Ακόμη και αν οι Ρεπουμπλικανοί κερδίσουν φέτος τη Γερουσία, ελέγχοντας πλέον και τα δύο Σώματα του Κογκρέσου, δεν θα κερδίσουν κάτι σημαντικό: Ηδη μπορούν να εμποδίσουν την ψήφιση νόμων, αλλά και πάλι δεν θα μπορούν να παρακάμψουν το προεδρικό βέτο. Ωστόσο, θα είναι σε θέση να επιβάλλουν τις θέσεις τους στο Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου, το οποίο μέχρι σήμερα είναι αμερόληπτος διαιτητής των πολιτικών πρωτοβουλιών. Ως αποτέλεσμα, σύντομα μπορεί να έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε… βουντού.
Κατά την αποτυχημένη προσπάθειά του να κερδίσει το προεδρικό χρίσμα το 1980, ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος περιέγραψε το δόγμα Ρέιγκαν περί «ενίσχυσης της προσφοράς», σύμφωνα με το οποίο η μείωση της φορολογίας θα οδηγούσε σε θεαματική αύξηση της ανάπτυξης, οπότε η περικοπή των φόρων δεν θα κοστίσει τίποτε, ως «οικονομική πολιτική… βουντού».
Ο Μπους είχε δίκιο. Ακόμη και η ταχεία ανάκαμψη από την ύφεση του 1981-82 επιτεύχθηκε χάρη στη μείωση των επιτοκίων δανεισμού, όχι χάρη στη μείωση φόρων. Παρ’ όλα αυτά, για κάποιο διάστημα οι πιστοί του βουντού δήλωναν δικαιωμένοι. Ωστόσο η δεκαετία του 1990 έφερε κακά νέα για το βουντού.
Γεμάτοι αυτοπεποίθηση οι Συντηρητικοί προέβλεψαν τον ερχομό οικονομικής καταστροφής αφότου ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον αύξησε τη φορολογία το 1993. Αντιθέτως, αυτό που συνέβη ήταν ότι η ανάπτυξη ξεπέρασε την αντίστοιχη της περιόδου Ρέιγκαν από κάθε άποψη: ΑΕΠ, απασχόληση, μισθούς και οικογενειακό εισόδημα.
Φαίνεται, όμως, ότι τώρα επιστρέφει η «οικονομική πολιτική βουντού». Σε επίπεδο πολιτειών, Ρεπουμπλικανοί κυβερνήτες προχωρούν σε μεγάλες περικοπές φόρων, παρά την ύπαρξη δημοσιονομικών προβλημάτων, υποστηρίζοντας ότι η ανάπτυξη θα επιλύσει όλα τα προβλήματα. Εν τω μεταξύ, ο Πολ Ράιαν, πρόεδρος της επιτροπής προϋπολογισμού της Βουλής των Αντιπροσώπων, αφήνει να εννοηθεί ότι μετά τις εκλογές θα αναγκάσει το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου να υπολογίσει ότι η μείωση της φορολογίας θα έχει σημαντική οικονομική ανταπόδοση. Γιατί συμβαίνει αυτό τώρα; Οχι επειδή τα «βουντού» οικονομικά έχουν γίνει πιο αξιόπιστα. Η ανάκαμψη από την ύφεση του 2007-2009 ήταν αργή, αλλά και πάλι λίγο ταχύτερη από το συνηθισμένο παρά τις δίχως προηγούμενο περικοπές κυβερνητικών δαπανών και τη μείωση προσωπικού. Παράλληλα, μελέτη του ΔΝΤ βασισμένη σε στοιχεία από διάφορες χώρες καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η αναδιανομή εισοδήματος από τους πλούσιους στους φτωχούς, κάτι που σύμφωνα με τους συντηρητικούς σκοτώνει την ανάπτυξη, στην πραγματικότητα φαίνεται να την ενισχύει.
Ωστόσο, τα δεδομένα δεν πρόκειται να αποτρέψουν την επιστροφή του «βουντού» για δύο λόγους. Πρώτον, τα «οικονομικά βουντού» έχουν κυριαρχήσει στον συντηρητικό χώρο για τόσο πολλά χρόνια ώστε έχουν γίνει μια κλειστή σέχτα, της οποίας τα μέλη γνωρίζουν ό,τι γνωρίζουν και δεν επιτρέπουν να τα επηρεάσουν οι περί του αντιθέτου αποδείξεις. Δεύτερον, από τη φύση της η αντιπαράθεση για τον προϋπολογισμό οδηγεί τους ηγέτες των Ρεπουμπλικανών να πιστέψουν σε μαγικές λύσεις. Επί χρόνια, άνθρωποι σαν τον Πολ Ράιαν εμφανίζονται ως υπερασπιστές της δημοσιονομικής πειθαρχίας ακόμη και όταν συνιστούν τεράστια περικοπή φορολογίας για τους πλούσιους και τις επιχειρήσεις. Επίσης ζητούν άγρια περικοπή της βοήθειας προς τους φτωχούς, αλλά αυτή δεν ήταν ποτέ αρκετά μεγάλη ώστε ν’ αντισταθμίσει την απώλεια φορολογικών εσόδων. Οπότε πώς μπορούν να κάνουν τους αριθμούς να βγουν; Επί χρόνια υποστηρίζουν ότι θα αντισταθμίσουν τις απώλειες εσόδων μέσω του κλεισίματος των φορολογικών «παραθύρων» και της περικοπής δαπανών, αλλά καθώς δεν ανακοινώνουν λεπτομέρειες, δεν γίνονται και πολύ πειστικοί. Αναπόφευκτα, λοιπόν, αισθάνονται την έλξη της παλιάς μαύρης μαγείας και αν πάρουν τη Γερουσία θα είναι σε θέση να εισαγάγουν τα «οικονομικά βουντού» σε μια υποτιθέμενη ουδέτερη οικονομική ανάλυση. Θα το κάνουν πράγματι; Θα κατέστρεφαν την αξιοπιστία ενός πολύ σημαντικού θεσμικού οργανισμού, ο οποίος έχει υπηρετήσει καλά τη χώρα. Εχετε όμως κάποια απόδειξη ότι το σύγχρονο συντηρητικό κίνημα ενδιαφέρεται για τέτοια πράγματα;
