Η φωνή του Αρη Αργύρη έχει ένα γεωφυσικό ανάγλυφο, με θερμές πηγές και μεταβλητούς ανέμους. Εχει ιδιαίτερο μέταλλο, αλλά και η θεατρικότητά του τον έχει αναδείξει σε έναν από τους πολύ ενδιαφέροντες Ελληνες βαρύτονους, που τα τελευταία χρόνια έχουν σταθερή διεθνή παρουσία. Τον είδαμε πρόσφατα και στο Ηρώδειο, στο γκαλά για την «Ακαδημία Μαρία Κάλλας», μαζί με πολλούς και άξιους μονωδούς.
Ο ενθουσιασμός με τον οποίο περιβάλλει τα νέα του σχέδια είναι μεταδοτικός: «Πρόσφατα άλλαξα μάνατζερ», λέει, «και υπέγραψα με το διεθνές γραφείο της IMG Artists για ένα μεγάλο μέρος της διεθνούς αγοράς. Εχω την τύχη να αναπτύξω μια πολύ όμορφη καλλιτεχνική σχέση με τον μαέστρο Zubin Mehta, ένα μαέστρο που μαζί του, με την ενέργειά του, την αγάπη για τη μουσική και τους τραγουδιστές, δεν μπορείς παρά να μόνο να τραγουδήσεις καλά. Απόλυτη μαγεία! Μετά τον πρώτο μου Ιάγο (“Οθέλλος”), Αϊζενστάιν (“Νυχτερίδα”) στο Τελ Αβίβ με την καταπληκτική Φιλαρμονική του Ισραήλ, και το άνοιγμα του καινούργιου θεάτρου της Φλωρεντίας, θα κάνω μαζί του προσεχώς Εσκαμίγιο και Ρενάτο ξανά στο Τελ Αβίβ. Βέβαια, αυτό που με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο και περήφανο είναι ότι τον Οκτώβριο του 2015 θα είμαστε μαζί στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με λίντερ του Γκούσταφ Μάλερ».
Η διεθνής εμπειρία του Αρη Αργύρη μετράει ήδη συνεργασίες με πολλούς σημαντικούς ερμηνευτές, μαέστρους και σκηνοθέτες. Ξεκίνησε από μικρότερα θέατρα της Γερμανίας, εκεί «όπου μπήκαν οι βάσεις, εξασκήθηκε η πειθαρχία και η διάρκεια της φωνητικής απόδοσης». Εκτοτε η εξέλιξη είναι γοργή. «Ο καλλιτεχνικός πήχυς ανεβαίνει πολύ ψηλά», λέει. «Σε αυτό το επίπεδο μαθαίνει ένας τραγουδιστής πάρα πολλά, εξελίσσεται γρήγορα και βέβαια οι απαιτήσεις όσον αφορά την απόδοσή του είναι μεγάλες. Φτάνοντας σ’ αυτό το διεθνές επίπεδο, καλλιτεχνικά, ο τραγουδιστής μπαίνει σε μιαν άλλη ατμόσφαιρα».
Γερμανικό ρεπερτόριο
Το γερμανικό ρεπερτόριο, όπως επισημαίνει ο Αρης Αργύρης, είναι όλο και πιο ενεργό στα περισσότερα λυρικά θέατρα. «Αυτό έχει να κάνει με ότι πολλοί από τους καλλιτεχνικούς διευθυντές στα λυρικά θέατρα ή είναι Γερμανοί οι ίδιοι ή τυγχάνουν γερμανικής καλλιτεχνικής ανατροφής. Ο Βέρντι, ο Πουτσίνι, ο Μότσαρτ και ο Ροσίνι, βέβαια, ήταν, είναι και θα είναι πάντα στη ραχοκοκαλιά κάθε ρεπερτορίου».
Η ανάγκη για ριζοσπαστικές σκηνοθεσίες γίνεται συχνά αυτοσκοπός, λέει ο Αρης Αργύρης. «Αρκετοί νέοι σκηνοθέτες δεν προσπαθούν να καταλάβουν, να νιώσουν, να δουν με τα μάτια της καρδιάς το έργο που τους προσφέρεται. Προσπαθούν μόνο να δημιουργήσουν θόρυβο για να μπορέσει το όνομά τους να κυκλοφορήσει στα ανάλογα περιοδικά και στον Τύπο… Είναι δυστυχώς μια μανία που ακόμα κρατάει, αλλά υπάρχουν ευτυχώς τάσεις προς αναθεώρηση. Βεβαίως υπάρχουν και οι λεγόμενοι γκουρού της μοντέρνας σκηνοθεσίας (π.χ. Hans Neuenfels) με τους οποίους έχω την τύχη να συνεργάζομαι πολύ συχνά. Εκεί βλέπει κάνεις πώς μια μοντέρνα σκηνοθεσία μπορεί να έχει νόημα, βάθος και ένταση».
