα επιτόκια δανεισμού και να ενθαρρύνει τις τράπεζες να δανείσουν περισσότερο τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά.
Ο πρόεδρος της ΕΚΤ κ. Μάριο Ντράγκι υποστηρίζει ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να υιοθετήσουν περισσότερο φιλική προς την ανάπτυξη πολιτική. Εχει δίκιο, ωστόσο δεν πρέπει να παραβλέπει τις δικές του ευθύνες. Ο κίνδυνος να ξεφύγει ο πληθωρισμός ως αποτέλεσμα πιο επεκτατικής νομισματικής πολιτικής είναι από μικρός μέχρι ανύπαρκτος, δεδομένου ότι ο ρυθμός αύξησης των τιμών παραμένει πολύ χαμηλότερος από τον στόχο της ΕΚΤ που είναι ελάχιστα κάτω από το 2%.
Φυσικά αληθεύει ότι από μόνη της η νομισματική πολιτική δεν επαρκεί ώστε να αναζωογονήσει την οικονομία της Ευρωζώνης. Και η δημοσιονομική πολιτική πρέπει να γίνει αντικείμενο επανεξέτασης και διορθώσεων. Είναι δύσκολο από πολιτικής απόψεως, για να μην πούμε αντιπαραγωγικό, κυβερνήσεις όπως η γαλλική και η ιταλική να μειώσουν τα δημοσιονομικά τους ελλείμματα και ταυτόχρονα να προωθήσουν «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» όπως απαιτεί η Ε.Ε. (και πάλι με την ενθάρρυνση της Γερμανίας), τη στιγμή που η ανεργία στην Ευρωζώνη είναι τόσο υψηλή (11,5% τον Ιούνιο). Οι κυβερνήσεις χρειάζονται μεγαλύτερη ευελιξία. Αν μη τι άλλο, θα πρέπει να εκμεταλλευτούν τις χαμηλές αποδόσεις των κρατικών ομολόγων ώστε να αυξήσουν τις δαπάνες με σκοπό την επανεκκίνηση των οικονομιών τους. Μόλις τα αδύναμα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης σταθούν και πάλι στα πόδια τους, οι ηγέτες τους θα μπορέσουν πιο εύκολα να υποστηρίξουν ενώπιον του Κοινοβουλίου και του εκλογικού σώματος την ανάγκη για υιοθέτηση σκληρών οικονομικών μεταρρυθμίσεων. Απαιτείται, όμως, πολύ μεγαλύτερη υπομονή, όπως επίσης και σημαντική αλλαγή στη στάση της Γερμανίας και των υψηλόβαθμων στελεχών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.