Ο νέος όρος που πιθανότατα θα απασχολήσει την Ευρωζώνη τους επόμενους μήνες είναι «τα οικονομικά του Ντράγκι» ή Draghinomics. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για κάποιου είδους καινοτομία που εφηύρε ο κεντρικός τραπεζίτης, αλλά για οικονομική στρατηγική που έχουν εφαρμόσει χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία. Το πρόβλημα είναι με ποιον τρόπο θα μπορούσαν να εφαρμοστούν τα Draghinomics στην Ευρωζώνη, δηλαδή πώς θα συνδυαστεί η επεκτατική δημοσιονομική και νομισματική πολιτική με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, τη στιγμή που η Γερμανία υποστηρίζει μόνο τις μεταρρυθμίσεις και οι Γαλλία-Ιταλία δίνουν πολύ μεγαλύτερο βάρος στη νομισματική και δημοσιονομική χαλάρωση.
Αρκετοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι η παραίνεση του κ. Ντράγκι στο ετήσιο συνέδριο της αμερικανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας, στις 22/8, αποτελεί σημείο καμπής στον τρόπο με τον οποίο η Ευρωζώνη προσπαθεί να βγει από την ύφεση όπου την έριξε η πρόωρη, όπως αποδείχτηκε, εγκατάλειψη της επεκτατικής πολιτικής που εφάρμοσε την περίοδο 2009-2010. Ο κ. Ντράγκι μπορεί να έσωσε το ευρώ από τη διάλυση με την ιστορική πλέον δέσμευση πως η ΕΚΤ θα κάνει «ό,τι χρειαστεί» ώστε να προφυλάξει το κοινό νόμισμα, αλλά σήμερα βλέπει τον πληθωρισμό στην Ευρωζώνη να έχει υποχωρήσει τον Αύγουστο μόλις στο 0,3%, ενώ η εντολή που έχει λάβει είναι να τον διατηρεί «κάτω, αλλά κοντά στο 2%». Παράλληλα, η οικονομία της Ευρωζώνης μετά μερικά τρίμηνα, όπου αναπτύχθηκε με ρυθμό 0,1%-0,2% του ΑΕΠ, το β΄ τρίμηνο του 2014 έμεινε στάσιμη. Προσπαθώντας να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα, ο κ. Ντράγκι είπε ότι καλό θα ήταν η επεκτατική νομισματική πολιτική που εφαρμόζει η ΕΚΤ να συνδυαστεί με χαλαρότερη δημοσιονομική πολιτική και κυρίως με εφαρμογή διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Λίγες ημέρες αργότερα, η κ. Μέρκελ τηλεφωνούσε στον κ. Ντράγκι για να ζητήσει εξηγήσεις για τις δηλώσεις περί χαλάρωσης της λιτότητας. Η καγκελάριος φαίνεται ότι ρώτησε τον επικεφαλής της ΕΚΤ αν αποφάσισε να αλλάξει πολιτική και να πάψει να υποστηρίζει την ανάγκη για δημοσιονομική λιτότητα. Σύμφωνα με το Spiegel, ο κ. Ντράγκι αρνήθηκε την «κατηγορία». Πράγματι, η αναφορά του σε χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής αφορούσε τις χώρες που έχουν το περιθώριο να το κάνουν, δηλαδή πρωτίστως τη Γερμανία. Ποτέ ο κ. Ντράγκι δεν υποστήριξε ότι τα κράτη-μέλη θα έπρεπε να παραβιάσουν τους δημοσιονομικούς κανόνες, π.χ. το όριο 3% για δημοσιονομικό έλλειμμα.
Εκεί που σίγουρα συμφωνούν Ντράγκι και Μέρκελ είναι στην ανάγκη τα κράτη-μέλη να προωθήσουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ώστε να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητά τους. Εδώ εντοπίζεται και το πρόβλημα: κάθε κράτος-μέλος της Ευρωζώνης συμφωνεί με τα Draghinomics, αλλά δίνει βαρύτητα στο στοιχείο που το συμφέρει. Η Γερμανία και οι εταίροι της στην οικονομική πολιτική, δηλαδή Ολλανδία, Αυστρία και Φινλανδία, συμφωνούν μόνο με το σκέλος περί μεταρρυθμίσεων. Γαλλία και Ιταλία θέλουν χαλαρή νομισματική πολιτική, τύπωμα νέου χρήματος και «ευελιξία» όσον αφορά τους δημοσιονομικούς κανόνες. Οταν η συζήτηση φτάνει στις μεταρρυθμίσεις, ο ζήλος Παρισίων και Ρώμης υποχωρεί αισθητά.
Ανακοινώνοντας την περασμένη Πέμπτη το πακέτο αγοράς τιτλοποιημένων ομολόγων και καλυμμένων ομολόγων, ο κ. Ντράγκι αρνήθηκε ότι έχει έρθει σε κάποιου είδους «μεγάλη συμφωνία» με τις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης ώστε να προχωρήσει σε περαιτέρω χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής με αντάλλαγμα την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων από τα κράτη-μέλη. Κακώς, διότι αφότου η στρατηγική βασίζεται σε τρία θεμελιώδη στοιχεία και οι κυβερνήσεις είναι υπεύθυνες για τα δύο και η ΕΚΤ για το τρίτο, τότε είναι προφανές πως πρέπει να υπάρξει συντονισμός.
